Kenmerkend aan het begin van de ramadan is de enorme aandacht van de Nederlandse media voor het gebruik. Minstens zo op vallend als het kennelijke gebrek aan kennis van eenzelfde soort feest in de christelijke godsdienst: de vasten.

Behalve Afshin Ellian gisteren op de site van Elsevier wordt er ook bijzonder weinig aandacht besteed aan de ongezonde kanten van de ramadan. Denken kranten soms dat dat zou overkomen als een poging mensen van hun geloof te doen vallen? Dàt moeten we niet hebben natuurlijk. Het zou alleen maar … ja, wat eigenlijk? De gedachte dat de grote Nederlandse kranten actief zouden proberen mensen tot een soort van christendom te bekeren is niet bespottelijk, maar eenvoudig onvoorstelbaar. Rouwig ben ik daar niet om, maar ook terughoudendheid kun je overdrijven.

Zodat ik van mening ben dat niets een geserreerde analyse van de islamitische vastenperiode in de weg hoeft te staan – maar we zien er niets van. Eerder deze week waren er wat juichstukjes vol bewondering en uitspraken over de schattigheid van jonge kinderen die zich ook al aan deze beproeving voor hun geloof onderwierpen – maar niets over de ongezonde kanten die de neurotische overtrokkenheid van het fanatisme dat de islam hier te lande demonstreert aan de kaak stelt. NIETS mogen die kinderen gedurende de dag tot zich nemen, en de ouders zien er op toe alsof het een halszaak zou zijn als het leed van die kinderen toch zou worden verlicht. Zelfs het innemen van medicijnen moet zonder begeleidend water. Terwijl de voorschriften uit formeel veel strengere tijden aangeven dat van kinderen onder de negen jaar niet kan worden verwacht dat ze zich aan de ramadan onderwerpen. Te jong, te kwestbaar.

Veel van het nieuws over de islam en haar gelovigen lijkt in deze periode ook te worden verzacht. Dat vorige week bekend werd dat het Europese Hof van Justitie het toelaten van de hoofddoek op de werkplek niet nodig acht als de werkgever het niet expliciet wil toelaten is al onder het tapijt verdwenen. GeenStijl schreef er over, maar Nederlandse kranten heb ik er niet over gehoord. Geen analyses, geen vraaggesprekken bij bedrijven hoe ze met deze wijziging van de formele Nederlandse politieke eisen om wilden gaan. Eigenlijk helemaal niets van wat je verwachten zou als bijvoorbeeld de katholieke kerk te horen zou krijgen dat het voor hen betekent dat priesters zal worden verboden zich in pij op straat te begeven – ik noem maar wat.

De onkunde en angst om dit onderwerp normaal aan te vatten tonen een moreel failliet dat beangstigender is dan wat voor Brusselse maatregel ook.