Wat moeten politici met wetenschappers die het onderling niet eens worden als hen verteld wordt dat actie noodzakelijk is? Begrip van het paradigma is essentieel.

Vanmorgen was er een hearing rond de tafel gesprek in de Tweede Kamer waar precies dit probleem aan de orde was. Een groep belanghebbenden beweert dat overheid, regering en politiek direct  in actie moeten komen omdat anders het land en de wereld vergaan. Daartegenover staat dan een groep wetenschappers die vol houdt dat we onszelf met dergelijk beleid aan de bedelstaf zullen brengen, zonder iets te bereiken ook nog. Wie nu te geloven?

Het is voor het vormen van een afgewogen politiek oordeel dan ook essentieel om te beseffen wat het heersende wetenschappelijke paradigma is, en waarop dat zich baseert. Het is het verhaal van Galileo Galileï, maar dan vertaald naar de 21e eeuw. Wie dat doet zal ontdekken dat we niet veel hebben geleerd sinds de 16e-17e eeuw. En politici al helemaal niet.

Galileo Galileï toonde met cijfers aan dat de Aarde m de zon draait, en niet de zon om de Aarde, zoals middeleeuwse mystici altijd hadden beweerd. De politici van zijn tijd, allen getooid met een kardinaalshoed, weigerden dat echter zomaar te accepteren. Ook hier ging het om een gevoel (zij het geworteld in een oude traditie) tegenover de harde cijfers van echte wetenschap. Alsof je bij een confrontatie tussen theologie en natuurkunde de voorkeur zou geven aan de theologische wetenschap als veel gezaghebbender.

Allereerst dienen politici zich af te vragen wat de basis is van zowel de paniek als de bezwaren daartegen. Is het gelegde verband waarop de paniek is gebaseerd causaal of correlatief? En hoe houden de gelegde verbanden zich onder bewijsvoering en controleerbare berekeningen?

Politici die hier af haken omdat ze de berekeningen niet snappen en weigeren zich te laten bijspijkeren, zijn eigenlijk af – maar daar zit al een eerste manco met veel moderne politici: die beschouwen cijfers als ook maar een mening. Bijles is hier hard nodig, maar laten we er eerstens van uitgaan dat dat haalbaar blijkt, zodat we de volgende stap kunnen nemen. En dat is in hoeverre de paniek die directe actie vereist gebaseerd is op een causaal verband. De bedoeling hiervan is een punt te vinden waar beide partijen rekenkundig en qua paradigma mee kunnen leven. Van daar uit moet het mogelijk zijn politici de verschillende stappen van inzicht bij te brengen zodat ze volgen kunnen waar de wegen uiteen gaan, en begrip hebben voor waar de discussie feitelijk over gaat.

Dat is het hele probleem met de klimaathoax zoals ons die nu door de strot gewrongen wordt. Dat de politici er de ballen verstand van hebben is klip en klaar. Dat dezen er verder niets over willen horen maar af willen gaan de wijsheid van de meerderheid van de wetenschap[1] is al bijna even duidelijk. Wat vanmorgen hopelijk voldoende duidelijk is gemaakt, is dat zelfs de berekeningen van de klimaathysterici aantonen dat de plannen die ze nu wensen te zien uitgevoerd in hogere zin geen baten bieden, maar alleen miljarden kosten.

Helaas zijn die miljarden een toekomstbeeld waarvan de meeste politici geen begrip hebben, en is het vooruitzicht van een overstromend land eenvoudig te visualiseren. Zelfs bij een plichtsgetrouwe navolging van bovenstaande handleiding zal het voor leken niet eenvoudig zijn te bepalen in hoeverre maatregelen nu zin zullen hebben. Dat er intussen nog een groep belanghebbenden bij de klimaathoax aan diezelfde tafel zitten maakt het geheel tamelijk kansloos – want politici laten zich niet graag overtuigen van iets waarvan ze de schuld niet willen krijgen. En dat is nu precies de angst die bij de klimaathoax wordt uitgespeeld.

Dat is niet gespeend van ironie. Dat politici – zelf aantoonbaar handelaren in angst – zich door de voorlieden van de klimaathoax zodanig laten intimideren dat ze er geen afstand van durven nemen.

Met wetenschap had het vanmorgen helaas nog maar weinig te maken. Terwijl een van de benaderingen van het paradigma probleem zou kunnen zijn dat je de harde cijfers als eerste aan een nauwkeurig onderzoek laat onderwerpen. Want ook de tegenstanders van het klimaathoaxbeleid weten dat zij zich geen fouten kunnen veroorloven in hun argumenten. Juist, omdat het paradigma tegen hen is. Het is jammer dat dit besef bij de huidige generatie politici ten enenmale ontbreekt.

---

1. Dat dit een bespottelijke premisse is mag iedereen die iets van wetenschap weet duidelijk zijn.