Het is heel postmodern om te zeggen dat objectiviteit niet bestaat.

Het is inderdaad best mogelijk dat objectiviteit niet bestaat. Feiten zijn immers maar feiten – het gaat er om hoe je ze interpreteert, en hoe je daarmee uit de bocht kunt vliegen is het afgelopen jaar door de brave wegkijkmeute met verve gedemonstreerd. Verkrachting en aanrandingen in Keulen?? De lokale burgemeester vond dat je je dan maar anders had moeten kleden. De politie stond klaar on een andere kant op te kijken, en wie haar aanrander beschreef als ‘een man van Noord-Afrikaanse afkomst’ kon rekenen op een diep afkeurend gegrom van geharde feministes.

Dat iets niet bestaat volgens het postmodernisme is daarentegen geen reden er niet naar te streven, en het zal dàt zijn waaraan we ons moeten vasthouden in onze pogingen te doen wat moreel correct en nastrevenswaardig is. Ook al zou de hemel niet bestaan, dan is dat geen reden je niet te gedragen op een manier waarmee je die hemel alsnog verdienen zou. Laat me dat het posimodernisme noemen.

Het voordeel van het posimodernisme is dat het mensen niet ontslaat van de morele plicht het goede na te streven, ook al is dat wellicht onhaalbaar. Uiteindelijk gaat het niet om het realiseren van een doel, maar het streven er naar. Het lezen van klassieken als de Parsifal mag dan uit de mode zijn, de gedachte er achter is nog steeds springlevend, en kan dan ook worden gebruikt: het gaat niet om het doel, maar om de weg er naar toe.

Zelfs als iets in hogere zin zinloos is, is er geen reden het niet na te streven als de resultaten er van een positieve invloed op ons dagelijks leven hebben. Voor mijn part ziet u zichzelf voortaan als padvinder die elke dag een goede daad moet doen – niet voor zin hopman, maar voor zichzelf. Om zichzelf beter te voelen, desnoods beter dan andere mensen.

Wie zich op een dergelijke basis beter voelt dan andere mensen heeft in ieder geval nog de smoes dat er iets voor is gedaan om zichzelf die gedachte van beter zij n toe te staan. Niet dat het iets is om jezelf een vetleren medaille op te spelden en er mee te gaan paraderen. Maar soms is het dienstig een voorbeeld te zijn voor anderen, niet door aan te spreken, maar door een aansprekend voorbeeld te zijn.

Zelfs Angela Merkel heeft het licht van deze benadering gezien, getuige haar verklaring vandaag dat ze bij nader inzien toch voor een burqaverbod is.

“Je gezicht bedekken moet verboden worden waar mogelijk”, zei Merkel op het CDU-partijcongres in Essen. (..)
Volgens correspondent Judith van de Hulsbeek haalde de bondskanselier uit naar mensen die niet willen integreren, “om de critici binnen haar partij tegemoet te komen”.

Ook al is iets niet direct haalbaar, je moet erover blijven doorgaan. Doe het goede, ook al is het objectief gezien zinloos. Op een dag ga je medestanders krijgen, en dan is het pleit al half beslecht.