Het eigenlijke onderwerp van dit stukje is transgendergekte. Ik zocht voor de titel eigenlijk naar een antoniem – een woord met tegenovergestelde betekenis – voor ‘snobisme’, maar stuitte toen bij synoniemen.net op ‘geurmakerij’ als synoniem. Nooit eerder in mijn leven gebruikte ik het woord geurmakerij, ik kon het gewoon niet laten schieten.

Soms is vulgair of – in de context van urine en fecaliën meer gepast – laag-bij-de-gronds taalgebruik gewoon onmisbaar.

Aanleiding voor dit stukje is een commentaar van ene Aafke Romeijn op de reinheid van de WC’s op het Boekenbal. Nu hebben Boekenbal en geurmakerij nogal wat overlap, om het zo maar te zeggen, maar Romeyn tweette dus in laag-bij-de-grondse termen. Hulde voor haar. Ze vond het echt “awesome” (haar term) dat er alleen maar ‘genderneutrale’ WC’s waren op dat feest, maar ze had wel een klacht erover: de mannen pisten volgens haar op de bril.
Ze kreeg behoorlijk wat tegenwind – altijd een probleem in combinatie met urineren – en het aardige daaraan was dat er ook vrouwen waren die haar terechtwezen: ook op de toiletten die gewoon exclusief voor vrouwen zijn, blijk je namelijk urine op de bril aan te kunnen treffen.

De theorie daarbij was dat dit niet de schuld was van mannen die – al dan niet onder het mom van een identiteitsdingetje – die toiletten binnendrongen, maar van geboren, niet-versleutelde vrouwen, die uit overwegingen van hygiëne niet op de bril gaan zitten, maar er boven hangen – hooveren zeg maar – en daarvoor eigenlijk te zwakke beenspieren hebben en gaan bibberen of slecht mikken.

Dat hooveren is om heel verschillende redenen overigens nog verre te verkiezen boven het op de pot hurken (al dan niet op de bril). Zie de illustratie! (Bron). Ik vond ook uitzonderlijk gruwelijke beelden van verwondingen opgelopen bij zo’n ongeluk, zo gruwelijk zelfs, dat ze dodelijk geweest moesten zijn. Bewerkte beelden dus. Ja, de hygiëne van openbare toiletten is een ingewikkelder kwestie dan die bij de mensen thuis.

Stoer pisgedrag
Zelf urineer ik alleen staande in urinoirs. Dat doe ik sinds ik een jaar of 25 geleden in een bijlage van Volkskrant of NRC een groot stuk las over de aardewerkfabriek Sfinx, waarbij een illustratie stond van de ‘spreiding van de mannelijk plas‘. Die spreiding is geen probleem in het geval van urinoirs of pisbakken, maar wel bij de standaard thuis-toiletpotten. Die zijn bedoeld om op te zitten, niet om over te hooveren, niet om op te hurken of op te mikken. Gezien die spreiding is de afstand gewoon te groot. Los van die bril – al of niet opgeklapt– is de kans op spetters op de grond aanzienlijk. Omhoog doen van de bril vergroot de opening wel iets, maar maakt tegelijk de afstand wat groter: nauwelijks een oplossing voor de kwestie van urine op de grond.

Voor wat betreft woonhuizen trof ik slechts een keer in mijn leven – nota bene in een uitgesproken testosteron-arme omgeving! – naast een toiletpot ook een urinoir op de WC.

In van die pisbakken (zie afbeelding bovenaan) pis ik eigenlijk liever niet. Een privacydingetje. Soms zijn er bij de afdeling heren-toiletten ook urinoirs achter een deur. Dat hoeft van mij persoonlijk dan ook weer niet: ik vind die schermen tussen urinoirs voldoende privacy bieden. Als bedrijf of instelling verlies je met zo’n indeling een belangrijk voordeel van aparte mannentoiletten: de besparing in vierkante meters (bouwkosten dus) van urinoirs in vergelijking met toilethokjes.

Mannen die luidkeels het ‘recht’ opeisen om staande te pissen in een pot, die qua vorm en vooral hoogte, daar gewoon niet geschikt voor is, omdat dat stoere pisgedrag een hoeksteen vormt van hun mannelijke identiteit, verdenk ik van een neiging om een (gevreesd!?) testosteron-tekort te willen compenseren/overschreeuwen. Om uw angst en/of tekort te bestrijden is er een veel beter alternatief heren: helemaal stoppen met drop eten en (meer) naar de fitness gaan!

Niet bestaande problemen en postmodernisme
Bij die zogenaamde ‘genderneutraliteit’ van toiletten gaat het om twee dingen:

• de aan- of afwezigheid van urinoirs of pisbak en het daarmee verbonden ongewenste (of – de hemel verhoede het – gewenste) zicht daarop en
• de privacy in de toiletruimte die niet wordt ingenomen door de eigenlijke hokjes.

Het gezeik en gedram over ‘genderneutrale’ WC’s of genderneutraal spraakgebruik in de trein: het is niets meer en niets minder dan een poging om niet bestaande problemen voor een zeer kleine minderheid ‘op te lossen’. Er zijn volwassenen die zich niet helemaal of zelfs helemaal niet jofel voelen met hun biologische geslacht. Je kunt daar verschillend over denken. Ik beschouw het aanmoedigen van twijfel over geslachtelijke identiteit bij kinderen bijvoorbeeld als volstrekt crimineel, maar voor een verstandige omgang met die toiletten doen dit soort vraagstukken er helemaal niet toe.

Niet bestaande problemen willen oplossen is geschift, maar vormt lang niet altijd een bedreiging voor de beschaving: het kan berusten op een onschuldig gevalletje van desinformatie, een verkeerd begrepen tekst, of een tekort schieten van het gezonde verstand. Anders ligt het wanneer die neiging ingegeven is door een ziek mengsel van zichzelf op de borst willen kloppen en … de wens om de beschaving te vernietigen. Die wens vormt het hoofdbestanddeel van het zogenaamde postmodernisme.

‘One-man-army’ Jordan B Peterson zegt snoeiharde, behartigenswaardige dingen over dat gedachtegoed. Ik herhaal een deel van een eerdere lofzang op ’s mans werk:
Wat is er eigenlijk ‘neo-‘ of ‘cultureel-‘ aan dat post-modernistische marxisme? Het nihilisme van het reëel-bestaande marxisme – de leninistische dictatuur dus, de Dictatuur Van De Ondemocratische Partij, de absolute dictatuur van één man – werd gemaskeerd door het deels samen opgaan met een strijd voor verheffing van boeren en (vooral) arbeiders. In vergelijking met het ‘oorspronkelijke’ marxisme is de schijnwerper op het nihilisme vandaag de dag heel wat minder genadig.

Nu de arbeiders (laat staan de boeren!), mede vanwege die geslaagde verheffing, niet meer vatbaar zijn voor de ideologie van ‘rijkdom-is-diefstal’ en ‘eerst-komt-de-strijd-om-een-dictatuur-in-te-stellen-waarna-op-magische-wijze-de-dan-alomtegenwoordige-staat-zal-gaan-afsterven-omdat-iedereen-gelukkig-is’, worden de useful idots nu gerekruteerd uit elke groep die zich tot ‘slachtoffer’ zou kunnen laten bombarderen.

Nou ja, niet elke groep slachtoffers natuurlijk, alleen die met een kleine of wat grotere dosis gedraai kunnen worden voorgesteld als slachtoffers van de te vernietigen westerse beschaving.

Ambities, tobben, lijden en empathie
Peterson richt een aantal van zijn pijlen rechtstreeks op Derrida [1], de Joker, de leider, van de post-modernisten. De afbraak staat centraal. Juist ook van de taal. Zelfs logica en coherentie worden verworpen [2].

Peterson legt er grote nadruk op dat deze clowns niet dom zijn. Ze weten precies wat ze doen. Ik zou ze de overambitieuzen willen noemen. Overambitieus in hun nihilisme. Ze bedoelen precies wat ze zeggen wanneer ze dit verkondigen over patriarchaat of kapitalisme of wat al niet:

Deze clowns streven er met verontrustend veel succes naar om de ambitielozen, de mensen die zich wentelen in slachtofferschap, voor hun nihilistische karretje te spannen. (einde citaat)

Perverselingen versus transgenders
Maar er zijn dus mensen die “helemaal niet euforisch” zijn over hun lichamelijke geslachtelijke kenmerken. Mensen die verder geestelijke gezond zijn, gaan om die reden soms aan de slag om die lichamelijke eigenschappen te laten veranderen. Nooit echter om tussen twee geslachtelijke identiteiten te gaan flip-floppen of ergens halverwege die omslag te blijven hangen of om te proberen hermafrodiet te worden. Dat laatste is trouwens iets dat ook gewoon 100% onmogelijk is.
De postmodernistische insteek en de maatschappelijke strijd over WC- en ander gedoe, gaan helemaal niet over mensen die door zo’n ingrijpend proces gaan met hormonen en operaties of dat – al dan niet met bevredigend resultaat – achter de rug hebben. Nee, het gaat over de kwestie van dat “zich identificeren als”.

Het hele concept ‘genderneutrale WC’ is pure flauwekul en leidt er toe dat voor een grote groep mensen er geen WC meer is, die veilig en privé is (in de worden van Herman van Veen). Dat nadeel wordt welbewust genegeerd, nee erger nog: tot onderdeel van een strijd gemaakt tegen achterhaald, fout, rechts, wit, hetero, onderdrukkend, mannelijk, westers, rationeel denken. Het gaat om – meer of minder expliciet en bewust – willen vernietigen van de beschaving en per saldo om het faciliteren van perverselingen. En er zijn meer perverselingen dan transgenders.

---

1. In tegenstelling tot zijn kameraden Althusser en Foucault is van Derrida niet bekend of hij nog iemand uit zijn omgeving heeft vermoord of opzettelijk in levensgevaar heeft gebracht. Wel staan ze gedrieën op deze handtekeningenlijst van mensen die seks met kinderen wilden legaliseren.
2. Het zou me verbazen wanneer in het wetenschappelijke werk van mevrouw Wekker geen verwijzingen naar Derrida staan.