De Corona-crisis brengt feiten uit het onderwijs boven tafel die je anders nooit te horen krijgt. Dat is iets om over na te denken – net als veel van die feiten.

Bij het begin van de ‘lockdown’ vanwege de Corona-crisis kwam kinderombudsvrouw Kalverboer prompt met ongeruste geluiden over kinderen die buiten school (bij hun ouders derhalve)  niet veilig zouden zijn. Hoe vreemd dat ook klonk – na enige weken begint er iets door te sijpelen dat in het onderwijs nogal wat sociale problemen moeten worden opgevangen die de rijksoverheid bij voorkeur ontkent.

De recente berichten dat de scholen met 7000 leerlingen tijdens deze periode geen contact kunnen krijgen met die leerlingen was verontrustend genoeg. Nu de schoolinspectie er stevig mee aan de slag is gegaan resteren nog steeds 5200 kinderen die men niet in het vizier krijgt. Plus een aantal zaken waarvan je je toch op zijn minst op het hoofd zou moeten krabben, zoals:

In de afgelopen twee weken deden schoolleiders gemiddeld één keer een melding bij Veilig Thuis, het meldpunt voor huiselijk geweld en kindermishandeling. Dat is voor 74 procent van hen evenveel als normaal, voor 14 procent meer en voor 12 procent minder.

Dat veel schoolleiders iedere twee weken melding maken bij Veilig huis is voor mij nieuw, en een heel slecht signaal. De achtergrond laat zich raden, maar dat betekent eenvoudig ook weer dat hier de integratie niet goed verloopt, of op zijn best heel moeizaam. Plus dat er dingen spelen waaraan men in eerdere stadia liever geen aandacht geeft.

Ga ik niet wat kort door de bocht door aan integratie te refereren zonder dat daarbij immigratie werd genoemd? Misschien, maar het feit dat de problemen zich concentreren op 20% van de scholen is een veeg teken. Ook de opmerking dat scholen er niet speciaal van opkijken als een deel van hun leerlingen plotsklaps verdwenen blijkt is een slecht signaal. Deze opmerkingen kwamen uit Den Haag, maar lijken exemplarisch voor deze problematiek te zijn. In Den Haag alleen is men al 400 kinderen kwijt. Dat is duidelijk buitenproportioneel, en dat maakt de conclusie dat het in de grote steden sterker speelt aannemelijk.

Politici die zo graag praten over tweedelingen in de maatschappij hebben hier een taak te vervullen die verder dient te gaan dan vrijblijvend mooiweer-gedrag. Want uit alles dat je er over leest dringt zich de conclusie op dat men in de gemeente Den Haag al lang blij is als er geen al te openlijke problemen zijn. Dat de rest dan maar vallen moet zoals het valt is eigenlijk onacceptabel gezien de pretenties die Nederland ver haar eigen onderwijs heeft.

---

Er gaat veel mis in het onderwijs, en wij berichten er geregeld over. Vandaar dit dikke dossier op Veren of Lood.