Via de strikt neutrale Publieke Omroep – “NTR: speciaal voor iedereen” en “NTR: Open voor Elkaar”– is Raoul Heertje er op uit gestuurd om Israël eens kritisch te gaan bekijken. Voor de verandering.

Aan het einde van deze derde aflevering van “Het Israël van Heertje en Bromet” komt een Israëlische Jood van bijna zestig jaar aan het woord die in Jeruzalem woont en die harde waarheden benoemt inzake Israël en “de Palestijnen”. David Horowitz (1962) – níét die van Front Page Magazine– is een oud-studiegenoot van Heertje die zijn studie politicologie wél heeft afgemaakt. Heertje neemt diens feitelijke en adequate uiteenzetting voor kennisgeving aan en . . . . . . behandelt zijn verhaal als één van de vele meningen. Maar dat is het niet. Het is een opsomming van de onontkoombare feiten. En daaraan hebben linkse sentimentalisten als Heertje een hekel. We komen er nog op terug, want we gaan deze uitzending chronologisch bekritiseren. We beginnen dus met de openings-verklaring van Bromet:

“Israël, het land van de Joden dankt zijn bestaan aan alle vernederingen, bedreigingen, vernielingen, verwondingen en slachtpartijen waaraan de Joden door de eeuwen heen hebben bloot gestaan. Nog afgezien van de religieuze claim die ze op het land leggen. Toen Raoul Heertje ruim dertig jaar geleden Israël teleurgesteld verliet na er drie jaar gewoond te hebben, had dit weinig te maken met de bedreiging waarmee dit land nog steeds te maken heeft. Wat hem destijds het meest tegenstond, was het onrecht dat Palestijnen werd aangedaan en de schending van mensenrechten waaraan Israël zich schuldig maakte. Zijn aanvankelijke idealisme kreeg daardoor een stevige knauw. Nu was hij tijdelijk terug in het beloofde land om te zien hoe het er heden ten dage voorstaat en of hij destijds niet te snel zijn biezen had gepakt.”

De eerste zin van dit statement van Bromet komt dichtbij een in antisemitische (“anti-Zionistische”) kringen populaire stelling. Die stelling luidt dat Israël na WW2 door Europees schuldgevoel over de Holocaust is opgedrongen aan de Arabische wereld. Dat schuldgevoel zou de verklaring zijn dat het Westen dit reactionaire koloniale project ueberhaupt ondernam. Reactionair, unzeitgemäss: het tijdperk van na 1945 was immers dat van de dé-kolonisatie.

De waarheid is dat het project niet pas na 1945 is begonnen, maar al rond 1880. Het is wél waar dat vervolgens de Balfour-verklaring inderdaad afgegeven werd met het oog op de pogroms in Oost-Europa. En dat bij de afwikkeling van WW1 in San Remo 1920 de steun voor een thuisland voor de Joden in Palestina die Jodenvervolging óók een rol speelde. Het is waar dat Europa zijn eigen antisemitisme-probleem verplaatste naar de Arabische wereld. Maar dat het Israël-project een koloniale onderneming was, is níét waar. En nu moet ik het wéér uitleggen, uitrollen, duidelijk maken, aan het verstand peuteren van mensen die blijkbaar geen enkele intellectuele inspanning wensen te doen, zoals bijvoorbeeld de heren Heertje en Bromet. Zucht. Daar gáán we weer:

“Er waren vier factoren waardoor Joden vanaf 1890 vanuit Europa opnieuw naar Palestina begonnen te trekken. Ten eerste waren dat de pogroms in Europa. Dan ten tweede het antwoord daarop: de ontwikkeling van het Zionisme. De derde factor was de steeds verdergaande verzwakking van het gezag over Palestina door het corrupte Ottomaanse bestuur. En ten vierde het veel te rooskleurige beeld dat in Joodse kringen toen bestond over de aard van de islam.

De landstreek Palestina zuchtte vanaf het jaar 638 voortdurend onder islamitische bezetters. Dat was een bloedige en wrede onderdrukking. Het islamitisch bestuur was zo beroerd dat de streek tot steeds diepere armoede verviel. Wie in staat was te vertrekken ging weg. Het was een zeer langdurige en wrede kolonisatie die pas beëindigd werd door de Britse overwinning op de Ottomanen in 1918.

Men moet de trek van Joden naar Palestina dus zien als een daad van dékolonisatie na 1300 jaar islamitische bezetting. Wil men het per se zien als kólonisatie, dan was het toch een uiterst humane kolonisatie, eigenlijk een vorm van ontwikkelingshulp. Want Palestina was in 1890 een nagenoeg ontvolkt en desolaat gebied, door verwaarlozing vervallen tot een streek van woeste gronden, moerassen en tot op de rotsgrond geërodeerde heuveltoppen. De Joden brachten in Palestina vanaf 1890 een ongekende welvaart op gang. Door een geweldige krachtsinspanning van de Joden werden armoede en stagnatie overwonnen. Het gewetenloze irrationalisme van de islam dat altijd en overal de vorm aanneemt van maffioos, feodaal bestuur, werd, waar de joden bestuurden, verdrongen door de Joodse cultuur van redelijkheid en rechtvaardigheid.”

En dan gaan we naar het tweede insinuerende kutzinnetje van Bromets openings-statement: “Nog afgezien van de religieuze claim die ze op het land leggen.” Jaja: het door God Beloofde Land. Maar ook zonder die “religieuze claim” heeft Israël duizend procent moreel en volkenrechtelijk recht om van de rivier tot de zee in Palestina te wonen. Daar bestaan hele goeie teksten over

We zijn gevorderd tot de zinnen drie tot en met vijf van het openings-statement van Bromet. Ik herhaal ze even voor uw gemak:

“Toen Raoul Heertje ruim dertig jaar geleden Israël teleurgesteld verliet na er drie jaar gewoond te hebben, had dit weinig te maken met de bedreiging waarmee dit land nog steeds te maken heeft. Wat hem destijds het meest tegenstond, was het onrecht dat Palestijnen werd aangedaan en de schending van mensenrechten waaraan Israël zich schuldig maakte. Zijn aanvankelijke idealisme kreeg daardoor een stevige knauw.”

Was het echt zo dat atleet Raoul Heertje niet gewoon te laf was om in het Israëlische leger te gaan? Was het echt alleen maar zijn “idealisme”? Kan zijn. Best mogelijk dat Raoul Heertje gewoon een puur goed mens is. Mét idealen! Puntje van kritiek: na dertig jaar heeft deze idealistische held nog steeds geen kennis genomen van de werkelijkheid aangaande de zielige “Palestijnen”, zoals die in deze video’s wordt verwoord door Dennis Präger en door Pat Condell en door Dumisani Washington:

Ook in deze derde aflevering van “Het Israël van Heertje en Bromet” ontbreekt dus structureel bezinning door het duo op de voorgeschiedenis waarin het antwoord is te vinden op de vraag naar de oorzaken, de vraag hoe het daar in Palestina allemaal zo gekomen is. Het antwoord op die vraag luidt: beginnend met de Moefti van Jeruzalem terroriseren de Palmaffia’s al vanaf 1920 hun eigen bevolkingen en houden ze gevangen in Jodenhaat, waardoor de Joden al 100 jaar lang gedwongen zijn terug te slaan. Maar constant en structureel houden onze linkse vrienden van de gevestigde media buiten beeld dat de ellende in Gaza en “op de Westbank” maar één oorzaak heeft: de islamitisch-Palmaffiaanse terreur. Ari Shavit met zijn wereld-bestseller “Mijn Beloofde Land” is er ook een prominent voorbeeld van.

Dit linkse Joden-duo Heertje-Bromet doet het, het jeugdige linkse Jodinnetje Natascha van Weezel deed het en ook René Cuperus schreef een idioot pc-stuk over zijn CIDI-reis naar Israël. Ik moet inmiddels meer dan honderd (!) opstelletjes hebben geschreven waarin ik dit uitleg. Ga hier eens kijken en scroll dan naar beneden. Als je onderaan bent klik dan op “oudere berichten”. En herhaal dat tot je boven de honderd opstellen zit. Of lees mijn odes aan de Israël-berichtgeving van het NOS-hoernaal, van de grafsteen van de geest, die foute New Yorkse Jodenkrant en van Der Völkische Beobachter. Ik ben in de afgelopen jaren één keer een docu over Israël van de NPO tegengekomen die redelijk was: die van Marcel Prins.

We zijn nu dus klaar met Bromets openingsverklaring bij het derde deel. Op naar de rest van de stompzinnigheid! Heertje en Bromet willen naar het grensgebied met Gaza om te ervaren hoe het leven is onder constante dreiging van raketbeschietingen met – bij alarm – slechts luttele seconden om de naastbijgelegen schuilkelder te bereiken.

Bromet leidt het in:

“Gaza is een Palestijnse mini-staat die lange tijd onder controle van Israël heeft gestaan. Sinds 2005 heeft Israël zich terug getrokken en kwam Gaza na verkiezingen onder controle van Hamas. Volgens velen een terroristische organisatie, volgens anderen een verzets-organisatie. Israël stelde samen met Egypte een blokkade in en maakte van Gaza de grootste openlucht-gevangenis ter wereld.”

Slaan. Schoppen. Wurgen. Die zeurzeikstem van Bromet tot een reutelend zwijgen brengen. Die “verkiezingen” die Hamas “won” gingen gepaard met een moorddadige terreur tegen de concurrenten van Fatah en intimidatie van de bevolking. Bromet die net doet of Hamas iets anders kán zijn dan een terreurorganisatie. Dan ben je dus niet goed bij je kokosnoot. Aan het eind van deze aflevering zal David Horowitz, ex-studie-genoot van Heertje, zeggen dat er niets was dat de Palmaffia’s van Gaza na 2005 verhinderde om daar een paradijs te creëren. Het is een kuststreek met enorme toeristische mogelijkheden. Maar de vele miljarden die door Amerika, de Verenigde Nazi’s en de EU in Gaza zijn gepompt zijn uitsluitend aangewend voor terreur en voor de zelfverrijking van de kopstukken van Hamas.

Aaron Klein beschrijft in zijn boek “The Late Great State of Israel” scènes uit de ontruiming van Gaza in 2005. Hij beschrijft de Joodse nederzetting Gush Katif vóór de ontruiming:

“Ik werd getroffen door de natuurlijke schoonheid van de plek. Het zag eruit als Orange County, Californië, overgezet naar de woestijn van Gaza.”

Klein beschrijft hoe nog vóór de Israeli’s waren vertrokken, Hamas al een begin had gemaakt met het ombouwen van Gaza tot een raketbasis en bezig was met het afschieten van raketten op Israël. De prachtige broeikassen in Gaza werden geheel intact achtergelaten door de Joden en direct vernield door Hamas, dat dus eigenlijk al in 2005 aan de macht was, twee jaar voordat zulks in 2007 via “verkiezingen” officieel werd.

Volgens Bromet “maakte” Israël van Gaza een “openluchtgevangenis”. Smeriger, lager, perverser kan een leugen niet zijn. Ten eerste is de toestand van haat en terreur uitsluitend te wijten aan Hamas en de voorgangers van Hamas. Ten tweede gelden de beperkingen die Israël aan de in- en uitvoer van Gaza stelt, uitsluitend voor materialen waarmee wapentuig, smokkeltunnels en terreurtunnels kunnen worden gebouwd. Er gaan dagelijks enorme hoeveelheden goederen en voedsel vanuit Israël richting Gaza.

Wat voor verziekte geest moet je toch hebben om voor dit corrupte moordenaarstuig dat zowel Israël als de eigen bevolking in haatgijzeling heeft de mogelijkheid open te houden dat het een “verzetsbeweging” zou zijn?

Lafbek

Ik vroeg me hierboven af of bij Heertjes teleurgestelde vertrek uit Israël eind 1985 de dienstplicht een rol heeft gespeeld. Nu vermoed ik sterk dat zulks het geval is geweest. Heertje is namelijk een lafbek. Want na veel grappige opmerkingen over die raketdreiging vanuit Gaza, besluit Heertje dat ze toch maar niet naar die gebieden gaan waar raketten kunnen neerkomen.

Voordat ze besluiten toch maar niet naar de grensstreek met Gaza te gaan, interviewen ze Israëlische Joden in de badplaats Ashkelon. Die vertellen wat iedereen weet behalve Heertje en Bromet: dat Hamas corrupt is. Deze geïnterviewden zijn dus de mensen die constant onder die dreiging vanuit Gaza leven en vandaar misschien dat dat een van hen zegt dat er gif in het water van Gaza zou moeten worden gedaan. Heertje vertaalt de conversatie die in het Hebreeuws gevoerd wordt voor Bromet.

“Hij zegt dat de bazen al het geld inpikken.” Waarop Bromet “Dat is altijd hetzelfde met bazen”. Ziet u wel? Bij Hamas, dat misschien wel een verzetsbeweging is, lijden de bazen aan een universeel euvel dat “bazen” eigen is. Niks bijzonders.

Het duo gaat voor de tweede keer op bezoek bij Avi Dichter, ex-minister en ex-hoofd van de Binnenlandse Veiligheidsdienst van Israël. Hij legt uit dat deze “uitputtingsoorlog” ooit een keer beëindigd zal moeten worden, want dat je dit niet voor eeuwig kunt tolereren, maar dat het jaren zal duren. En dat er naast Hamas een tweede terreurorganisatie in Gaza is, namelijk “Islamitische Jihad” en dat beiden worden aangestuurd en bewapend door Iran. Dat er niet twee miljoen terroristen in Gaza wonen, maar dat de bevolking wel toestaat dat Hamas terreur uitoefent en niet tegen Hamas in opstand komt. Dat Hamas de eigen bevolking als menselijk schild gebruikt door raketten af te schieten vanuit woonwijken. Terwijl Israël alle moeite doet om zo weinig mogelijk burgers te doden of verwonden, schiet Hamas op goed geluk raketten af op Israëlische steden en dorpen.

Het duo rijdt vervolgens van Gaza naar Samaria-Judea, “de Westbank”. Bromet:

“Dat gebied valt onder Israëlisch militair regime. Al tientallen jaren. Voor Palestijnen is het moeilijk tot onmogelijk om naar Israël te reizen. Ook voor Israëli’s zijn er beperkingen om naar de Westbank te reizen.”

U hoort dat Bromet zich een hoogstaand mens vindt met veel empathie voor de onderdrukte Palestijnen”: “militair regime” en “al tientallen jaren”. Inderdaad: sinds 1967 bestuurt Israël Samaria-Judea, want toen werd Israël gedwongen door de Arabische landen dat bestuur op zich te nemen. En dat was omdat de verzamelde Arabische landen, bijeen in Khartoum in 1967, besloten om niet te onderhandelen met Israël, geen vrede te sluiten met Israël en Israël niet te erkennen. De aangevallen partij, Israël, had een genereuze vrede willen sluiten en het veroverde gebied nagenoeg helemaal terug willen geven, behalve een paar kleine gebieden tegen de bestandslijn van 1948 aan, daar waar Israël op zijn smalst en het meest kwetsbaar is. Ik herinner er aan dat Samaria-Judea volgens internationaal recht nog steeds gold en geldt als gebied waar de Joden zich mogen vestigen. (Zie ook hier en hier.)

Het duo rijdt Nablus binnen en maakt wat moraliserende opmerkingen over het wantrouwen tussen Joden en “Palestijnen”. Joden in Israël hadden blijkbaar tegen Heertje gezegd dat Nablus een gevaarlijk stad is voor Joden en Heertje vertelt dat de tolk-fixer van het duo, een jonge Arabische vrouw van “de Westbank”, ook bang was geweest toen ze voor het eerst naar Israël ging.

De tolk-fixer heeft in Nablus blijkbaar een afspraak gefikst met ene Amad om met hem vanuit Nablus met een busreis naar Israël te gaan om zodoende het gedoe bij de grensovergang in beeld te kunnen brengen. De beruchte checkpoints kunnen natuurlijk niet ontbreken in dit reisverslag.

Amad vertelt dat hij in 2011 een paar jaar in de VS heeft gestudeerd en dat hij daar ook Israëlische vrienden heeft gemaakt. Dat hem steeds een inreisvisum voor Israël werd geweigerd en dat die vrienden uit Israël bang waren om hem op te zoeken in Nablus. Dat het overdag op straat in Nablus rustig is, maar dat er soms ’s nachts Israëlisch soldaten komen om een bepaald huis binnen te vallen en arrestaties te verrichten. Dat “wij” Palestijnen desondanks helemaal voor overleg zijn met Israël.

Het NPO-publiek ziet dus een voorbeeldige “Palestijn”. Wat buiten beeld blijft en waaraan Bromet en Heertje dat publiek natuurlijk ook niet gaan herinneren, is dat de PLO-Fatah van Abbas die in de “Palestijnse” gebieden van Samaria-Judea de dienst uitmaakt géén vrede wenst, net zo corrupt is als Hamas en net zo hard bezig de eigen bevolking met Jodenhaat te vergiftigen met alle middelen van media, dwang en chantage.

Deze voorbeeldige ”Palestijn” mag vervolgens zeggen dat hij nu eindelijk eens steden als Haifa en Netanja wil bezoeken, plekken waar, zegt hij, zijn voorvaderen hebben gewoond. Het zou natuurlijk kunnen dat deze Amad een van de weinige “Palestijnen” is, die werkelijk afstamt van de Arabieren die al eeuwenlang in Palestina woonden toen de Joden er in 1880 naar toe begonnen te trekken. Maar de kans is veel groter dat hij afstamt van Arabieren die na 1900 naar Palestina begonnen te komen vanwege de welvaart die de Joden daar creëerden.

Maar uiteraard gaat Heertje helemaal mee in Amads gedachtegang. “Dus voor jouw gevoel zijn het jullie steden?” “Ja, natuurlijk”, antwoordt Amad. En dan betoogt deze voorbeeldige “Palestijn” dat hij toch wel heel kwaad is dat die Joden van over de hele wereld burgerrechten hebben in Israël en dat hij op zijn 48^e voor het eerst permissie heeft gekregen naar Israël te reizen. Dat betekent dat hij in 1968 of 1969 geboren is, dus ná de juni-oorlog van 1967. Zijn grootouders zijn misschien in 1948 naar Samaria-Judea gevlucht. En hij is niet in staat te zien dat de Palmaffia’s en de Arabische wereld deze ellende helemaal zelf gecreëerd hebben. Ik denk dat,als je deze voorbeeldige en ogenschijnlijk nette “Palestijn” in zijn hart kijkt, hij ook gewoon Israël wil ontnemen aan de Joden.

Als Amad de bus instapt, hebben Bromet en Heertje een dialoogje waarin ze benadrukken dat deze alleraardigste man zo helemáál géén terrorist is.

Ook Bromet en Heertje gaan de bus in want de bedoeling is om de gruwel van de checkpoints aan te klagen. Als ze daar aankomen, moeten ze de bus weer uit. Heertje maakt een grapje: “Kan ik niet gewoon doorlopen als ik mijn niet-voorhuid laat zien? Oh nee! Dat hebben die Palestijnen ook.” Ach, wat zijn we toch verwant! Niks aan de hand!

Bromet krijgt via een verbodsbord in de gaten dat hij niet mag filmen bij het checkpoint en zet dus zijn camera uit. Maar dat blijkt niet goed genoeg. Een ambtenaar (militair?) zegt dat Bromet niet mag filmen. Nou, dat dóén we toch ook niet! Bromet heeft het geluid van de camera laten aanstaan zodat we kunnen horen hoe de dialoog verloopt. De ambtenaar is inderdaad onaangenaam en onredelijk. De camera moet in een tas, eist hij. Maar Bromet heeft die tas in de bus laten liggen. Dus het duo moet terug naar de bus, telefoontjes plegen, relaties inschakelen en met anderhalf uur vertraging kunnen ze zich weer bij de rest van het reisgezelschap voegen. Maar eerst krijgt de kijker nog het volgende te horen.

Bromet: “Buiten beeld zijn we zojuist onder bedreiging van een automatisch geweer . . . “ Heertje onderbreekt hem “Zo’n man die op zo’n plateau staat boven de mensen uit te kijken en die kwam toen terug met een enorme engerd met een machinegeweer, die heel vies keek. Een beetje een B-acteur, C-acteur. En die ging toen, terwijl wij aan het zeggen waren ‘we zullen niet meer filmen’ zijn machinegeweer op ons richten. Dat is best wel een raar gevoel. En alle mensen hier ondergaan dat heel gewoon. ( . . .) het is Schiphol, maar dan 20 keer zo erg. (. . . ) het is pure intimidatie. ik zou het hier niet lang volhouden.”

Heertje realiseert zich blijkbaar niet dat Schiphol en deze checkpoints nodig zijn vanwege een en dezelfde ideologie: de islam. Het incident met de machinegweer-man staat niet op film, maar we geloven Heertje en Bromet op hun woord en we geven toe dat zoiets best heftig is. Maar ik persoonlijk kan niet weten hoe representatief de moeizame passage van het duo bij dit checkpoint was. Ik bedoel: hoe representatief op het grote geheel van alle passages bij alle checkpoints. Een optreden als van de machinegeweer-man en de zeer lange wachttijden vinden we bijvoorbeeld niet terug bij een reis die de Amerikaanse Jood Ami Horowitz langs een paar checkpoints maakte in 2017. Ik heb daarover toen een stukje geschreven onder de titel “De gruwelijke Israëlische checkpoints getest!” Horowitz komt géén brute militairen tegen en géén extreme wachttijden.

Ik citeer mezelf uit dat stukje van 2017:

“John Kerry heeft gezegd dat de checkpoints in Samaria-Judea (“de Westbank”) een enorm probleem zijn.
Ami Horowitz reist door de Palestijnse gebieden aldaar.
Geen centje pijn van checkpoints.
Arabieren kunnen vrij reizen door 95% van de gebieden waarin zij leven.
Checkpoints zijn simpelweg non-existent, behalve als je Israël in wil.
En als je erdoor wil, gaat het gemakkelijk en snel.
Zoals Ami Horowitz laat zien.
De enige regelmatig terugkerende terreur komt van Arabische rotzakjes die stenen gooien naar de checkpoints en die iedereen, inclusief hun eigen medeburgers, in gevaar brengen en verwonden.”

Enfin, Heertje en Bromet gaan er uiteraard vanuit dat hun eigen negatieve ervaring representatief is voor het hele checkpoint-gebeuren. En aangekomen in het Israëlische Netanja, verontschuldigt Heertje zich nog eens bij de voorbeeldige “Palestijn” Amad voor het gedrag van de Joden. En dan zijn we ineens weer in Jeruzalem. Bromet: “

Er zijn verschillende categorieën Palestijnen en verschillende manieren om ze te isoleren. Hier, in de oude stad van Jeruzalem, hebben Palestijnen een aparte status. Er zijn geen controleposten van het Palestijnse gedeelte naar het Israëlische gedeelte en desondanks zijn er zelden Palestijnse aanslagen. Opmerkelijk, want ook zonder de zeer hinderlijke controlemaatregelen kunnen hier Israëli’s en Palestijnen naast elkaar leven.”

Hoort u hoe Bromet het hersenspoelende gif injecteert bij het grotendeels naïeve NPO-publiek? “Verschillende manieren om ze te isoleren”! Waarom? Gewoon omdat Israël een rotland is en Joden niet deugen! Want er zijn zelden aanslagen in Jeruzalem! Nou, Bromet, dat zou best nog wel eens kunnen tegenvallen met die aanslagen in Jeruzalem. In 2017 was het een paar keer goed raak en in 2018 ook.

Specifiek voor Jeruzalem heb ik voor 2019 geen cijfers, maar voor Samaria-Judea wel:

Een “Palestijnse” falafel-verkoper in Jeruzalem, aan wiens kraam Heertje een broodje gaat eten, is ook weer zorgvuldig uitgezocht, net als de voorbeeldige “Palestijn” Amad. Ik neem aan door de vrouwelijke tolk-fixer die zoveel mogelijk buiten beeld blijft. De falafel-verkoper spreekt goed Engels en is ook alweer een en al rustige gematigdheid. Het is niet gevaarlijker in Jeruzalem, zegt hij, dan in New York. Waarop de schijtvermoeiende Heertje weer zo’n stompzinnige kut-opmerking ten beste geeft die de hele werkelijkheid en geschiedenis van terreur, aanslagen en oorlog buiten beschouwing laat: “Maar iedereen kan naar New York!” Ja, lul, en ook naar een kerstmarkt in Berlijn.

Het slot-item van deze aflevering is een ontmoeting met een oud-studiegenoot van Heertje uit zijn jaren in Israël (1983 – 1985). David Horowitz, geboren 1962, was hoofdredacteur van de “rechtse” krant Jerusalem Post van 2004 tot 2011. Wat vertelt deze David Horowitz aan Heertje? Ik parafraseer:

Een zoon van hem studeert in Sderot vlak bij de grens met Gaza en heeft zes seconden telkens als het raket-alarm afgaat. De universiteit is speciaal daar gebouwd om studenten te lokken. Hij is constant bang om zijn zonen, die in militaire dienst moeten, jongens én meisjes. Hij blijft in Israël omdat hij gelooft in het land, dat dit een belangrijk tijdsgewricht is, dat de Joden een plek op de wereld nodig hebben waar ze hun eigen lot in handen kunnen nemen en omdat in Tiberias voorouders van hem uit de 16^e eeuw liggen begraven. De Joden hebben recht om hier te wonen en dat hoeft niet ten koste te gaan van de Palestijnse Arabieren. Hij is voor een twee-staten-oplossing. Het was de bedoeling dat in 1948, bij de stichting van Israël, er ook een Palestijnse staat kwam. Als Israël de Westbank zou annexeren zouden de Palestijnen tweederangs burgers worden. Dat ze dat nu in feite ook zijn, komt omdat hun leiders weigeren vrede te sluiten. De checkpoints zijn nodig omdat toen de Israëli’s Gaza verlieten, Hamas het hele gebied meteen in een terreurbasis veranderde. Ook de Westbank heeft een geschiedenis van aanslagen. Uiteraard moeten de Palestijnen aan de checkpoints zo humaan mogelijk behandeld worden. We kunnen de Westbank niet opgeven omdat de geschiedenis van Gaza ons leert dat ook de Westbank dan direct in een terreurbasis zal veranderen. Maar we mogen niet de moed opgeven en moeten blijven werken aan de onderlinge relaties, want er zijn aan beide kanten goedwillende mensen. Maar de terreur en de veiligheidsmaatregelen, de veiligheidsbarrière en de checkpoints maken interactie en elkaar leren kennen wel heel moeilijk.

Einde parafrase. Dit zijn de typische standpunten van het grote Israëlische “midden” en ik denk dat ze daar in een illusie verkeren als ze denken dat er ooit een andere oplossing mogelijk zal zijn dan die van Caroline Glick, veeljarige medewerkster van dezelfde Jerusalem Post waarvan Horowitz hoofdredacteur was. Glick heeft haar visie – annexeren die “Westbank”! – neergelegd in een boek: “The Israeli Solution”.

Heertje heeft natuurlijk ook een aandeel in het gesprek en dat bestaat eruit dat hij nog eens duidelijk maakt dat hij niks wil weten van de geschiedenis en de context van het conflict. Hij heeft alleen maar diep medemenselijke zieligheidsgevoelens voor “de Palestijnen” en wil het daarbij laten. Heertje is een laffe, geestelijk onvolwassene. Een sentimentalistische jankerd. Luister maar naar wat hij Horowitz toevoegt:

“Hoe voelt het om deel uit te maken van een land dat andere mensen dingen aandoet, dingen die niet erg humaan of democratisch zijn. ( . . .) Ik wilde het eigenlijk niet over politiek hebben, want dat is zo abstract. Het gaat mij om het persoonlijke, over de manier waarop de Palestijnen worden behandeld. Ik heb het niet over terroristen, maar over gewone mensen. Hoe die worden behandeld. Het leger kan hun huis binnenvallen. Ze hebben nauwelijks rechten. Ze moeten constant langs checkpoints.”

Hij vertrok dus eind 1985 inderdaad weer uit Israël omdat hij de politieke situatie zag verslechteren en het nieuws niet meer wenste te volgen. Mag ik in dit verband ook herinneren aan een uitspraak van de 56-jarige Heertje in aflevering twee, waarin hij nog veel duidelijker weigerde volwassen verantwoordelijkheid te nemen:

Mooi stukje sfeertekening tenslotte: die arme Amad en zijn zwaar ingepakte vrouw zien nu voor het eerst de Middellandse Zee. Ze spelen in de branding. Zij zwaar in de lappen.

Ach, wat ontroerend nou toch!

---

Deze bespreking verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings

Eerdere (èn latere) afleveringen op Veren of Lood vindt u hier.