De NOS berichtte gisteren terloops op haar site dat Ter Apel een eigen politiebureau krijgt. Geen bericht dat groot nieuws is, zo op het eerste gezicht. Maar zeker reden tot overdenking.

Wat mij nog het meest frappeerde aan het bericht van de NOS was de nonchalance waarmee werd gebracht dat Ter Apel een nieuw politiebureau kreeg na aandrang van de gemeenteraad. En dat politieregio Noord-Nederland op dat verzoek goedgunstig reageerde door de instelling van een volledig operationeel bureau in het dorp te beloven.

Een nieuw bureau in een gehucht als Ter Apel? Oh ja, er zit het nationaal asielmigrantenmeldpunt.

Aanleiding is het aantal incidenten waarbij asielzoekers zijn betrokken. Afgelopen jaar zijn er 403 incidenten geregistreerd in Ter Apel. Dat is 10 procent van het totale aantal registraties op vluchtelingencentra in Nederland.
Ook is het aantal aangiften van winkeldiefstallen flink gestegen. In 2014 waren er nog 68 aangiften, vorig jaar waren dat er 238.

Als Ter Apel een eigen politiebureau krijgt, zullen die aangiftecijfers exploderen. Daar kun je op wachten. Want niemand heeft zin om de accijns te betalen voor een ritje van dertig kilometer heen en weer om een aangifte te doen waarvan je nooit meer iets hoort. Maar als het in je eigen dorp om de hoek kan, wordt het anders. Als het een beetje tegenzit wordt het bij dat politiebureau drukker dan bij de kassa’s van de winkeliers die aangifte komen doen.

Dit soort berichtjes doet je je realiseren wat een afgrijselijke bezuinigingen de wetshandhaving in Nederland de afgelopen veertig jaar heeft doorgemaakt. Na de afschaffing van de veldwachter werd in de jaren tachtig praktisch gesproken vrijwel de gehele handhaving van de wet op het platteland afgeschaft. Inclusief die in de kleinere kernen.

Het is dus de hoogste tijd de veldwachter terug te brengen. Uiteindelijk zijn er in Nederland bijna geen gemeenten meer waar géén asielmigrantencentrum gevestigd is.