Met Jesse Klaver heeft Nederland weer een jonge, frisse lijsttrekker. Waarom dat politiek belangrijk zou zijn? Goede vraag!

Ik begrijp de aantrekkingskracht van jeugdig onbenul niet. Dat zal vast aan mij liggen maar aangezien die aantrekkingskracht een politiek feit is, vraag ik me geregeld af wie er nu gek is. Dat vroeg ik me al af bij de verheffing van Jesse Klaver tot politiek voorman van GroenLinks. Je kon van zijn voorganger Van Ojik zeggen wat je wilde, maar niet dat hij niet probeerde verstandig te zijn. Kennelijk sprankelde dat niet genoeg, en deed dat de behoefte aan een jonger, dynamischer iemand zich voelen.

Gaat het dan om de inhoud, of om de verpakking? De inhoud lijkt sinds het terugtreden van Van Ojik aan belang te hebben ingeboet bij GroenLinks, en de partij is nu in de ban van iemand die wat roept, en allerlei meisjes in katzwijm vallen doet. Popster Jesse, de polderepigoon van iemand die ook al gekozen is op zijn jeugdigheid. Zo van: maar wij hebben Jesse? Bovendien klopt er niets van dat heerlijk spontane van Klaver, het is boerenbedrog. Compleet fake. Je zou er triestig van worden.

Hetzelfde geldt voor die hele fixatie op jong en de toekomst hebben. Klinkt allemaal prachtig, maar op een bepaald moment moet een politicus harde keuzes maken, pijnlijke beslissingen nemen, met mededogen afwegingen maken voor het grotere goed. Wil je dat overlaten aan een snotneus die vooral graag hoort hoe leuk om te zien hij is? Uiteindelijk is politiek niet iets waarin het belangrijk is dat je aardig bent of doet, maar dat je besluiten verkopen kunt waarbij met zoveel mogelijk mensen rekening gehouden is. En dat je wegen zoekt om mensen te verzoenen met een soms onplezierig lot.

Daarmee kom ik eigenlijk ongemerkt op het onderwerp ‘tokkies’. Omdat goede politiek vereist dat ook aan hun belangen ruim aandacht geschonken wordt, dat zij evenwichtig en niet met dedain worden behandeld, omdat zij mensen zijn zoals iedereen. GroenLinks heeft tegenwoordig de roep een intellectueel electoraat te vertegenwoordigen, maar veel merk je daar niet van. Is de moderne intellectueel een emotioneel onvolwassene, of was dat altijd al zo?

Het lijkt per saldo dezelfde vraag te zijn, als die over de aantrekkingskracht van jeugdig onbenul: waarom vertrouwen mensen die zichzelf als intellectueel hoogstaand beschouwen hun politieke agenda toe aan iemand die nog geen begin van het besef heeft van zijn taak in het parlement? Het GroenLinkse electoraat lijkt vooral zo van Jesse Klaver te houden omdat zijn jeugdigheid hun eigen niet uitgekomen illusies personifieert. Dat dat als basis voor politiek leiderschap te mager is zagen we afgelopen weekend.

Waar gaat Jesse Klaver ooit eindigen? Zij aan zij met Hans Wiegel aan de bestuurstafels van corporaal Nederland? Als uithangbord van groene stroom boeren die parasiteren op de maatschappij en de aanwezige subsidies zoals Ed Nijpels? Of gewoon op de bank naast Tofik Dibi en Tara Singh Varma, terwijl hij een avondje op de koters van Femke Halsema past?? De toekomst van wonderkinderen valt bijna altijd tegen. Op de leeftijd van Jesse Klaver was het leven van Mozart en Alexander de Grote al bijna voorbij. Waarmee ik maar zeggen wil: jeugd is een relatief begrip. Onbenul is van alle tijden, en bepaald geen verdienste.