Primitief is bij tijden een intellecteel scheldwoord. Die ironie was aan Arnon Grunberg weer eens niet besteed, zo toonde hij vanmorgen.

Fijn voor Grunberg dat De Volkskrant hem iedere ochtend in staat stelt de openbare ruimte als behandelkamer voor zichzelf op te eisen. Het wordt gelezen dus is het goed, want er blijkt een markt voor, lijkt het leitmotiv.

Hoe Grunberg de staf breekt over het gebruik van het woord klaagneger is razend amusant. Hij noemt het ‘primitief schelden’, en impliceert daarmee dat hoogstaand intellectueel schelden wèl acceptabel zou zijn geweest. Voor hem in ieder geval.

Niemand hoogstaander dan Arnon Grunberg, dat spreekt.

Niet dat het woord klaagneger racistisch is. Dat Grunberg het noemt en vervolgens achteloos meldt dat het hem niet interesseert of het racistisch is of niet geeft de lezer in ieder geval de gedachte mee dat het op zijn minst een beetje fishy is, de manier waarop Annabel Nanninga dat woord gebruikt. Volstrekte onzin natuurlijk, het is discriminerend in de zin dat het de klaagneger onderscheidt van andere negers. Het zegt niets over negers an sich.

Zou de grote schrijver Grunberg niet in staat zijn dat taalkundige onderscheid te maken? Het is moeilijk voorstelbaar van niet. Grappig is dan ook dat hij in het vervolg van het stukje ‘infantiel schelden’ gelijkstelt aan het primitieve schelden eerder, om ze vervolgens gezamenlijk te rangschikken onder de psychische stoornissen. Ook hier wordt een curieus en onhoudbaar bruggetje geslagen tussen enerzijds infantiel en primitief gedrag, en anderzijds een psychische aandoening die als verschijnsel ‘recidiverende agressieve uitbarstingen’ heeft.

Infantiel en primitief gedrag zijn geen psychische aandoeningen. Kenmerkend voor psychische aandoeningen is juist dat ze net zo makkelijk voorkomen bij volwassen hoogontwikkelde intellectuelen als bij wie dan ook. Als dat niet zo was zou dat mogelijk zelfs impliceren dat hoogontwikkelde volwassenheid ook een psychische aandoening is.

Wat Grunberg in dit stukje doet is minstens zozeer schelden als dat wat Annabel Naninga in zijn ogen zou hebben gedaan, en hij doet dat op vrij achterbakse wijze. Misschien beschouwt hij dit als intellectueel hoogstaander dan bijvoorbeeld het ‘primitieve’ gebruik van het woord klaagneger, maar moreel is het een stuk verwerpelijker.