Bij Statenleden van de provincie Flevoland komen dagelijks vele mails binnen over Staatsbosbeheer en hun falend beheer van de Oostvaardersplassen. Dit is er één van.

Onderstaand verhaal is een van de vele honderden die binnenkwamen bij een Statenlid van de Provincie Flevoland, die ons deze e-mail doorstuurde. Het is representatief voor wat zoal ingestuurd wordt, maar de afzender is ook een ervaringsdeskundige. Op uitdrukkelijk verzoek wordt de naam van deze persoon niet gepubliceerd. Foto’s zijn bijgeplaatst door de redactie uit een al grotendeels aanwezige verzameling.

---

Staatsbosbeheer: een staat in de staat
“ …. Verder kan ik enkel aanvullen dat Staatsbosbeheer zich mijn inziens niet alleen in het geval van de Oostvaardersplassen blijk geeft van falend beheer. Op velerlei gebied handelt Staatsbosbeheer, anders dan ze doen voorkomen, als een staat binnen staat. Hovaardigheid en arrogantie is deze organisatie niet vreemd en een enigszins democratische opstelling ten opzichte van de Nederlandse samenleving lijkt vaak geheel zoek. Tegen de houding alsof iedereen dom is, en enkel Staatsbosbeheer de waarheid in pacht heeft, lopen heel wat kritische lieden aan. Veelal komt het neer op: ‘Einde discussie, punt uit!‘

Hele gebieden gaan op de schop en worden heringericht zonder zich te bekommeren om argumenten van omwonenden. Informatieavonden met ‘inspraakrondes’ zijn een farce en enkel omdat het moet.

De plannen liggen er immers al, subsidies zijn door de EU (zie rechts, opklikbaar, Red)verstrekt en het project zal hoe dan ook doorgaan. Bewoners mogen toekijken hoe hun oh zo mooie achtertuin wordt omgevormd tot ‘nieuwe natuur’ met hekken, slagbomen, kweekvijvers voor muggen en (zwem-)plassen die volgestort worden met vervuild buitenlands slib. Overal zien we ‘nieuwe natuur’ opduiken waar toegankelijkheid uitermate wordt beperkt, of soms tot 0 wordt gereduceerd. Overigens geldt dat ook, maar in mindere mate, voor waterschappen en waterleidingsmaatschappijen.

Het is vreemd dat particuliere organisaties zoals de Landschappen of Natuurmonumenten hun zaken vele malen beter op orde hebben. Al ga ik nu niet stellen dat daar alles op rolletjes loopt en het enkel rozengeur en maneschijn is.

Giftig Jakobskruiskruid: onkunde en laksheid
Overigens is het beleid van alle natuurorganisaties ten opzichte van het overal zich explosief vermeerderend Jakobskruiskruid alarmerend te noemen. Deze plant is een wezenlijk gevaar voor dier en mens maar wordt het gekoesterd door gebiedseigenaren, vlinderclubs en vaak onwetende gemeenten.

Voor de landbouw en veeteelt is het kruid een ware plaag aan het worden, want voor runderen en andere grazers is het levensbedreigend gezien onherstelbare leverschade. Voor mensen kan het leiden tot leverkanker en wellicht ook aandoeningen aan de milt. Schapen en geiten zouden er iets beter tegen bestand zijn, maar hun jongen blijven sterk in hun groei achter tegenover soortgenoten die dit gif niet binnen krijgen. Consumeren van de levers van deze dieren zou schadelijk kunnen zijn voor de mens.

Woekering is gevaar voor mens en dier De zaden die een hoge giftigheid hebben kunnen zich daarnaast vermengen met granen en ook op die manier in de voedselkringloop belanden. Ook zijn er zorgen over de aanwezigheid van deze kankerverwekkende gifstoffen in honing, kruidenthee en de gevolgen voor bijenvolken omdat het mogelijk fataal zou kunnen zijn voor bijenlarven. Helaas zijn er veel zaken waar nog niet of nauwelijks onderzoek naar is gedaan. In de VS is Jacobskruiskruid een woekerende exoot, doch daar was al eind 19 eeuw bekend dat deze plant voor problemen ging zorgen. In Engeland is men verplicht te voorkomen dat het kruid zich kan uitzaaien op naastgelegen percelen. Blijft men in gebreke dan worden hoge boetes opgelegd. Dit gaat voor zover ik weet ook in Duitsland op. Het is dan ook onvoorstelbaar dat in Nederland er totaal geen beleid is om deze plant een halt toe te roepen.

Enorme kosten voor de samenleving Gezien publicaties op de website van Staatsbosbeheer en hun antwoorden op aan hen gestelde vragen ten opzichte van Jacobskruiskruid, getuigen deze van weinig of geen ter zake doende kennis en een roekeloos beleid. Oftewel ze doen niets en laten het plantje zich onbeperkt vermeerderen.

Dit terwijl niemand echt weet hoe dit teruggedraaid kan worden. Bestrijding en terugdringen ervan zal uiterst moeilijk zijn en de maatschappij handen vol geld kosten. De plant reageert namelijk nauwelijks op chemische bestrijdingsmiddelen, dus enkel mechanische bestrijding zal werken. Zeer arbeidsintensief en kostbaar, want ook het maaisel zal moeten worden afgevoerd en behandeld als zijnde ‘chemisch’ afval.

Wellicht kan gesteld worden dat er over het algemeen veel teveel geluisterd wordt naar instanties als Staatsbosbeheer, Stichting Ark, Free Nature etc. omdat we er met zijn allen ten onrechte van uit gaan dat zij een enorme expertise in huis zouden hebben.

Er zal een veel grotere controlerende rol uit moeten gaan vanuit de overheid, zodat zaken in de toekomst niet meer zo gigantisch uit de hand kunnen lopen.

Een betrokken en bezorgde burger.”

Maar men procedeert tegen de staat. Dus wordt het een langdurig verhaal. Het inbrengen van tegenbewijs sleept zich tot op de dag van vandaag voort. Het laatste tussenarrest stamt van 26 juni 2018.”. Link uit bovenstaand kadertje vindt u HIER.

---

Eerdere kritische artikelen op Veren of Lood over problemen met het beheer van de Oostvaardersplassen vindt u hier.