Een bijverschijnsel van het woke tijdperk waarin we leven is dat je dingen anders gaat beredeneren. De rel rond Sydney Smeets is er een pronkstuk van.

Ik kan me slecht voorstellen dat ik dat relletje anders had benoemd als een systemisch probleem, hoewel het niet moeilijk was het met de juiste stimulans als zodanig te herkennen.

Afgelopen weekend werd in een gehuurd busje de nieuwe huurster in het studentenhuis naast me afgeleverd. Een aantrekkelijk blond meisje van het type Goudlokje. Knap, blozend, onschuldig; een genoegen om daar vanuit mijn raam naar te kijken. En ik ben nog infantiel genoeg om er met interesse naar te kijken. En me heel eerlijk te realiseren dat je wel een soort Sydney Smeets moet zijn om ooit meer te doen dan alleen met een soort jeugdsentiment vanaf een afstandje kijken.

Hoe zou zo’n Smeets-type dit aanpakken? Het was niet meer dan een gedachte die me door het hoofd schoot, en het beeld dat er in antwoord op volgde deed me walgen. Je daar ietwat vaderlijk aan opdringen; het is een stuitende gedachte, en zonder twijfel zou er zo ook op gereageerd worden.

Tegen de wet is het niet – alle studentes die hiernaast wonen zijn de 18 gepasseerd. Maar het is sociaal volstrekt onacceptabel, daarover bestaat geen misverstand. Bij niemand. Ook het prospectieve slachtoffer weet dat, en je kunt er veilig van uitgaan dat als ze zelf niet adequaat reageert, haar huisgenotes haar daarin zullen bijstaan. De ongeschreven maatschappelijke wetten zijn onbarmhartig, en worden beter bewaakt dan wachtwoorden van computers.

Wat het probleem Smeets een systemisch probleem maakt, is dat tijdens de rel uiteindelijk nooit nauwkeurig werd benoemd waarom wat gebeurde zo fout was. Iedereen werd geacht dat zonder meer te beseffen, en dat bleek ook zo te werken. Maar het was tevens een schizofrene situatie. Het woke tijdperk leert ons dat alles de schuld is van de witte man, maar wat tijdens de affaire-Smeets ook aan het oppervlak schemerde, was de ambiguïteit dat niet alle blanke jongetjes opgroeien tot witte mannen, maar sommigen van hen gaandeweg blanke knaapjes worden. Knaapjes die met een deugdelijke moraal beschermd dienen te worden, iets waaraan het thans overduidelijk ontbreekt.

Het ontbreken van weerbaarheid bij de knaapjes zag ik heel pijnlijk terug in het relaas van een van hen, die vertelde dat hij Smeets snel had gepijpt, en daardoor gelukkig ook vlot weer weg kon. Dit is een soort Goofy-verhaal, de stripfiguur die Mickey Mouse opgewekt kan vertellen dat de klap meeviel omdat hij ‘gelukkig op zijn hoofd terecht kwam’.

Dat dit allemaal niet werd benoemd voor wat het is, laat zien dat homoseksualiteit minder geaccepteerd is dan we graag pretenderen. Want dit is herkenbaar een systemisch probleem – de stilte hierover signaleert dat vrijwel iedereen zich geneerde het accuraat te benoemen. Niet alle witte jongetjes worden witte mannen die zichzelf goed verdedigen kunnen. Speciaal de woke-bewusten mogen zich dat aanrekenen, al is er geen enkele valide reden waarom niet iedereen dit zou mogen beseffen.

Bestaat Postbus 51 eigenlijk nog? Oh nee, dat is opgedoekt. Dit was een fraai onderwerp voor een van hun campagnes geweest.

---

Meer over de Sydney Smeets rel vindt u in ons archief.