Wat benijd ik toch de mensen die onze wereld zo feilloos kunnen duiden. Die hun vinger op een wonde leggen en oorzaken probleemloos vaststellen. In hun schaduw voel ik mij een redeloze ploeteraar die vastloopt in details en allengs enkel nog boos kan worden. O was ik maar een progressief!

Ik zou inzien dat ‘Keulen’ het voorafgaand gevolg was van de racistische aandacht die volgde. Dat het hedendaags feminisme de vrouw bevrijdt door gekleurde mannen te beschermen en witte een historische piemel op te zetten. Ik zou beseffen dat Wilders het feminisme ondermijnt met zijn regressieve ideeën over zelfbescherming en onderwerping.

Ik zou invoelen dat klimaatverandering de grootste bedreiging voor de mensheid is. Dat het beter is híerin duizend miljard te investeren dan in ontwikkelingshulp. Dat warmte en CO2 de voedselproductie dan wel ten goede komen, maar de snel groeiende wereldbevolking hiermee niet gebaat is. Ik zou bewijzen dat het uitblijven van de opwarming deze hypothese niet afbreekt, maar juist versterkt.

Ik zou begrijpen hoe zes miljoen Joden op een voetbalveldje aan de Middellandse zee één miljard moslims aan de vooruitgang kunnen ontrukken. Dat Arabische misère en molest geen verband houden met de predikingen van een sektarisch en oorlogszuchtig profeet, maar met Joodse patenten en Nobelprijzen. Ik zou door het boycotten en labelen van Israëlische producten de raketten van Hamas aan de grond kunnen houden.

Het zou mij dagen waarom kritiek op het christendom een intellectuele exercitie is en islamkritiek een fobie. Het zou mij helder zijn waarom een half miljard gekleurde christenen hierdoor niet racistisch bejegend worden, maar moslims wel. Ik zou kunnen afleiden hoe Wilders’ kritiek de criminaliteit onder deze mensen opstuwt en stageplekken transformeert tot gaskamers.

O was ik maar een progressief! Ik zou mij warmen aan de gloed van het collectief en delen in het bewustzijn van de groep. Ik zou het goede doen en het kwade bestrijden. Ik zou weten en ik zou voelen en in deze twee-eenheid zou ik mij verheffen. Maar eilaas, god sloeg mij met zelfstandig denken. Tot mijn dood zal ik aan de zijlijn staan, zal ik wikken en zal ik wegen om in het zweet mijns aanschijns mijn standpunten te bepalen. Het is een straf, maar ik zal haar met waardigheid dragen.

Eerder verschenen op het Blog of Reason