Vandaag kreeg een moordenaar een straf van twintig jaar. Prachtig! Dat horen we veel te weinig. Maar de opbouw van die straf beviel me in het geheel niet. Daarmee werd dit toch weer de zoveelste treurige dag voor de rechtspraak, wat mij betreft.

De rechtbank in Arnhem heeft 20 jaar gevangenisstraf en tbs opgelegd aan de man die Mariska Peters heeft verkracht en gedood. Er was vijftien jaar cel en tbs met dwangverpleging tegen hem geëist. De man is de oom van het slachtoffer en is eerder veroordeeld voor een zedenmisdrijf. Het vonnis leidde tot applaus op de publieke tribune.

De hoogte van het vonnis is inderdaad alle reden te applaudisseren. Twintig jaar cel is veel tegenwoordig. Maar wat mij betreft zit er een addertje onder het gras dat daar naar mijn gevoelen niet hoort. Deze uitsrpaak is namelijk gebaseerd op wat heet: gekwalificeerde doodslag. De gedachte achter gekwalificeerde doodslag is dat een misdrijf ernstiger is als het gebeurde om een ander misdrijf te verhullen.

Dat voelt helemaal niet goed. Het klinkt alsof de moord zelf niet zo heel erg was, maar dat de dader door de politie extra veel werk te geven zijn daad ernstiger heeft gemaakt. Zoals het NOS-journaal het uitlegde, kwam men op die wijze aan een straf die gelijk staat aan moord.

Voor ouders en nabestaanden zal dat vermoedelijk verder weinig uitmaken, maar ik zit met het probleem dat hier met een omweg recht moet worden gedaan. Het ruikt naar een overtuiging bij de rechtbank, dat de standaardstraffen in dit geval onvoldoende zijn, zodat er met een boogje een bevredigender straf kon worden opgelegd. En dat die omweg nodig is, omdat men voor andere moordenaars de straf zo ver heeft verlaagd, dat die door de rechtbank in dit geval als onvoldoende werd beschouwd.

Hoe goed ik ook vind dat de rechtbank heeft gepoogd recht te doen aan de situatie, toch laat dat onverlet dat ik een onbevredigend gevoel over houdt aan deze uitspraak. Oom P. kreeg geen vijftien jaar maar twintig jaar, omdat er een omweg mogelijk bleek. wat mij betreft is de maximumstraf volgens de wet onvoldoende, of laat rechters onvoldoende ruimte een gepaste straf op te leggen.

Vergelijk het hiermee: sinds enige jaren (de oorsprong van het uit de mottenballen halen van een oud wetsartikel lag in de bestrafmoeilijkheden van groepen criminele krakers) krijgen misdadigers bij tijd en wijle een extra straf als ze hun daden in commissie met anderen hebben gepleegd. Drie weken voor het stelen van een fiets, en 6 maanden voor deelname aan een criminele organisatie die als oogmerk heeft om fietsen te stelen. Of een rechter dat artikel wil gebruiken als verzwarend element wordt daarmee tamelijk willekeurig.

In dit geval betekent het, dat doordat de dader probeerde zijn daad te verbergen, hij ernstiger schuldig zou zijn dan als hij dat niet had gedaan, en huilend op zijn knieën voor de Officier van Justitie de moord op zijn nichtje had bekend. Ik vind dat onbevredigend.