Anthony Scaramucci, de directeur communicatie die vorige week door Donald Trump werd aangesteld is alweer verdwenen. Naar eigen zeggen om de nieuwe chef-staf niet voor de voeten te lopen – wat niet helemaal onwaar is.

Het is jammer dat Scaramucci vertrekt. Dat de man goed van tongriem gesneden is en bovendien heel flexibel beschreef ik vorige week al. Maar toch was zijn vertrek onvermijdelijk geworden nadat hij opschepte dat hij een directe lijn met de president had, en niet eerst met de chef-staf van het Witte Huis moest overleggen of hij de president spreken mocht. Ook als het waar is moet je dat in de politiek niet zeggen, want het wordt je ondergang.

Stafchef Priebus werd door Trump vorige week al ontslagen, maar dat betekende ook dat de nieuwe stafchef direct in de clinch zou komen te liggen met Scaramucci. De nieuwe stafchef – generaal Kelly – herstelde prompt de normale orde zoals hij dat als militair gewend was. Dat was voor Scaramucci het einde.

Dit was ook een kwestie van onervarenheid, wat zowel de kracht als de zwakte van de regering-Trump is. De brallerigheid die Scaramucci fataal werd is in het bedrijfsleven iets waar men even zijn schouders over op haalt, maar dan verder gaat met de orde van de dag. Binnen de overheid en het leger is het daarentegen een doodzonde die vrijwel altijd leidt tot ontslag. Priebus struikelde over het feit dat Scaramucci bewees inderdaad het oor van de president te hebben, maar daarmee tekende hij tegelijkertijd zijn politieke doodvonnis, aangezien de opvolger van Priebus hem altijd als eerste doelwit zou hebben om zijn gezag te kunnen vestigen. Het enige alternatief was geweest Scaramucci tot chef-staf te verheffen, en dat risico was politiek eenvoudig te groot.

Betekent dit nu dat de regering-Trump uit elkaar aan het vallen is, zoals sommige commentatoren ons hoopvol melden? Geenszins. Wat het wel laat zien is de beperkingen die bestaan bij het droogleggen van het moeras, wat Trump zijn kiezers in november beloofde. De president die dat tot stand wil brengen moet zelf geen terughoudendheid voelen, maar zich wel laten leiden door ondergeschikten die de subtiliteiten van het politieke vak aanvoelen. Speciaal op de gevoelige posities zoals communicatie (wat ook de belangrijkste functie van de chef-staf is). Washington is een slangenkuil, en dat betekent dat de nieuwe temmers niet vatbaar moeten zijn voor haar gif. Wie zich daarvoor kwetsbaar maakt, is dan geen lang politiek leven beschoren.