Libië moet nodig worden bevrijd. Van IS, van Al-Qaïda, maar vooral van mensen die niet om te kopen zijn om in ieder geval de EU te verzekeren, dat men er alles aan wil doen om de immigratiestroom vanuit Afrika af te sluiten.

Soms denk je met weemoed terug aan die goeie ouwe tijd, toen Libië nog rustig werd gedicteerd door kolonel Muammar el-Qaddafi. Die de euvele moed had de EU voor te stellen dat hij voor het luttele bedrag van $2 miljard de migrantenstroom vanuit Afrika noordwaarts van een stevige stopper zou voorzien.

Je zou er vandaag de dag dankbaar voor tekenen, maar de ‘Arabische Lente’ bood de EU, en vooral de USA, een vèrgezicht dat ze zich niet lieten ontnemen: een Libië dat was bevrijd van Muammar el-Qaddafi!! En dat hebben we gekregen, maar erg blij zijn we er niet mee. Ondertussen is iedereen zich bewust dat dit een fata morgana was, maar terug kunnen we niet. Vandaag de dag is de kust van het land (het binnenland is zo goed als onbewoonbaar) verdeeld onder een groepje kleine warlords en roverbendes. En zoals tegenwoordig gebruikelijk is, bevindt zich daaronder een aantal dat is geaffilieerd met Al-Qaïda en IS.

De USA, president Obama beter gezegd, plant nu een inval om de rommel op te ruimen. Iets waaraan in goed overleg met de president het Congres haar goedkeuring onthouden heeft door in te stemmen met de conclusie dat het vorige mandaat aangaande militaire operaties tegen het land nog geldig is. Dubieus, maar praktisch. Het stelt de schuldvraag van een komend debacle uit,m en onder het in de USA gebruikelijk geworden recht kan de president dit inderdaad doen.

Of dit derde front tegen IS werkelijk beter werken zal dan die twee in Irak en Syrië? De door de USA gesteunde Syrische oppositie is zó ineffectief, dat ze niet eens in staat is een delegatie naar een vredesconferentie af te vaardigen. Het valt te betwijfelen, maar Obama is al enige tijd fanatiek bezig met zijn ‘legacy’. Hij is genomineerd als slechtste president van de USA sinds ergens in de 19e eeuw, en lijkt te willen proberen er iets van te maken. Dat voedt het idee dat dit serieus lijkt te kunnen worden, maar daarvan raakte ik pas echt overtuigd door een tweetje zonet (rechts). Als zelfs Italië en de VVD-meelopers er openlijk over spreken, hangt het blijkbaar echt in de lucht.

Het Pentagon is in er ieder geval serieus over, en de aanpak in Syrië en Irak bezorgt nog slechts rillingen:

We’re looking for opportunities to do more, and there will be boots on the ground — I want to be clear about that — but it’s a strategic question, whether you are enabling local forces to take and hold, rather than trying to substitute for them.

Het zal mij benieuwen. Vorige keer was ik er mordicus tegen, maar ik moet erkennen: zoals het nu gaat in Libië kan het eigenlijk niet langer. Het is niet meer dan netjes nu eens onze eigen rommel te gaan opruimen.