En van die drie minuten heeft u er circa twee nodig om uw verstand te laten wennen aan de bizarre capriolen die politici en EU-beleidsmakers samen dagelijks uitvoeren in hun gezamenlijk dansje EU-politiek in Brussel.

Mij trof de waanzin die werd uitgedrukt door de twee navolgende Teletext-berichtjes die de NOS tegelijkertijd in de lucht had. Houd u vast.

Dat de EU het principe best man for the job voortdurend geweld aan doet weten we, maar dit is gênant. Het is gewoon een carrousel van draaiende baantjes, en men is de schaamte voorbij dat nog te willen maskeren. Dat Dijsselbloem nu heilig gaat doen over zijn willigheid is helemaal vrij bizar, maar enfin. Het zal wel afhangen van zijn volgende carièremove, en de beschikbaarheid die hij daarvoor hebben moet. Maar dat landen als Duitsland en Italië willen wachten omdat ze niet weten wie ze naar voren zullen willen schuiven is te bizar voor woorden. Maar het kan nog veel gekker:

Dit berichtje is in haar tegenstrijdigheid met het kennelijke Nederlandse belang op zichzelf al een illustratie waarom we als land niets met de EU meer te maken zouden moeten willen hebben. De Nederlandse positie is dat glysofaat verboden moet worden omdat men denkt dat het erg ongezond is. Zelf heb ik daar geen onderbouwde mening over, maar als Nederland dat binnen haar grenzen wil verbieden lijkt het me bespottelijk dat de EU dat tegen houden kan. Toch is dat het geval, en een betere illustratie van het totale verlies aan Nederlandse soevereiniteit is moeilijk denkbaar.

Erger nog, het circus in Brussel dat doorgaat voor een parlement wil het ook afschaffen, maar kan worden overruled door een meerderheid van de lidstaten. Ik heb niet nagezocht welke staten ditmaal voor of tegen zijn, maar theoretisch is het dus mogelijk dat een coalitie van Malta, Bulgarije, Luxemburg en noem zo nog maar tien buitenplaatsen van weinig gewicht via een kleine meerderheid binnen de lidstaten iets tegen kunnen houden dat een ruime meerderheid afschaffen wil. En dat iedereen zich er dan naar schikken moet. Hoewel de ervaring leert dat als Frankrijk en Duitsland het onderling eens zijn het vrijwel altijd zo loopt zoals zij in gezamenlijkheid willen (overigens is er ditmaal binnen Duitsland al zoveel onenigheid dat het weer grappig wordt).

Nòg erger is dat het geschreeuw van NGO’s als milieuorganisaties duidelijk enig gewicht in de schaal zou moeten leggen als het aan de NOS ligt, maar niemand heeft ze ooit gekozen en een NGO die niet schreeuwt verliest na enige tijd zijn subsidie. Ja, u leest het goed: veel NGO’s worden ook nog eens door de EU gesubsidieerd – en door onze eigen overheid natuurlijk. Dat geeft hen de ruimte hun employees te betalen volgens overheidsnormen (en dus hun donateurs – hun enige rechtvaardiging dat naar hen geluisterd wordt – te negeren als dat zo uitkomt), en dat zegt eigenlijk al genoeg over hoe ze werken. Ze zijn in plaats gekomen van burgers die hun eigen belangen via volksvertegenwoordigers wilden verdedigen. De moderne EU-doctrine schrijft feitelijk voor dat de NGO’s de nieuwe burgers zijn.

Ik weet niet of ik voor of tegen glysofaat moet of mag zijn, maar ik weet wat een waanzinnig regeersysteem is als ik er een zie. Een Poolse Landdag is er niets bij, en ik moet er niets van hebben.

U heeft nog twee minuten te besluiten wie er hier gek is. Uw tijd gaat nu in.