In het rapport Besteedbaar inkomen van huishoudens staat al bijna veertig jaar vrijwel stil,\ worden niet de aantekeningen gemaakt die je verwachten zou. De uitgangspunten kun je al evenmin vertrouwen, vindt Nicolette Geveke.

De Rabo-bank publiceerde 5 februari 2018 het rapport “Besteedbaar inkomen van huishoudens staat al bijna veertig jaar vrijwel stil”. De titel had ook kunnen luiden: “Politici hebben veertig jaar lang loze beloftes gedaan, en van de beweerde voordelen van EU en Euro is nix terug te vinden.”

Mensen van mijn generatie hebben daarvoor echter geen economisch opstel nodig, want we hebben het allemaal zo ervaren. En dus valt het ook meteen op dat er een flagrante fout staat in het Rabo-rapport:

Martijn Badir schrijft “Het Akkoord van Wassenaar met de resulterende loonmatiging in de jaren tachtig was daar een gevolg van. Dit zorgde deels voor het lage werkloosheidsniveau in de jaren tachtig en negentig.”

Die bewering is feitelijk volkomen onjuist: het omgekeerde was het geval: de jaren 80 waren economisch een drama: Nederland was Europees kampioen werkloosheid, met meer dan 600.000 werklozen. Vakbonden hielden zich niet bezig met verbetering van de positie van arbeiders, doch met afvloeiingsregelingen. In die jaren begon ons land steeds verder uit elkaar te vallen: werkende mensen zagen elkaar niet meer als collega’s doch als gevaarlijke concurrenten.

Daar kwam nog bij dat er een continue instroom was van illegale buitenlanders die laaggeschoolden van hun werk beroofden.

Verder kijkend naar de grafiek uit Wikipedia, ziet men en passant dat de invoering van de Euro in 2001 congrueert met stijgende werkloosheid. Overigens spelen immigratie, EU en Euro geen rol (!) in deze Rabo-studie.

In de Rabo-studie ligt het accent op de verdeling van het Nationaal inkomen: de factor arbeid is al decennia aan de verliezende hand en de grote multinationals houden er steeds meer aan over.

Vraag me af wat het nut is om te vergelijken op opleidingsniveau, nu er heel andere studie-kansen zijn dan veertig jaar geleden, en er dus geen ceteris paribus is. Veel zinvoller lijkt me de inkomensdaling te vergelijken tussen hoofd-hand en hoofd-taal beroepen op alle niveaus en te kijken of niet juist de hoofd-handfuncties qua inkomen het meest de klos zijn, omdat men daar permanent de dreiging heeft te worden vervangen door een goedkopere Pool of Chinees en dergelijken, want zonder Nederlandse taal kan men ook werken als voetballer, vrachtwagenchauffeur, kok, lasser, piano-stemmer, balletdanser, technische tekenaar, tandtechnici en noem maar op.

En waarom geen aandacht in het Rabo-rapport aan factoren buiten de arbeidsmarkt die ons Nationaal Inkomen opsouperen: zoals het bespottelijk dure bouwen in acht meter diepe polders en in het veen met heien, drainage en dijkverzwaring omdat ooit is besloten dat de Veluwe met Corsicaanse schapen een natuurgebied zou zijn, waardoor er niet goedkoop op zand kan worden gebouwd. En dat in een overbevolkt land waar ieder jaar een ‘stad’ moet worden bijgebouwd omdat de EU heeft gedecreteerd dat we migranten moeten accommoderen.

En dan is er ook nog (volgens de Wereldbank) 10 miljard euro per jaar (dat is evenveel als hele rijksbegroting voor het hoger onderwijs inclusief studiefinanciering) dat over de grens verdwijnt als moneytransfers van in ons land wonende buitenlanders. Met de multiplier er bij is dat een niet gering inkomensverlies voor ons burgers en voor de belastingdienst.

Ook de rol van de aardgasbaten, die eigenlijk een feitelijke achteruitgang hebben verdoezeld, komt niet aanbod.

Volgens de heer Badir zijn er drie denkrichtingen om het tij te keren:

1. verbeteren van vaardigheden van werkenden
2. een oplossing vinden voor de fragmentatie van arbeidsvormen
3. internationale coördinatie bij het vormgeven van het belastingstelsel.”

Maar dat doen we toch al 40 jaar zonder succes?

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland