Het gevaar van Noord-Korea is reëel en er moet iets aan worden gedaan, waarbij we ons moeten realiseren dat de tijd voor praten voorbij zal blijken.

Bovenstaande harde woorden werden gisteravond – iets anders geformuleerd – bij Pauw geuit door een van de weinige deskundigen op het gebied van Noord-Korea die ons land heeft, hoogleraar Koreaanse studies Remco Breuker die doceert in Leiden. Het internationale nieuws vandaag lijkt hem volmondig gelijk te geven. De wereld kijkt toe en houdt de adem in – een cliché dat weer eens zijn waarde bewijst, want dat lijkt precies wat er thans gaande lijkt.

Er waren nog andere belangwekkende citaten van Breuker die komende tijd wellicht meer aandacht krijgen dan ze nu doen, zoals:

,,In het Westen zeggen we al te lang dat ‘de Noord-Koreanen zo onvoorspelbaar zijn’. We blijven excuses bedenken om maar niet te willen begrijpen wat ze zeggen. Terwijl de Noord-Koreanen letterlijk uitvoeren wat ze beloven.

En:

,,Hoe je het ook wendt of keert, het is te laat om deze crisis vreedzaam op te lossen. We zijn het punt van een politieke oplossing voorbij. Dit valt alleen nog gewapenderhand op te lossen.

Iemand die nu al denkt aan de Iran-deal van Obama? De islam en hoe daarmee wordt omgegaan? Natuurlijk besef ik dat alle vergelijkingen mank gaan en dat gewapenderhand of al te dwingend optreden tegen groepen die doen wat je niet aanstaat evenzeer gevaarlijke gevolgen hebben kan. Maar voor deze crisis is minder gewaarschuwd, mogelijk ook omdat men dacht dat het voor Noord-Korea te ingewikkeld was. Het is een soort arrogantie die altijd voor de val komt, en we hadden het bovendien kunnen weten. Want als Pakistan het al voor elkaar kreeg, dan hoefden we ons over Noord-Korea verder echt geen illusies te maken. Maar wat er was gezegd als George W Bush actie ondernomen had tegen Noord-Korea wil ik niet eens overdenken – nog afgezien van dat ik het eigenlijk al wel weet.

De opties die ons nu nog overblijven stemmen weinig vrolijk. De USA kan er voluit tegen aan gaan, maar de consequenties zijn moeilijk voorspelbaar. Zuid-Korea. China heeft 150.000 man aan de Noord-Koreaanse grens samengetrokken, maar tegen wie die zouden worden gebruikt kent verschillende scenario’s. Het zou voor het westen het prettigst zijn als China het bewind van Kim Jung-un ten val zou brengen, maar dat dat tegen een hoge prijs zou gebeuren staat al wel vast. En de USA zou nog steeds nodig zijn om eventuele bommen vanuit Noord-Korea richting China onschadelijk te maken.

Een directe aanval vanuit Zuid-Korea noordwaarts? Militair zou het geen al te grote moeite zijn, maar Seoel ligt maar een paar kilometers van de grens, en is dus extreem kwetsbaar voor allerhande WOMD’s.

Zaterdag zou de dag moeten zijn dat Noord-Korea een zesde test begint, die de lont in het kruitvat zou kunnen zijn. Als Trump cs het gevoel hebben niet meer terug te kunnen, en begint een grote kladderatsch. De angst van Breuker voor een derde wereldoorlog met Noord-Korea als ontsteker deel ik overigens niet. In China moet net als iedereen beseffen dat dit zo niet door kan gaan, van Rusland bestaat daarover volgens mij weinig twijfel. Dat de Amerikanen op een bepaald moment de omkoping van het Noord-Koreaanse regime om niet verder te werken aan een nucleair programma staakten was evenzeer logisch: je kunt niet eeuwig aan chantage blijven toegeven. Het enige dat de USA bepalen moet is de intensiteit waarmee men er in gaat.

Dat Trump via Twitter nog steeds doorgaat met stoere taal is minder bedreigend dan dat Noord-Korea lijkt te denken dat hij het niet meent. Beide partijen zijn bezig met een face-off op wereldschaal, eentje waarvan je hoopte verschoond te blijven. Maar als we de balans opmaken is het wel een goed idee dat de Amerikanen ditmaal volledig los gaan op Noord-Korea. Wat niet ontweken kan worden kun je maar beter zo snel mogelijk achter de rug hebben. Wat moet dat moet – en liefst snel.