Juist als mensen zich bewust worden van hun bestuurders, blijkt dat die bestuurders daarmee in het geheel niet blij zijn. Niet voor niets overigens, want wat goed gaat krijgt zelden veel aandacht, hoezeer dat ook ten onrechte is.

De burgemeester van Den Haag blijft bij hoog en bij laag proberen de problemen met islamitische immigranten – waarvan sommigen hier al meer dan veertig jaar wonen – terug te duwen in de fles Economische Achterstand. Etiketje, klaar. Niet letterlijk, dat kan hij gevoeglijk overlaten aan de sociaaldemocraten die her en der onder schuilnamen in het stadsbestuur hebben plaatsgenomen. Maar de conclusie is onontkoombaar, aangezien hij hardnekkig ontkennen blijft dat de islam ook maar iets met verfoeide problemen als jihadisme en dergelijke te maken heeft.

Salafisme
Van Aartsen erkent (terecht, zie hier) dat je salafisme niet verbieden kunt, waarmee hij impliciet ook stelt dat je islam en salafisme niet scheiden kunt. Maar daarom is hij teruggevallen op de stelling dat salafisme niets met terrorisme te maken heeft. Het wordt de hoogste tijd dat de burgemeester Arabisch lezen leert, en de door Arnoud van Doorn zo genereus verstrekte Koran gaat bestuderen. Het staat er namelijk letterlijk in.

Eerlijk gezegd vermoed ik dat Van Aartsen dit ook wel is gaan beseffen, maar hij heeft zich in een positie gemanoeuvreerd waarin hij niet langer voor- of achteruit kan. Daarin overigens manmoedig bijgestaan door een regering die weigert afstand te nemen van veertig jaar Nederlands wanbeleid, door de voortgaande islamitische immigratie te laten plaatsvinden zo niet aan te moedigen.

Schoof
In een vergelijkbare positie bevindt zich Dick Schoof, de nationale coördinator terrorismebestrijding, die zaterdag in Elsevier kwam tot de briljante uitspraak: We willen dat salafisten zich van het jihadisme distantiëren. Oftewel: tijgers met klauwen en tanden, die willen we niet. Laten ze daarvan maar afstand doen. De eerlijkheid gebiedt dat Schoof nadrukkelijk koketteerde met het standaarddilemma van zijn positie: als er een aanslag is, heb je gefaald, als het goed gaat en je preventie is effectief, dan heb je vooral paniek gezaaid. Dit is een waarheid die niet onderschat mag worden. Zeker niet in een maatschappij met het geheugen van een fijngemalen peperkorrel, waar gisteren al weer enige eeuwen geleden lijkt. Vanuit het perspectief van de gemiddelde politicus, althans.

Van Aartsen
En zo komen we aan Jozias. Laten we er eens van uitgaan dat iemand als Van Aartsen beseft in welke positie hij zich bevindt, wat zijn dan zijn opties? Dat valt nog niet mee. Actief de islam tegengaan? Dan krijgt hij het verwijt dat hij de PVV in de kaart speelt, of voor hem erger nog: dat hij een kast-PVV’er is. Dat hij dat zelf het meest vreselijk vinden zou, maakt niets uit voor de beschuldigende vingertjes die al gespannen klaar gehouden worden in gebreide wollen handschoentjes. Niet optreden zou gevaarlijk kunnen zijn, maar regenten als Jozias van Aartsen verwachten dat het hun tijd wel duren zal, en hopen er dan maar het beste van. Pas als er iets gebeurt dat werkelijk niet te ontkennen valt gaat hij optreden. Maar onderschat nooit de manier waarop ontkenning nog mogelijk blijft. Dat zien we bij vrijwel elk openbaar optreden van hem terug.

Muilkorven
Dat is dan ook de reden waarom de Nederlandse regenten – zoals ik in september al voorspelde – voornemens zijn het verzet van autochtone burgers met grof geweld de kop in te drukken. Dat autochtone geweld begrijpen onze regenten niet alleen beter, maar ze denken ook te weten hoe dat te muilkorven. Die mensen zijn immers niet anders dan varianten op voetbalsupporters, en die heeft men naar eigen denken er ook onder gekregen. Maar van zo’n jihadist weet je immers nooit of hij niet op een ochtend met een ontbloot lemmet voor je neus staat, indien je vorige week zijn moskee definitief gesloten hebt. De Nederlandse autochtonen ondergaan hun straf zonder twijfel gedwee, zonder specifieke wraakgevoelens tegen individuele regenten die hen bestraffen gaan. Dat gaan de relschoppers in Geldermalsen aan den lijve ondervinden.

En zo rolt het Chamberlainisme voort. Omdat het niet anders kan. Omdat het eigen is aan de democratische manier van denken. Omdat het onvermijdelijk deel uitmaakt van onze visie, dat iedereen in de grond van zijn hart net zo beschaafd is als wij. Omdat we niets anders meer kunnen èn wensen te begrijpen.