Alexander Pechtold – ook bekend als de ‘trotse’ eigenaar van de niet-handige omkoopneukhut in Scheveningen (dixit Jan Dijkgraaf) – hoeft van de Tweede Kamer geen problemen te verwachten naar aanleiding van zijn accepteren van deze ‘gift’.

Dat het presidium van de Kamer daarmee aangeeft dat behalve giften onder de €50 ook die boven de pakweg ± €130.000 niet meer hoeven te worden gemeld is een ongelukkige zijstap, maar het gaat om het hogere doel: zij die de regering niet kan missen staan vrijwel buiten elke wettelijke verantwoording. En daarmee boven de gemiddelde burger, die desnoods met de meetlat in de hand nauwkeurig wordt gemeld voor hoeveel centimes hij de staat heeft benadeeld en welke boetes hij daarvoor verwachten kan.

Over de voorbeeldfunctie van politici zullen we het helemaal maar niet meer hebben. De politici blijken dat als fnuikend te ervaren, dus wordt dit afgeschaft. De onderbouwing van deze brute constatering vindt u hieronder:

 

Wat is de smoes waarmee het presidium van de Kamer zich onttrekt aan het aanspreken van de heer Pechtold? Dat er weliswaar een reglement is, maar dat daarin geen handvatten zitten om iemand die er de hand mee licht aan te spreken. Dus doen ze dat dan maar niet. Ergo: als Pechtold had gemeld dat hij een Schevenings penthouse ter waarde van €75,- van een Eritrese asielzoeker had aangenomen was er ook geen vuiltje aan de lucht geweest.

Het register is er voor de transparantie, zo schrijft het presidium. Maar door het ontbreken van èlke sanctie op niet nakomen van de er in geformuleerde verplichtingen is transparantie daarom niet geboden. En voelt het presidium zich niet verplicht in te grijpen, zo verzucht het opgelucht.

Over varkens en gelijke omstandigheden hoeven we het verder niet te hebben. In Amsterdam is recent een commissaris van politie ontslagen omdat hij teveel gratis kaartjes voor wedstrijden van Ajax ontving. Dat die kaartjes – gezien het vertoonde – nagenoeg waardeloos waren heb ik nog niemand te zijner verdediging horen beweren. Het zou echter dichter bij de waarheid zijn geweest dan wat men hier doet om Pechtold te sauveren.

De zwijgzaamheid van het presidium, dat niet eens komt met een kool-en-geit voorstel om de regels voor toekomstig gebruik aan te scherpen, beduidt dat de Kamer het idee van transparantie maar lastig en eigenlijk niet juist vindt. Quis custodiet ipsos custodes, iemand?

Het is een veelzeggend gebaar, op een moment dat een staatscommissie (Remkes cs) bezig is te overwegen hoe de toekomst van de parlementaire democratie in Nederland te stutten. Dat dat gepaard zal moeten gaan met het inperken van individuele voorrechten van Kamerleden en hun fracties staat buiten kijf, dus kunnen Remkes cs hun opdracht maar beter alvast terug geven: De huidige Kamer zal hun ideeën niet ongeschonden laten passeren.