‘Rotherham’ gaat over bendes mohammedaanse, vooral Pakistaanse, mannen die jonge tot zéér jonge meisjes de prostitutie in manoeuvreerden, waarbij de eerste stap vaak de inzet van een zogenaamde ‘loverboy’ was.

Het lezen van rapporten over ‘Rotherham’ is een absoluut gebod voor eenieder die zich met politiek bezighoudt en tegelijkertijd geen aanrader. Het is namelijk slecht voor je bloeddruk. Vanwege de gruwelijkheden en het weerzinwekkende, racistische doofpotgebeuren. Het komt harder aan en je bloeddrukstijging houdt langer aan dan na het bekijken van een videoclip van een onthoofding. Zelfs eentje in IS-stijl:

Het is vooral de tijd die het vergt om een mens te onthoofden met een mes: onvergelijkbaar met de doodstraf door middel van guillotine of beulsbijl. De daders beschouwen het slachtoffer – soms een willekeurige gijzelaar – overduidelijk niet als vijand, misdadiger of door en door slecht mens, maar als een stuk vee.

Sommige mensen zouden misschien dit stuk ook niet verder moeten lezen.

Easy meat
Ik bestudeerde met name het rapport Easy meat (pdf) van de hand van Peter McLoughlin. Het is gepubliceerd door de Law and Freedom Foundation, bijge­naamd de ‘mosquebusters’, en is van vóór IS en van vóór ‘Keulen’.

In tegenstelling tot zo ongeveer alle andere rapporten over deze 7e-eeuwse gruwelen in 20e en 21e-eeuws Groot Brittannië, zet McLoughlin genadeloos de schijnwerper op de rol van het mohammedanisme en de medeplichtigheid van de obsessieve wegkijkers.

De Law and Freedom Foundation staat onder leiding van de fenomenale jurist Gavin Boby. Hij schreef het voorwoord van het rapport. Daarin heeft hij een fantasie opgenomen. Een beetje zoals ik vorige week deed in mijn essay naar aanleiding van ‘Keulen’. Met één verschil: zijn verhaal over een vorm van eigenrichting in reactie op het volkomen falen van de instituties, heeft púúr de vorm van een waarschuwing. Zo sluit hij zijn voorwoord af:

Het is niet realistisch om deze misdadigheid alleen te veroordelen. Hij moet worden onderdrukt. Als dit niet gebeurt, zullen degenen onder ons die nu worden weggezet als stokebranden, maar die later opkomen voor terughoudendheid, opzij gezet worden met de eenvoudige woorden: “Ze verkrachten onze kinderen”

Samantha was 12 jaar
Om los van dat ‘loverboy’-aspect de 7e-eeuwse gruwelijkheid sec te beschrijven, eerst een lang citaat. Over de ervaringen van de 12-jarige Samantha in 2006.

Op 27 oktober 2006, werd Samantha ontvoerd door twee Aziatische mannen die haar urenlang rond reden in Oldham en daarna verkrachtten. Ze gooiden haar uit een rijdende auto bij Chadderton. Ze rende weg en vroeg een andere man om hulp. Hij nodigde Samantha uit om binnen te komen en sleepte haar mee naar boven en misbruikte haar. Ze rende weg terwijl hij via de telefoon zijn vrienden uitnodigde om mee te komen doen.

Dan stopt een taxi, met een passagier erin, naast haar om te vragen of ze in orde is. Ze zeiden haar dat ze er erg overstuur uitzag en alsof ze door een hel was gegaan, en boden aan om haar naar het politiebureau te brengen en dan naar huis. Ze namen Samantha mee naar een huis aan Attock Close, sloten haar op in een kamer waar 5 Aziatische mannen haar bijna 24 uur lang verkrachtten. De leider was Shakil Choudhury; hij kreeg drie jaar gevangenisstraf.

Deze zaak (…) geeft ons een idee van hoe gewoon het is voor uiteenlopende groepen mannen in sommige moslimgemeenschappen in Groot-Brittannië om te na te denken over het ontvoeren, verkrachten en rond delen van een niet-moslim schoolmeisje onder hun vrienden en familieleden.

Het is duidelijk dat ze weinig angst hebben om opgepakt en veroordeeld te worden voor een misdrijf, en het zien van een schoolmeisje in een kwetsbare situatie is voldoende om hen op het idee te brengen voor daden, die het grootste deel van de bevolking van Groot-Brittannië nooit zou overwegen.

En wat gebeurde toen deze zaak strafrechtelijk werd aangepakt, versterkte alleen de overtuiging van de daders dat ze zich zo kunnen gedragen zonder noemenswaardige straf. Slechts één van al die mannen die betrokken waren bij de ontvoering en het seksueel misbruiken van dit 12-jarige meisje werd vervolgd. Shakil Choudury zat (van de 6 jaar gevangenisstraf die hij kreeg opgelegd) slechts 3 jaar voor deze misdaden, hoewel hij volgens de richtlijnen tussen de 11 en 17 jaar had moeten krijgen. In hoger beroep weigerden rechters om het vonnis uit te breiden (blijkbaar omdat er geen geweld zou zijn gebruikt, en het meisje alcohol had gedronken) Hoewel hij weigerde zijn medeplichtigen te noemen, werd Choudury na 3 jaar vrijgelaten. Dus zelfs toen de CPS [Crown Prosecution Service, het OM] besloot over te gaan tot vervolging, berechting en in beroep gaan, gaven de rechters belachelijke straffen.
(H 5. Het Systematische falen van de instituties, blz 129 ev)

Lees de onderstreepte zin nog eens.

De privacy van kinderverkrachters
Het schandaal van duizenden vernietigde levens (en een onbekend aantal vermoorde meisjes) kwam in 2013 dan eindelijk echt onder de aandacht van de nationale Britse politiek en de internationale media, nadat een parlementaire commissie in juni 2013 een rapport had uitgebracht: Child Sexual Exploitation and the Response to Localized Grooming<pdf) ***).
Nu kon echt niet meer alles verhuld worden.
Op pagina 34 is een verslag te lezen over het gedrag van de politie:

Om 5.00 uur ’s morgens trof een moeder haar 13-jarige dochter in haar huis aan met een 32-jarige man. Ze belde de politie en vertelde dat de man haar dochter brandwonden had toegebracht. Toen de politie arriveerde vertelde de dochter dat ze het zelf had gedaan en de politie ondernam geen verdere actie; ook de kinderbescherming werd niet geïnformeerd. Dit ondanks het feit dat bekend was dat het meisje al bedreigd werd sinds ze 10 was.

De meisjes zijn geterroriseerd, gehersenspoeld of een mengsel van die twee.
Die parlementaire commissie kwam er na baanbrekende publicaties van de hand van journalist Andrew Norfolk in 2011 en 2012. Hij kreeg veel informatie van Mothers of Prevention. Een van hen ..

… noteerde de namen, telefoonnummers en tekstberichten van 177 ‘Aziaten’, waaronder een politieman, die ze vond in de mobiele telefoon van haar 13-jarige dochter, die al 5 dagen zoek was. De politie vertelde de moeder dat gebruik maken van deze informatie een inbreuk zou betekenen op de mensenrechten van het meisje en de mannen.

Die naam, Mothers of Prevention, is geen misplaatste grap van mij. Het is de naam die de feministe Julie Bindel – de belangrijkste naam aan de goede kant – gaf aan haar publicatie van vier jaar eerder: ‘A lone voice’ in de woorden van McLoughlin. Hoewel Norfolks publicaties er zeker aan hebben bijgedragen dat die parlementaire commissie werd opgezet, is ook hij er op gebrand om de misselijkmakende link met activiteiten van pro-kalifaatgroepen van de hand te wijzen. “Nonsense”, noemt hij de berichten daarover (p 54).

Kalifatisten
De bedoelde pro-kalifaatgroep in Luton noemde zichzelf in 2005 Real Khilafah. Dat verwijst niet naar de Islamitische Staat – die was toen nog lang niet uitgeroepen – maar naar de initiatieven die in (het toen nog niet langs ‘religieuze’ grenzen gedeelde) India ondernomen werden, direct na de afschaffing van het Ottomaanse Kalifaat (door de Atatürk in 1924). Onder de naam Khilafat Movement. ***)

Het verhaal van Norfolk was ook bepaald geen direct vervolg op de alarmerende berichten van de moedige Bindel (zij kon aanvankelijk nergens terecht met haar verhaal). Tussen haar publicatie van 2007 en zijn publicaties was de English Defense League opgericht en hadden zich heftige taferelen afgespeeld in de straten van Blackpool en andere steden.

De Sikhs
De weerzinwekkende praktijken begonnen lang voor 2005. Aan het einde van de vorige eeuw waren er al berichten over naar buiten gekomen. Deze hadden ook geleid tot enkele aanzetten om dan toch in ieder geval een en ander aan het licht te brengen.
In 2004 werd de documentaire Edge of the City (van Channel 4) echter, onder druk van ‘Unite against fascism’, niet uitgezonden op de televisie. (P 78). Iets vergelijkbaars gebeurde met een programma op Radio 5.

Er gebeurde precies wat Churchill had voorspeld: het nieuwe fascisme tooide zich met het label anti-fascisten. Nauwkeuriger gezegd was er eigenlijk sprake van racisme dat zich voordeed als anti-racisme. Het fundament voor de zogenaamde trouwjihad komt vrijwel rechtstreeks van Mohammed: mohammedaanse mannen mogen wel met niet-mohammedaanse vrouwen trouwen, maar andersom mag niet. Zelfs als gematigd bekend staande figuren als de burgemeester van Rotterdam, vinden die weg om tot uitbreiding van de greep van het mohammedaanse gedachtegoed op de wereld te komen een vanzelfsprekendheid. Het idee om vrouwen van de vijanden buit te maken en tot seksslavinnen te degraderen komt ook rechtstreeks van ‘de profeet’.

In de jaren 80 van de vorige eeuw durfden de seks-jihadisten het echter nog niet aan om zich te richten op autochtone, blanke Britse meisjes. Hun eerste slachtoffers waren zelf ook ‘Aziatisch’: Sikh-meisjes van Pakistaanse of Indiase afkomst. De pooiers en hun jonge hulpjes deden zich voor als Sikhs: ze namen een andere naam aan en verborgen in uiterlijkheden hun mohammedaanse achtergrond. Het eerste verzet kwam van georganiseerde Sikhs.

Media, politie en politiek portretteerden het optreden van de Sikhs tegen de seks-jihadisten echter als onderling bendegeweld. Sikhs gingen de gevangenis is. Tegelijkertijd gaf dat zogenaamde geweld tussen bendes wel aanleiding tot de allereerste stappen tegen de mohammedanen.

In 2003 had Channel 4 News die documentaire wel al aangekondigd. In die aankondiging komt ook de Labour-parlementariër Ann Cryer voor. Wanneer je Julie Bindel een heldin noemt, zou je deze vrouw wel kunnen benoemen als heks. Ze dankte haar kandidatuur voor die partij aan een shortlist waarop alleen vrouwen stonden.

In die aankondiging kwam dit sujet met de weerzinwekkende uitspraak “I believe there is a very strong cultural reason, it’s nothing to do with the religion lets [sic] make it quite clear, its [sic] to do with the Asian culture” (H 4, De Cover-up, p 76)
Een andere uitspraak van haar: “My hope is that this adverse publicity will embarrass these young men into more appropriate behaviour.”

Foei zeggen.

Door die focus op ras in plaats van op ‘religieuze’ ideologie krijg je absurd vertekende cijfers. Bijvoorbeeld over de slachtoffers: onbekend 33%, White: 61%, Asian 3%, Black: 1%. Van de bekenden was dus 95% van de slachtoffers blank. En die 4% ‘Aziatische’ slachtoffers waren met name Sikh-meisjes. Nooit kwam het voor dat een ‘Aziatisch’ meisje in handen viel van een ‘blanke’ groep daders.
Een van de voormannen van de Sikhs, de legendarische Tegh Bahadur, staat tot op de dag van vandaag in India bekend als Hind Di Chadar: redder van de hindoes en hun geloof. In de 19e eeuw verdedigden ze het Britse Rijk tegen een mohammedaanse opstand. In de Tweede Wereldoorlog zorgden het Britse India-korps, dat zeer onevenredig veel Sikhs telde, voor een eerste keerpunt in de strijd tegen de nazi’s (in Noord Afrika, tegen Rommel). In die traditie stapten zij, aan het einde van de 20e eeuw, naar voren als redders van de (westerse) beschaving.

Op YouTube zijn beelden te vinden van de Sikh-initiatiefnemers in de jaren 80. Eronder vind je commentaar van mogelijk mohammedaanse personen met Pakistaanse achtergrond: triomfantelijk laten ze weten dat de Sikhs zich hebben laten ringeloren door de hindoes. De vanzelfsprekende haatdragendheid en oorlogszucht!

They aren’t supposed to
In vergelijking met de politici deden de Britse academici er nog een schepje bovenop (hoofdstuk 5.10). Die komen met teksten als:

…religion seems to be a red herring here, in that many offenders seem to be Muslim only in a nominal sense. Prior to arrest many drank alcohol, took drugs, did not have beards, and all engaged in extramarital sex with underage girls. Hardly the hallmarks of a strict Muslim.

Loughlin voegt aan dit citaat een typisch Brits commentaar toe:

Here Cockbain and Brayley seem to be going further, suggesting that it may be appropriate to regard the perpetrators as non-Muslims (considering that 25% of British Muslims think that those who leave Islam should be killed, it is dangerous to say that a Muslim is not a Muslim).

Nog gekker:

The defendants in question are at most nominally Muslim. Practising Muslims certainly aren’t supposed to have sex with children.”

‘Aren’t supposed to’.

Boink, boink, boink.

De schrijvers wisten deze tekst op 8 mei 2012 gepubliceerd te krijgen in The Guardian, maar Loughlin meldt dat het artikel daarna weer verdween van de website van die krant.

Het verschil met Nederland
Het is geruststellend en tegelijk tamelijk wrang om te lezen hoe Loughlin de Nederlandse aanpak ten voorbeeld stelt aan de Britse. Contacten met Nederlanders droegen eraan bij dat er in 2008 een video geproduceerd werd met als titel My dangerous loverboy. De doelgroep bestond natuurlijk uit jonge meisjes, maar de film werd nooit aan de meisjes zelf vertoond; uitsluitend aan ‘beroepskrachten’.

Inhoudelijk deugde de video ook van geen kanten. Het in de video getoonde doelwit was 16 jaar, terwijl het gemiddelde slachtoffer 14 jaar was en zelfs meisjes van 11 jaar doelwit waren. Er was geen enkele verwijzing naar de mohammedaanse achtergrond van de daders. De veroordeelde dader in de film was 18 jaar oud terwijl de eigenlijke daders gemiddeld 29 jaar oud waren. Het rondhangen van de bendes bij scholen en winkelcentra kwam er niet in voor.

In 2004 was ik zelf docent op een kleine VMBO-school. Daar hingen op een bepaald moment tegen het einde van de lestijden ook verdachte types rond. Met auto. Dit werd gesignaleerd door de alerte conciërge. Hij wilde er niet alleen naar toe, en samen met de collega Nederlands gingen we erop af. Het kwam niet tot een echte confrontatie, maar we hadden in ieder geval nadrukkelijk onze aanwezigheid en waakzaamheid getoond. (Ik weet niet hoeveel effect dat heeft gehad. Bij het nieuwe gebouw dat kort daarna betrokken werd, heb ik ze zelf niet meer gesignaleerd.)

Na ‘Keulen’
Waarom heeft het rapport van Loughlin niet veel meer losgemaakt? De feitelijke gebeurtenissen waren toch echt wel veel erger dan ‘Keulen’? Nadat de beerput toch wel tamelijk ver was opengegaan, en ook de rol van Labour aan de kaak was gesteld, kozen de kiezers in het district waar Rotherham in ligt, vorig jaar nota bene gewoon weer voor een Labour-kandidaat.
De fanatieke aanvallen op de feministe Bindel zullen daarin zeker een rol gespeeld hebben.
Het wegkijken gaat keihard door. Het lijkt er intussen op dat de reactie op ‘Keulen’ anders uitpakt.

Dat heeft mijns inziens verschillende redenen. De doelwitten waren nu niet alleen jonge meisjes, uitgekozen op een onzekere uitstraling uit een relatief onoplettende omgeving. Je zou kunnen spreken van ‘minder makkelijk vlees’. Minstens zo belangrijk was dat de intimidatie, het aftasten van onze reactie nu in alle openbaarheid, gebeurde. En het gebeurde ná ‘Rotherham’.

Er is een dam doorgebroken.

De kennis over het feit dat de illegale immigranten voor 70% jonge mannen zijn die hun moeders, zussen, vrouwen en kinderen hebben achtergelaten, gaat niet meer weg. Het zelfde geldt voor het feit dat Frontex, de organisatie die speciaal is opgezet voor de bewaking van de buitengrenzen van de EU, doodleuk laat weten dat ze hebben kunnen constateren dat 800.000 mensen illegaal de grens hebben overgestoken; dat ze dus 800.000-voudig gefaald hebben.

Een belangrijke verdedigingslinie van obsessieve wegkijkers als Anja Meulenbelt, Meindert Fennema, Malou van Hintum en duizenden anderen, wordt gevormd door de suggestie dat de seks-jihad helemaal niet bestaat. Dat er kwalitatief noch kwantitatief verschil bestaat met het misbruik door autochtone mannen. Aan de suggestie dat de allochtonen en illegale immigranten het van die enge rechtse blanken geleerd hebben, maak ik verder geen woorden vuil.

Het pijnlijkste aan de verwijten die ‘onze’ kant uitkomen na ‘Keulen’ is dat geen enkele poging gedaan lijkt te worden om de toegenomen ongerustheid over aanranding en verkrachting te benutten om ook krachtiger op te treden tegen al langer bestaande misstanden die niets met immigratie te maken hebben.
Seks-jihad, tegen vrouwen gerichte jihad bestaat wel degelijk, zo beschreef ik vorige week. Sleutelthema’s daarin: ‘Hassi Messaoud’, ‘immorele, want alleen wonende vrouwen’,’mannen als katten en vrouwen als onbedekte stukken vlees’ en moeftie Al-Hilali. En een groot deel van de ‘islamgeleerdheid’ voeg ik er nu aan toe.

Loughlin beschrijft ook een fundamenteel verschil tussen de mohammedaanse bendes en het al langer bestaande/bekende seksuele kindermisbruik. Dat andere misbruik is nauw verbonden met de anonimiteit van het online gebeuren. Die daders kennen elkaar juist niet. Om maar af te sluiten met een eufemisme: dat zegt iets, nee, dat zegt bijna alles, over het achterliggende ‘culturele’ probleem.

——————————————————————————————————

*) Rotherham staat tussen aanhalingstekens: het plaatsje staat symbool voor alle bendes mohammedaanse mannen die jacht ma(a)k(t)en op blanke meisjes om ze tot seksslavin te maken.
**) De term ‘grooming’ is moeilijk te vertalen. Hij staat eigenlijk voor dat hele traject van slijmen/werken loverboys tot de praktijk van feitelijke seks-slavernij.
***) Meer over de achtergrond van die Khilafat beweging kunt u vinden in mijn boek Islamofobie? en nog wat meer in mijn Engelstalige E-book IS, the Kurds and the Caliphate