Zijn rechters niet de visitekaartjes van het regime dat hen ooit opleidde en benoemde? Het EU-hof vindt van niet, maar dat is politiek geladen.

De politieke lading van het EU-hof dat deze week besloot:

Rechters in Europese landen die zijn benoemd toen hun land nog niet democratisch was, kunnen best onafhankelijk en onpartijdig hun werk doen. Zo’n achtergrond maakt hen niet per definitie ongeschikt voor hun werk, oordeelt het Europees Hof van Justitie.

Is duidelijk genoeg: niets van wat Polen op juridisch gebied doet mag van Brussel door de beugel, en deze rechters hebben zich daar aan aan gepast.  Ook dat is een bewijs op zich, maar het zal niemand in Polen helpen. Deze specifieke uitspraak was een gevolg van een verzoek van Polen om naar een Poolse rechter te mogen kijken, die nog onder het communisme was benoemd:

Het Europese hof in Luxemburg moest zich over de kwestie uitspreken op verzoek van de hoogste Poolse rechtbank. Die twijfelde aan de geschiktheid van een rechter die onder het communistische regime zijn loopbaan was begonnen en nadien niet opnieuw de ambtseed had afgelegd.

Maar in Brussel is men niet gelukkig met het huidige Poolse bewind. Het is democratisch gekozen, maar ook daarover is het tandenknarsen door heel de EU heen hoorbaar.

De regeringen van Oost-Europese EU-landen als Polen en Slovenië klagen al langer dat vooral hun rechterlijke macht nog tal van hele en halve communisten zou tellen. Pogingen van de regering in Warschau om die eruit te werken zijn uitgemond in een stevige ruzie met Brussel. De Europese Commissie ziet de onafhankelijkheid van Poolse rechters juist aangetast door de grotere greep van Warschau.

Want ja, het blijven allemaal socialisten – onder elkaar, nietwaar?

Wat het Europese Hof van Justitie wijselijk heeft nagelaten is een vergelijking trekken met de gang van zaken na de Tweede Wereldoorlog. Wat hebben we indertijd gedaan met al die nazi-rechters? Er werd in Neurenberg door de USA een apart tribunaal voor opgetuigd! Van de beklaagden daarvoor werd een aantal vrijgesproken, en de veroordeelden grotendeels in 1951 vrijgelaten. Maar van een voortgang van hun juridische carrière was geen sprake.

Maar ook in Duitsland werden lang niet alle restjes direct opgeruimd.

After defeating Hitler, the Allies and Soviet Union launched a denazification program to rid German society of Nazi sympathizers and ideology. About 200,000 individuals deemed dangerous and suspected of having been involved in Nazi crimes were banned from holding public positions of responsibility and placed in internment camps.
The Nuremberg trials and prosecution of Nazi Germany’s major war criminals — resulting in 12 death sentences — were the manifestation of the victors’ determination to severely punish those responsible for the atrocities. Trials targeting individual vocational groups would follow later.
But the thorough denazification program presented a problem for the Allies, as historian Marc von Miquel argues in “Karrieren im Zwielicht” (“Shady Careers”),a book about Nazi elites in post-war Germany. He points out the chronic lack of judges “during a time when scores of refugees were returning home and black markets were booming and crime threatened to become endemic.”

Het gevolg was voorspelbaar:

And because of this shortage of judges, the entry bar was lowered accordingly. “Until the early 1960s, between 1,100 and 1,200 known Nazi judges served as public prosecutors and judges in Allied-occupied Germany,” estimates Klaus-Detlev Godau-Schüttke, who authored the study “Der Bundesgerichtshof. Justiz in Deutschland” (“The Federal Court of Justice. The German Judiciary”). Many of them had previously handed down summary death sentences in Nazi-occupied countries like Poland and Denmark. Some critics for this reason labeled it a de-facto “renazification” of Allied-occupied Germany.

Dat eerste stadium is Polen nu doorheen, maar een grote opruiming van ongewenste residuen daarvan wil Brussel niet weten. Dat kan altijd nog, als het zo uitkomt, zal men wel redeneren.

Dat men in veel landen in het voormalige Oostblok nu van deze lieden af wil, wordt in Brussel bewust niet begrepen.

---

Over de worsteling van Polen en Hongarije met de EC leest u onder de links.