Politieke bemoeienis heb je soms teveel, soms te weinig. Dat politici teveel met het dagelijks leven gaan bemoeien is vaak een signaal dat ze de grote zaken niet aandurven.

Zo is de klimaathysterie relatief klein bier, maar ze wordt opgeblazen om niet te hoeven denken over dat andere grote probleem waar iedereen mee te maken heeft: de niet-bestaande islamisering die niet ontmoedigd mag worden. Ingrijpen? Men huivert al bij de gedachte. Zo’n boze muzelman zou het eigen fraai verzorgde en vertroetelde lijf wel eens onheus kunnen bejegenen!

Anderzijds merk je dat de politiek over zoiets als censuur ineens weer heel veel mening heeft; vcoral dat anderen zich maar liever buiten van alles moeten houden. De angst ter verantwoording te worden geroepen is ook hierover enorm. Uitvoerende instanties beginnen hier allergisch voor te worden, en terecht ook wel.

De Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) wil niet dat de minister of Tweede Kamer nog beslist over de toelating van bijzondere voertuigen op de weg, zoals de Stint. In plaats daarvan moet de onafhankelijke keuringsinstantie RDW hiervoor eindverantwoordelijk worden.

Mij lijkt het dat de OVV hier een al verloren achterhoedegevecht levert. Niet omdat ze geen gelijk hebben, maar omdat de ‘hoger’ geachte instantie van het EUP dol is op dergelijke nonsensicale bemoeienis. Zie de limitering van het stofzuigervermogen, de poging komkommers en meloenen in een handzamer formaat  (teneinde ze efficiënter te kunnen verpakken) en het delibereren over rechte bananen in plaats van kromme. Het argument dat verkeersregels door de hele EU heen uniform zouden moeten zijn deugt – helaas deugen politici hiervoor niet. Die moet je er derhalve van weghouden.

Eenzelfde redenatie moet je toepassen op de manier waarop je om gaat met de boeren. We leven al in het meest gereguleerde land ter wereld (Singapore wellicht uitgesloten), waar de inrichting van de openbare ruimte een verbijsterend gedetailleerd niveau heeft bereikt (planologen uit de hele wereld komen in ons land stage lopen en case-studies doen, omdat het hier zo lekker gedetailleerd en goed gearchiveerd beschikbaar is.) Het probleem dat we nu (hihihahahoho) de stikstofcrisis noemen, is ook zo’n politiek-ambtelijke uitvinding.

De afgelopen weken is veel onduidelijkheid ontstaan over stikstofmaatregelen die de landbouwsector treffen. Sommige provincies hanteren strengere stikstofregels dan andere provincies.

Dat voorspelt voor de boeren niet veel goeds, aangezien verandering voor hen altijd slecht uitpakt, en verandering het mechanisme is waarmee politici zich kunnen profileren. En inderdaad:

,,Alles waar wij als Rijk aan bijdragen, daar is vrijwilligheid het uitgangspunt’’, aldus Schouten. ,,Als provincies eigen keuzes maken, met hun eigen middelen en hun eigen regels, dan kan ik niet zeggen: dat mag niet.’’ Dat betekent volgens Schouten ook dat provincies zelfstandig onteigeningsprocedures in werking kunnen zetten.

Dat maakt dat de boeren uiteindelijk nu strijden voor een verloren zaak. Het is een pijnlijke conclusie waarvan ik wilde dat die anders kon zijn, maar het is onderdeel van de manier waarop wij worden geregeerd. Het vak van (meeregerend) politicus is dat van het vinden van die ene uitzondering, die het oprekken van bestaande regels mogelijk maakt. Zo wordt je op termijn wel ergens burgemeester.

Wat moet je meer van politieke bemoeienis zeggen?