Gisteravond had ik het ongenoegen een kwartiertje naar Powned te kijken. Dat ga ik niet meer doen.

Over het karakter van Powned werd al veel geschreven. Voornamelijk over de politieke kleur van de club. Tot op heden had ik vooral ervaring met de nieuwssite die deze omroep bijhoudt, en veel reden tot klagen had ik eerlijk gezegd niet. Maar als je naar het actualiteitenprogramma kijkt dat Rutger Castricum presenteert, draait je maag zich om. Wàt een armoede. Ik ben het met velen eens, dat de dominantie van linkse actualiteitenprogramma’s een slechte zaak is, die het politieke debat in Nederland geen goed doet. Maar ik heb dat tien keer liever dan het gestuntel van de tandem Castricum/Weesie. Op links beschikt men over het algemeen over een ter zake kundige, geoliede machine.

Mijn belangrijkste gevoel dat ik er bij kreeg, is dat van iemand die door een glazen wand naar een borreltafelvoorstelling kijkt. Daar zullen vooral linkse mensen over gniffelen, maar iets anders kan ik er echt niet van maken. De gespreksleider lijkt het te moeten hebben van de Hallo daar!-toon die je vaak ziet bij de bullebak op het schoolplein. Het panel waarmee de tafel is aangevuld lijkt deels bijzonder ongeïnteresseerd (Yoeri Albrecht, meestal ongeschoren) of licht verbeten uit financiële overwegingen hieraan mee te moeten doen (Weesie). Dylan Yesilgoz is een positieve uitzondering, maar die valt weg in de chaos van door elkaar heen roepende aanwezigen, die kristalhelder geen van allen de gespreksleider respecteren. Gewoon een jolige bende, maar geen opiniemakers die je met welgevallen citeert. Maar was dat niet nu net de opzet van het idee om de linkse praatprogramma’s concurrentie aan te doen?

Een tijdje terug viel ik er in toen men Henk Westbroek op bezoek had. De populairste burgemeester die Utrecht nooit krijgen mocht is geen specifiek uithangbord van rechtse praatjes, maar vrijwel altijd een bron van een doordacht bon mot waarmee verstandige rechtse mensen kunnen leven. Henk wilde ergens een nuance in aanbrengen, maar dat mocht niet van de gespreksleider. Die begin Westbroek uit te leggen dat je zo niet denken mocht. Mijn eigen mening op dat punt was gelijk aan die van de gespreksleider, maar ik betrapte mezelf er toch op dat de manier waarop dat werd verkocht me erg irriteerde. Evenmin reclame voor een bepaald standpunt dus.

Eenzelfde probleem had ik met de interviews van Castricum met politici in de Tweede Kamer, die het programma donderdag lardeerden. Druk en opdringerig is sinds lang een kenmerkende factor bij Powned, en het heeft geregeld spraakmakende televisie opgeleverd. Dat maakte Pownews een programma dat je nog eens terugkeek als je niet tijdig thuis was. Het lef van mensen als Danny Goosen en Jan Roos was iets waar elk programma trots op mocht zijn. Ze deden de eertijdse daden van Castricum, die de bibberritus kreeg nadat hij tijdens een al te grof aangepakt interview door een hoogleraar fysiek in de kraag gegrepen was, volledig vergeten.

Het huidige praatprogramma kan ik zelfs niet via mijn twittertijdlijn volgen, want niemand kijkt er naar of twittert er over. Het is los zand en het glijdt tussen je vingers door. Maar als je het strand verlaat hoef je er niet meer aan te denken. Zo vergaat het me nu ook met Powned. Castricum is een laffe bully – zielig voor hem dat hij ooit de verkeerde tegenkwam, maar niet ongerechtvaardigd. Het programma dat hij maakt is complete bagger, en iets om verre van te blijven. Als dit het beste is wat rechtse programmamakers te bieden hebben, dan in vredesnaam maar linkse. Van mij mag Powned weg, liefst per direct.