Wie zich boven de wet stelt, stelt zich er feitelijk ook buiten.

Het debat in de Tweede Kamer gisteravond over de uitslag van het referendum van 6 april leverde in ieder geval duidelijkheid. De regering wacht op het recyclen van de stembiljetten tot WC-papier, om vervolgens een dikke hoop te zullen draaien op de uitslag van 6 april. En een beetje referendum-WC-papier is dan uiterst welkom, want dat het vieze spetters zal opleveren lijkt me een gegeven. Maar omdat de Haagse papiermolens langzaam draaien, heeft men er vóór 1 juli geen tijd voor. Want zo belangrijk is het nu ook weer niet, zo’n volksuitspraak.

Dat klinkt mogelijk wat overdreven allemaal, maar het is wel waar natuurlijk. Eerdere antwoorden hoe de regering zou moeten handelen (van deze zelfde regering) die je vergelijkt met wat nu de aanpak wordt, laten geen ruimte voor twijfel. Dit kabinet heeft zich voorgenomen maling aan ons te hebben, maar wacht een tactisch moment af om zo min mogelijk schade aan de Europese eenwordingsillusie toe te brengen. Op 23 juni volgt immers nog een Brexit-referendum, en het staat een beetje ongelukkig als de Britse bevolking in de aanloop daar naar toe al te zien krijgt wat haar stem nog waard zal zijn, als zij op 23 juni niet stemt to Leave.

Bij #Pauw gisteravond schoof ook Ferry Mingelen aan, die een opmerkelijk citaat van de premier meldde. Rutte, zo sprak Mingelen, vond dat de politici zich nu tezamen moesten zetten aan het duiden van de uitslag van het referendum, want er waren zoveel verschillende redenen bekend waarom mensen NEE hadden gestemd.

O.

Wij politici.

Met deze woorden zet Rutte de politici als regerende klasse tegenover de bevolking. Wellicht was het een verspreking, wellicht citeerde Mingelen minder nauwkeurig dan gewenst, maar de teneur is volstrekt duidelijk: Rutte beschouwt zichzelf niet langer als de minister-president van de Nederlanders, maar als de regeerder van de Nederlanders. Dat de politici zich niet juichend achter de premier schaarden, maar hem op dit punt ook niet ter verantwoording riepen, suggereert dat dergelijke gedachten de huidige generatie politici niet vreemd zijn. Men vergeet de eigen positie, en waarop die gebaseerd is.

Met een dergelijke oproep tezamen gemene zaak te maken lijkt Rutte een eerste slag te hebben gewonnen, want hem lijkt door de Kamer enig uitstel gegund. Heeft het zin, deze poging? Naarmate de tijd vordert zal de onrust hierover eerder toenemen dan wegebben. Het is geen kwestie van opnieuw onderhandelen namelijk. De wettekst die hiertoe geldig is, is niet voor misverstand vatbaar. Geert Wilders had gisteravond het grootste gelijk van de wereld toen hij in eerste termijn opmerkte dat de premier de wet niet toepast als het om zijn eigen handelen gaat. 1)

Maar wie zich boven de wet stelt, stelt zichzelf buiten de wet.

De uitslag van 6 april is niet voor misverstand vatbaar. Er is geen overleg nodig, want er is geen onderhandelingsruimte. Ik zag maar twee mogelijke antwoorden op de gestelde vraag op mijn stemformulier: Ja en Nee. Wat ik volgens Rutte had moeten zien, of waarvan Rutte zegt dat ik dat zag, waren veertien (of zoiets) soorten nee, en één soort ja. Als je Rutte lang genoeg redeneren laat, zal op een dag de geschiedenis zeggen dat het Ja alsnog won, omdat geen van al die soorten Nee voldoende stemmen kreeg om het Ja te overtreffen. Achteraf gezien. Maar dit soort gesjacher hoort in een democratie niet thuis.

Misschien moet de premier maar telefoonabonnementen gaan verkopen aan ouderen die ze niet hebben willen. Ongetwijfeld zal hij daarin heel succesvol zijn – tot hij wegens oplichting wordt veroordeeld.

Van wie Rutte zijn instructies krijgt kan intussen niet meer worden betwijfeld. Alleen de EU heeft er zulk een belang bij dat uitvoering of negeren van het referendum van 6 april over de datum van het Britse referendum (23 juni) heen wordt getild. Ook dat is een signaal dat de Nederlandse regering in eigen land minder te zeggen heeft dan de Europese Commissie. Het wordt de hoogste tijd voor een nieuwe onafhankelijkheidsstrijd. Dat dat opnieuw tegen een dictatuur vanuit Brussel zal zijn, is dan de ironie van de geschiedenis.

Ik voel me nogal misselijk door al dat gedraai.

————————————————————————————

1)