Het onmogelijke is de afgelopen 25 jaar al waargemaakt. Het onverwachte gebeurt nu dagelijks. Wie op wonderen wacht zal een nog grotere teleurstelling te verduren krijgen.

Grapjes als: je verwacht het niet! verdraag ik nog nauwelijks. Waarom? Zie de ankeiler hierboven. En hoe manifesteert zich dat? Neem nu eens dat eerste zinnetje van een NOS-berichtje van vandaag:

De politie in de Oostenrijkse stad Innsbruck is op zoek naar een groep mannen die op Oudjaarsavond zeker achttien vrouwen zou hebben aangerand.

Het enige dat hieraan nog verwondert, is waarom de grenzen nog niet gesloten zijn voor Jan en alleman die schaamteloos op zoek zijn naar vrouwenvlees dat kan worden geterroriseerd terwijl hun familie machteloos staat. Je kunt hierover verder neuzelen wat je wilt, maar het is zoals ik het hier opschrijf, en niet anders.

Goed doen kan alleen als je je niet al machteloos opstelt. Anders heb je alles al weggeven, terwijl je dacht iets te kunnen delen. Delen immers, betekent dat je in staat bent dingen voor jezelf te houden. Zaken die je nog nodig hebt, of niet weggeven wilt. Iedereen die zich zelf zonder verdere voorwaarden èn de mogelijkheid dat af te dwingen beschikbaar stelt, is niet anders dan een commodity die klaar is om te worden geoogst. Tast maar toe, is de boodschap. En toetasten, dat doen ze.

Dat kun je onmogelijk onverwacht noemen.

Het enige wonder zou zijn dat voldoende mensen die verantwoordelijkheid dragen beseffen wat de situatie is. Maar zoals we eerder hebben gezien, dergelijke wonderen duren wat langer. Gezien de volslagen idioterie die Frau Merkel gemeenlijk uitkraamt, zou een verandering van politieke koers waarlijk een wonder zijn.