Stadse fratsen! Stedelijke fratsers hebben maar zelden respect voor de wildernis, en wat daarbij hoort. Maar dat gaat zo maar niet!

Wildernis heeft bi veel mensen de connotatie van iets dat geordend moet worden. Maar waarom zou dat zo moeten zijn? De wildernis kent haar eigen orde.

Gisteren las ik een stukje over een jongen die door een beer was verscheurd tijdens een hardloopwedstrijd in Alaska. Een kind van net zestien nog, dus reuze zielig.

Maar waarom een hardloopwedstrijd in een gebied waar beren leven? Echt, die beren lopen harder dan mensen. Ze zien er wel wat log uit, maar een roofdier dat honger heeft en groot genoeg is om gevaarlijk te zijn loopt je er altijd uit. Dat zijn de facts of life. En wie zo’n wedstrijd daar organiseert heeft geen respect voor de wildernis, ook dat is een fact of life. Het is allemaal reuze stoer en spannend om ergens te gaan rennen waar ook wilde dieren leven, maar kijk dan alsjeblieft niet vreemd op dat op een dag iemand door die wilde dieren gepakt wordt. Terug naar de natuur is nu eenmaal geen eenrichtingsverkeer. En die beesten moeten ook leven, dus die pakken wat voorbij komt.

Wie de orde van de vrije natuur niet beleeft zoals zij is, wordt niet altijd oud en grijs. Spanning & avontuur klinkt allemaal prachtig, maar wie de regels niet snapt kan beter achter zijn Nintendo blijven hangen.

We eten in het wild niet allemaal bananen.