Het is al vaak genoeg herhaald: “Islam is geen ras”. Dit wordt nu langzaam aan geaccepteerd als vanzelfsprekend. Het resultaat van het winnen van zo’n banaal punt is dat mensen die een debat willen afkappen nu “tokkie” of “islamofoob” roepen in plaats van “racist”.

Hoewel Islam geen ras is, is het wel zo dat het grote struikelblok in het verdedigen van Westerse idealen lang de angst is geweest dat dit hetzelfde zou zijn als het verdedigen van “blankheid”. Xenofilie komt, evenals xenofobie, blijkbaar in zijn element wanneer de groepsgeest een injectie van ras en bloed krijgt. Haat naar de ander en haat naar de eigen identiteit lijkt zich pas compleet te voelen met dit “verlengde familie” principe.

De eigen identiteit aanvallen komt voort uit de (nog) dominante slaaf-moraliteit in Europa. Maar er is ook een meer oppervlakkige dynamiek aan het werk (hoewel dit ook grotendeels uit deze zelfde moraliteit afkomstig is). Slavernij, haat-retoriek, lynchpartijen en andere ellende die aan de civil-rights movement in de Verenigde Staten voorafgingen hebben onder andere via Hollywood hun weg naar het Europese oog gevonden. Dat was na de Tweede Wereldoorlog toch al zeer al getraumatiseerd over dit type onderwerp. Een blanke identiteit versmolt in de geest met racisme (historisch gezien rammelt daar veel aan, maar Hollywood heeft nu eenmaal meer invloed op de publieke geest dan geschiedenisonderwijs – het beeld is krachtiger dan het oor).

Het is ironisch dat de blank-suprematisten dit perceptie-probleem hebben veroorzaakt, maar vervolgens ook nog eens de enige groep bleken die anti-blank racisme erkenden. Een individu dat anti-blank racisme erkende kwam dan ook hoogst waarschijnlijk in aanraking met theorieën van blanke suprematie. Tegen dit narratief van blanke suprematie stond slechts het kritisch eigen denkvermogen van het individu. Zelfs als deze horde niet werd overwonnen, bleek het wijzer om te zwijgen; het brandmerk van neonazi of racist werd immers indiscriminatoir toegekend aan iedereen die hierover spreken wilde. Na enkele decennia is hierdoor nu een overvloed aan frustratie ontstaan. De suprematisten hopen op een rijke oogst.

De overeenkomst tussen de opstand tegen anti-blank racisme met de anti-Islam beweging is overduidelijk. Beiden moeten het dogma van de zelfhaat verbreken, en beiden hebben als gevolg daarvan te maken met labels als Nazi, extreemrechts, fascist etc. Op dit cruciale punt hebben de media juist het antwoord tegen extreemrechts gedemoniseerd, en de bevolking in verwarring gebracht over de precieze inhoud van deze termen. Ze hebben hiermee zelfs mensen het idee gegeven dat alleen extreemrechts voor hen zal opkomen.

Bovendien wordt gepoogd incidenten zoals een man die zomaar de hijab van het hoofd van een onschuldige voorbijganger af trekt buiten proportie op te blazen, alsof dit gelijkwaardig zou zijn aan een terreuraanslag. “Zie je; er is haat en wangedrag aan beide kanten”. Samen met dubieuze incidenten betreffende colablikjes wekken dit soort berichten helemaal geen sympathie meer. Een bevolking waarvan een deel zelf met ernstiger haatuitingen geconfronteerd wordt, maar geboden wordt in stilte te verdragen zonder dezelfde steun in media-ophef, wordt hier alleen maar bozer van.

Het werkelijke extreemrechts is nu begonnen het sentiment van de tijd te kapen. Gezien de hoeveelheid leed die anti-blank racisme en het taboe daar over al hebben veroorzaakt zal het moeilijk zijn dit te bestrijden. Ik vermoed dat het probleem niet zal zijn dat mensen het met de blank-suprematisten eens zijn, maar dat ze het simpelweg niet langer kunnen opbrengen er veel om te geven.