Schrijven over GeenPeil is een soort Kremlinwatchen geworden. Dat is op zichzelf natuurlijk al een teken aan de wand. Maar achter de schermen lijkt er wel een hoop gebeurd intussen.

GeenPeil startte met het concept de democratie te gaan heroveren, begon na het referendum vorig jaar uiteindelijk ook een eigen partij om al in de opstartfase zichzelf vreselijk te kijk te zetten door kritische reacties op thuishonk GeenStijl te wijzigen in suffe toejuichingen. Geen goed begin voor een club die campagne voert met de belofte dat ze alle uitingen van haar leden en medestanders wil gaan laten horen in het Nederlandse parlement. De techniek is er misschien rijp voor, maar de mensen die het draaien moesten bleken tegen de druk niet opgewassen.

Hubris
Weet u wat hubris is? Het is een oud Grieks woord voor het verschijnsel dat je door je eigen succes de realiteit uit het oog verliest, en blindelings om je heen gaat lopen meppen. De gehele politieke beweging GeenPeil lijkt vooral de egotrip van GeenStijlredacteur VanRossem, die zijn referendumcompagnons Jan Roos en Thierry Baudet een kansrijke gooi naar een Kamerzetel zag doen, Terwijl zijn eigen lot leek te zijn troosteloos op GeenStijl commentaartjes te moeten blijven schrijven. Dat bleek ineens niet goed genoeg meer voor de bedenker achter het GeenPeilreferendum – hij lijkt te hebben gedacht dat Nederland op die wijze haar ware verlosser zou mislopen. Onthoud het woord hubris, daar gaat u plezier aan beleven indien u er eenmaal op gespitst bent.

Dat het idee voor GeenPeil deel 2 niet al te enthousiast ontvangen werd – ook niet door medestanders van het eerste uur – had tot de conclusie moeten leiden wat het eigenlijk is; een leuke maar ongewenste gedachte. Maar hubris zorgt ervoor dat iemand meent dat alle klippen overkomelijk zijn indien hij of zijzelf zich er mee bemoeit, en er werd een lijsttrekker gevonden met te weinig eigen oordeelsvermogen om te zien waar dit heen ging. Nadat deze zijn verdienmodel had afgebouwd, kon men met goed fatsoen niet meer terug – als die gedachte ooit al overwogen is. De voorbereidingen gingen verder, en er werden nog wat stukjes op GeenStijl gezet die het GeenPeillegioen warm moesten houden. De kwaliteit ging razendsnel achteruit, en ik heb me hier al eens afgevraagd hoe lang dat vol te houden zou blijken.

GeenPeil
Sinds vorige week weten we dat. De line-up van GeenStijl bleek recent een dramatische verandering te hebben ondergaan. VanRossem schrijft nu alleen nog suffige stukjes over het onrecht dat GeenPeil is aangedaan door de Kieswijzer, en heeft zich verder teruggetrokken op een nieuwe site: GeenPeil.nl . Kijken hoeft niet: een site van een politieke beweging waar men het nodig vindt in meerdere stukjes melig te doen over een lijsttrekker die het eerste exemplaar van zijn laatste verzamelbundel aanbiedt aan de veurzitter (ik haat de meutige humor van dat woord), is politiek minder interessant dan de kansen van de partijen Mens & Spirit of Jezus Leeft. Of de nieuwe Stemwijzer gewoon een grap (te uitgebreid om leuk te zijn) is of een manier om in te kunnen haken op het concept dat ze zelf al in een vroeg stadium om zeep hielpen is me een raadsel, waarvan de oplossing me ook weinig interesseert. Het meest interessante aan dit GeenPeil-initiatief is dat de kiezers van 6 maart gaan bewijzen niet achterlijk te zijn. Dat is winst, dames en heren, grote winst. Het stemvee zit klaarblijkelijk voor minder dan 40% vast aan de gevestigde partijen, daarmee hun betiteling als ‘kudde’ ontkrachtend.

GeenStijl
GeenStijl heeft tegelijk met VanRossem ook Spartacus verloren, wat ik voor mij als een groter verlies beschouw. De vervangers zijn Zentgraaff die (net als VanRossem in zijn laatste dagen) zich niet langer verplicht voelt zijn eigen mening weg te moffelen onder de normale kritiek op alles en iedereen, en bovendien niet echt leuk is, ene Ronaldo die misschien nog groeien kan, en wat ongeregelde hulptroepen die het vak nog leren moeten.

Het is Kremlinwatchen om nu te zeggen dat de uitgevende powers that be achter de Stijlloze schermen hebben besloten dat GeenStijl teveel een politiek gezelschap aan het worden was, en dat Pritt moet zien te redden wat er te redden valt. Geen makkelijke klus, na een jaar GeenPeil. Maar laten we het hopen. Vorig jaar had ik voor mezelf geconcludeerd dat Pritt de meest invloedrijke hoofdredacteur van Nederland was op dat moment; het zou fijn zijn als hij GeenStijl opnieuw kan uitvinden als blog waarvoor heel Nederland siddert als het uithaalt. Maar dan moet wel de knoet erover, ben ik bang. Want die jammerstukjes over de Kieswijzer, die doen het ‘m niet. Dat is echt passé.