Een oorlog China-USA wordt binnen 20 jaar verwacht, maar niet vóór 2025, als we de sterrenwichelaars van de geopolitiek moeten geloven.

De aanleiding van de opgelaaide speculaties is een artikel in de Global Times, een bekende spreekbuis van de Chinese regering. Dat artikel opende tamelijk plompverloren met deze alinea:

Chinese people don’t want war, but we have territorial disputes with several neighboring countries instigated by the US to confront China. Some of these countries believe that the US support provides them with a strategic opportunity and try to treat China outrageously. They believe that China, under the US’ strategic pressure, is afraid, unwilling or unable to engage in military conflict with them. Thus they want to pull the chestnuts out of the fire. Considering that there is also the Taiwan question, the risk of the Chinese mainland being forced into a war has risen sharply in recent times.

Zowel toon als bewoordingen doen sterk denken aan het taalgebruik van president Recep Erdogan van Turkije tegen Griekenland de afgelopen maanden. Maar daarvan weten we in ieder geval zeker dat een oorlog met de Grieken Erdogan bijzonder goed zou uitkomen.

Wie men in China op het oog had met deze oorlogszuchtige taal is niet geheel duidelijk. Zeker niet nu de spanningen met India vorige week weer een fase van afkoeling zijn in gegaan. Maar zowel toon als attitude in de Global Times lijken gericht op standvastigheid en het vermijden van compromissen:

Oftentimes, the less we want war, the more prominent the above-mentioned dilemma becomes. Chinese society must therefore have real courage to engage calmly in a war that aims to protect core interests, and be prepared to bear the cost. In that way, China’s comprehensive strength can be effectively transformed into a strategic deterrence against all kinds of provocateurs.
As long as the outside world can feel such true will from China, it might in turn help us avoid a war.

Wat dat betreft is ook de situatie in de Zuid-Chinese Zee actueel in dit verband. Vorige week waren twee nieuwe incidenten van belang: het bespioneren door de Amerikanen van een Chinese rakettest:

The obective appeared to be “collecting data on ballistic missiles from PLA military exercises held in the Bohai Sea” – which extends from the Yellow Sea.

Hetgeen gebeurde door een Amerikaans spionagevliegtuig dat zich voordeed als Maleis verkeersvliegtuig. Dat werd zowel woensdag als donderdag gevolgd door Chinese schendingen van het luchtruim van Taiwan:

Chinese fighter jets entered Taiwan's southwestern ADIZ for two consecutive days. ROCAF responded accordingly and will continue to surveil the region https://t.co/sMiK89Iy9V via @MoNDefense #Taiwan pic.twitter.com/XvmxKt7IIj

— Live Eurasia Map (@eurasiamap) September 10, 2020

Dit werd zondag gevolgd dor een verklaring van het Chinese Ministerie van Defensie waarin de USA aan de schandpaal werd genageld als vernietiger van de wereldvrede. Opmerkelijk genoeg door het noemen van een reeks zaken waarin de USA onmiskenbaar de agressor was – al vraag je je af waarom het noemen van de misdaden ven Democratische tegen president Trump wordt gebruikt, maar dat China een sterke voorkeur voor Joe Biden als volgende president zegt te hebben. Uiteindelijk is de basis van deze agressie de Amerikaanse Deep State en haar illusies over het verspreiden van democratie middels de punt van een bajonet. En die liggen in bed met Joe Biden, daarover is geen discussie mogelijk.

Derhalve is hier sprake van een gelegenheidsargument, en dat is in zichzelf al zeer omineus.

Het onverwachte vertrek van Terry Branstad, de Amerikaanse ambassadeur in Beijing, is hierbij een mysterieuze complicerende factor. Redenen zijn nog niet gegeven, maar het vertrek van de ambassadeur is al wel door de Amerikaanse Secretray of State Pompeo in een aantal tweets bevestigd. Branstad was ook niet zo maar iemand:

President @realDonaldTrump chose Ambassador Branstad because his decades long experience dealing with China made him the best person to represent the Administration and to defend American interests and ideals in this important relationship.

— Secretary Pompeo (@SecPompeo) September 14, 2020

Maar dat hij voor 3 november China al verlaten zal hebben is vreemd. De spanningen tussen China en de USA gaven de afgelopen maanden al het bekende diplomaatje pesten te zien dat in zo’n geval gebruikelijk lijkt te zijn, maar of dat voor Branstad de reden is om zo abrupt te vertrekken?

He’s expected to leave Beijing in October, which means he’ll be gone before the November election.
That will leave the US without a Congressionally-confirmed ambassador in place in Beijing during what’s expected to be one of the most difficult elections in US history. Allegations of meddling from China, Russia and other states have only exacerbated a national mood of paranoia.

Dat Branstad persoonlijk een goede verhouding met president Xi had zou kunnen betekenen dat de USA plannen heeft haar houding tegenover China verder te verharden, en dat de ambassadeur zich daar liever aan onttrekt. Maar meer dan speculatie is dat niet.

---

Zie ook ons dossier Zuid Chinese Zee en Dossier Wereldpolitiek USA