Is zelfbeheersing een onmogelijkheid of valt het te leren? Dat is welbeschouwd de kernvraag achter een wapenverbod zoals men in de EU en Europa uitschreeuwt te willen. Voor burgers, althans.

Vrijwel de eerste reactie van de MSM in Nederland op de moordpartij in Las Vegas was er een van pedante zelfgenoegzaamheid. Nog voor de lijken koud waren had ik al drie mensen zien vertellen dat het toch ook wel de eigen schuld van de Amerikanen is: hadden ze de verkoop van schietwapens maar aan banden moeten leggen. Dat ook in West-Europa wapens nog steeds vrij verkocht worden, al zijn er restricties, is hen daarbij ook nog een doorn in het oog. Onuitgesproken ligt de eerstvolgende campagne voor een verdere inperking van de verkoop van wapens om de hoek te wachten. Het is een voortdurende roep om meer veiligheid, maar is een beperking van de wapenverkoop werkelijk de weg naar een veiliger wereld?

Ook in Nederland mag je wapens bezitten, mits je kunt aantonen lid te zijn van een schietclub – voor sport moet in dit land immers alles wijken – of dat je ernstige redenen hebt te vermoeden dat je je in buitengewone omstandigheden zult moeten verdedigen. En natuurlijk is het overheidsdienaren van politie en veiligheidsdiensten onbeperkt toegestaan wapens te dragen, want die worden beter gecontroleerd. Zegt men. Dat heet het Contrat Social, al rammelt dat tegenwoordig aan alle kanten omdat diverse instanties die geacht worden het te respecteren dat niet doen.

Maar aan de echte vraag wordt voorbij gegaan: wat maakt het bezit van wapens onveilig? De klassieke slagzin van de wapenlobby in de USA is dat wapens geen mensen doden, maar dat mensen dat doen. Hoe pijnlijk direct ook, dat is precies het punt waarom het draait. Maar het is gek genoeg niet de juiste reden om de wapenverkoop aan particulieren totaal te verbieden, want de praktijk leert dat wie een wapen aan schaffen wil, daartoe altijd in staat zal blijken. Desnoods in een land buiten de kern van de West-Europese EU. Of je koopt een kruisboog, keukenmes of zijden koord: niets is eenvoudiger dan moord.

Met andere woorden, veiligheid als gevolg van wapenloosheid is niet alleen fictie, maar ook een fata morgana. Een droombeeld dat leunt op dezelfde misvatting dat een wereld zonder atoomwapens een stuk veiliger zal zijn dan eentje mèt. En dat vegetariërs vreedzamer zijn dan vleeseters (dixit Roos Vonk et al). Dat landen als India en Pakistan zonder hun atoomwapens sinds 1971 dan tenminste al drie grote oorlogen zouden hebben uitgevochten (honderdduizenden doden gegarandeerd) willen we dan maar liever buiten beschouwing laten: ze kunnen zich toch leren beheersen? Dat Hitler vegetariër was laten we dan helemaal alvast buiten deze discussie, maar ik noem het hier toch maar.

Als je je beheersen kunt, is het verbieden of afschaffen niet nodig. Dat Kim Jong-un zich beheersen kan zullen verstandige mensen ook niet voetstoots aannemen, al lijken de MSM dat idee graag te omarmen om president Trump te kunnen blijven afkammen. De waarheid zal ergens in het midden liggen. Maar als die waarheid inderdaad in het midden ligt, is er het eeuwige probleem dat de grens niet eenvoudig te vinden valt, en vaak zal verschuiven. Een totaal wapenverbod is daarom illusionisme.

Als ik in Israël ben voel ik me vooral – eigenlijk alleen juist dan – veilig als zich rondom mij een aantal joodse wapendragers bevindt. Want je weet dat ze direct zullen schieten als een lokale loslopende mohammedaan zich niet beheersen kan en een poging doet zijn 72 maagden op te eisen door je met een mes te attaqueren. Je moet er toch niet aan denken dat Israël een totaal wapenverbod voor burgers zou aannemen. De mogelijkheid wapens te dragen kan ook een status quo creëren. En een status quo is de basis van echte veiligheid.

Desondanks droegen de Britse politiemensen honderd jaar geleden geen wapens, behalve een houten knuppel. Wie gearresteerd werd ging gedwee mee, ook doldrieste seriemoordenaars. Dat er dus wel iets veranderd is in de westerse wereld staat buiten kijf, en het heeft er alles van weg dat de gemiddelde zelfbeheersing er in de afgelopen vijftig jaar in West-Europa niet op vooruit is gegaan. Maar om dat te wijten aan een te gebrekkig wapenverbod? Wie zich er in verdiept weet beter.

De voortdurende verwijten over de regels voor het wapenbezit in de USA zijn daarom zowel dom als gratuite. Wat de MSM er niet van weerhouden zal er tot in lengte van dagen over te blijven zaniken. Want als er één groep Nederlanders is die niets met feiten heeft, dan zijn dat bevlogen journalisten met een onbereikbaar ideaal.