De enorme instroom van asielmigranten is gedoemd het fenomeen asiel de nek om te draaien.

Overdaad schaadt, en als je ergens mee stoppen wilt is een orgie van toegeven aan juist waarmee je wilt stoppen, vaak een heel probaat middel om je te genezen van je zucht er toe.

Je hebt verschillende soorten giffen: sommige zijn direct dodelijk, andere werken langzamer, maar de uitkomst er van is even zeker, en er is ook nog de groep die erg ongezond is, maar pas dodelijk effectief wordt als een bepaalde totaalinname wordt overschreden. Dat kan overigens bijna alles zijn. In de woorden van Wikipedia:

Het eerste basisprincipe van de toxicologie is dat vrijwel iedere stof, die in overmaat aanwezig is, schadelijk kan zijn.

Dat brengt me tot de vraag: wat is een overdosis? Het antwoord daarop is vanzelfsprekend eenvoudig: als je er dood aan gaat, of in ieder geval als inname pijn gaat doen is er sprake van een overdosis. En je moet toch wel een heel ongevoelige zak hooi zijn om niet te beseffen dat we thans lijden aan een overdosis asielmigratie.

Een deel van het probleem is, dat onze regerende klasse zichzelf jarenlang heeft wijsgemaakt dat er algemeen geldende wetten van menselijkheid bestaan, die altijd voorrang hebben op wat wij zelf zouden willen. Waarom dat een illusie is, is een probleem waarop ik nog een andere keer wil terugkomen. Maar dat ik het hier noem is om aan te geven waarom we ondanks signalen dat er iets fout gaat, onze maatschappelijke hoofden toch tegen de steen onzes eigen aanstoots blijven beuken. Alsof dat enig effect op de werkelijkheid hebben zou. Zelf hoofdpijn veroorzaken, om niet te voelen dat het ook ergens anders gemeen pijn doet.

Een probleem is ook, dat de pijn niet evenredig wordt verdeeld over het maatschappelijk lichaam. De zwakste delen lijden de meeste pijn. En daarom denkt het hoofd, dat dingen die altijd pijn lijden, ook ditmaal wel een zekere mate van psychosomatische overdrijving uitdragen. De vergelijking met een overmaat aan alcohol dringt zich op: terwijl het lichaam al lang ongecoördineerd begint te zwalken, dramt het hoofd door dat het toch lekker gaat, en dat er nog wel ééntje …

U ziet waar dat heen gaat. En ik vrees dat U het herkent.

Zo’n liedje kan verschillende eindes hebben, maar geen er van zullen verstandige lieden beschouwen als wenselijk: je kunt dronken een ongeluk krijgen, als nasleep is een kater van een week mogelijk en de juridische gevolgen van wat met een dronken kop is veroorzaakt kunnen de rest van een leven verpesten. En het enige verstandige einde is, dat als je ontsnapt aan de zojuist opgesomde kommer en kwel, je beseft dat geheelonthouding de enige verstandige oplossing is.

En daarmee zijn we weer terug bij de asielmigratie. We hebben in verschillende opzichten een overdosis genomen, en of dit functioneert als een restgif (al sinds de jaren negentig van de vorige eeuw hebben we immers migranten opgenomen die vaak nog nauwelijks geïntegreerd zijn) of als een acute overdosis doet nog nauwelijks ter zake. Meer is dodelijk, en vrijwel niemand wil het nog. Als 87% van de bevolking desgevraagd zegt dat het wel even mooi is geweest, is dat een belangrijker signaal dan studeerkamerwijsheden over het universele recht op asiel.

En het IS een fraai idee, dat recht op asiel. Gedoseerd, om het hanteerbaar te houden. Wat nu gebeurt heeft hiermee niets te maken. En zo moeten we er dus ook mee omgaan. Stop, einde, voorbij. Uitkotsen (vervelend woord, maar passend in dit betoog) wat er niet onder valt, en verwerken wat we binnen gekregen hebben. Dat dat wel eens veel tijd zou kunnen gaan kosten, is de prijs die we betalen voor de te grote gulzigheid die de hoofden van onze maatschappij beving. Want als we er nog langer mee doorgaan, kun je op je vingers natellen dat we het hele principe overboord gaan gooien.

Want niet alleen is genoeg genoeg – ook is teveel teveel.