Radicalisering, salafisme en wegkijken beginnen een onzalige drie-eenheid te worden. Waarbij media niet lijken te beseffen dat de waarschuwende gil ‘salafisme’ een vorm van wegkijken geworden is.

Salafisme is het gevaarlijke toverwoord als het gaat om radicalisering, schijnen ze bij de Telegraaf te hebben besloten. Dat zou het uithangbord van de ‘politieke islam’ zijn, ook al zo’n term die vooral gerust moet stellen over al die andere moslims die niet zouden behoren tot die politieke islam. De krant meldt vandaag in een artikel over een ‘deradicaliserings’ expert’ die de gemeente Rotterdam in dienst genomen heeft, dat hiermee de ‘salafisten’ hun entree hebben gedaan in de top van het stadhuis:

De politieke islam heeft tentakels tot in de afdeling radicalisering van de gemeente Rotterdam. Klokkenluiders trekken aan de bel: ’Er zitten salafisten in het stadhuis’.

Maar daarvoor hoef je helemaal geen salafist te zijn. Het salafisme is namelijk geen politieke beweging, althans niet méér dan dat de islam dat is. En in dat laatste zit juist het probleem: de islam is onder alle omstandigheden een politieke beweging. De term ‘politieke islam’ is een pleonasme.

Wat is het geval? Een adviseur van de Waqf Stichting in de zaak van een afgeblazen, vanuit Qatar gefinancierd project in Rotterdam, werkt nu bij de afdeling veiligheid 010 als “deskundige radicalisering”

Ook andere medewerkers en informanten van de Directie Veiligheid, waar radicalisering onder valt, onderhouden nauwe banden met orthodox-islamitische instellingen in de stad.
Leefbaar Rotterdam stelt vragen aan burgemeester Aboutaleb. „Het is onverantwoord om op het dossier radicalisering de regie uit handen te geven aan dubieuze ’deskundigen’, die de rode loper uitrollen voor radicale en salafistische netwerken”, zegt raadslid Tanya Hoogwerf.

Zoals Carel Brendel vanmorgen al zeer terecht opmerkte op Twitter (rechts), en eerder opmerkte: salafisten en Moslimbroeders zijn twee verschillende soorten radicalen, die hetzelfde geloof aan hangen.

Zo zijn salafisten nauwelijks georganiseerd in herkenbare organisaties, Soms zijn het groepjes verwarde mannen, maar dat hoeft in het geheel niet. Salafisme is een bij tijden even ongevaarlijke groep als dat zij gevaarlijk kan worden. Zoals dat voor vrijwel alle moslims geldt. De Moslimbroeders vormen hier feitelijk een uitzondering op, omdat hun streven per definitie politiek en daarom gevaarlijk is. Maar Moslimbroeders zelf zijn echter weer nauwelijks een direct gevaar: zij werken boven- en ondergronds en organiseren vooral. Scheppen de voorwaarden en omstandigheden, zo u wilt.

Allemaal nuances, en allemaal zaken die men in Nederland eens beter zou moeten gaan beseffen. Ook bij de Telegraaf. Er is genoeg over bekend, maar paniekerig zaken gaan roepen is al bijna even contraproductief als wegkijken en zeggen ‘dat er moet worden gederadicaliseerd’. Wie de islam niet volledig uit Europa bannen wil – omdat het zo zielig is voor al die gelovigen die je niet opnieuw tot vluchteling maken wil –  kan eigenlijk niet anders dan proberen te begrijpen hoe zij werkt teneinde haar nefaste invloed blijvend te kunnen inperken.

Het grote gevaar is juist dat men in ambtelijke kringen te zeer verlegen zit om hulp. Hulp bij een probleem, dat ze zelf niet aan durven vatten uit angst voor ‘racist’ te worden uitgemaakt. Dat iedereen die niet zelf met bommen strooit maar wel wat over de producenten van die bommen weet, al snel als ‘expert radicalisering’ wordt binnengehaald, is daar een logisch gevolg van. Dat is het echte schandaal, en deze onwenselijkheid dient als eerste te worden aangepakt. Anders komen we nooit ergens, dan op de vuilnisbelt van de geschiedenis.