En dan onverwacht op je nuchtere maag, zit je ineens midden in een afscheidsinterview met Coen Teulings op BNR.

Teulings heeft het er maar druk mee, afscheidsinterviews. Het is een tour alsof heel Nederland een nieuwe paus krijgt, en eerst nog uitgebreid afscheid nemen moet van de oude. Ietwat lachwekkend, als je beseft dat de man ten hoogste een ambtenaar is die zal worden vervangen door een andere ambtenaar, die naar men verwachten mag, hetzelfde werk zal gaan doen.

Zouden de uitkomsten van de opvolger heel veel afwijken van wat de heer Teulings de afgelopen jaren heeft afgescheiden? Dat is niet te hopen, al mag het niet worden uitgesloten. Dat de consequentie zou zijn, dat de woorden van Teulings c.s. blijkbaar een hoogst persoonlijke visie waren, schijnt de mensen bij BNR in dat verband even te zijn ontgaan.

Ronduit hilarisch werd het toen, toen Teulings iets dieper in ging op zijn vertrek. Ja, ìets langer had hij het eigenlijk nog wel willen doen. Nee, niet de volle volgende termijn van zeven (!) jaar. En ja, veertien jaar is voor zo’n positie natuurlijk véél te lang om te doen. Maar in gebroken termijnen deed men niet, bij dergelijke functies. Dat was staand beleid. SINDS 3 JAAR. Tenminste. Kortom: politiek Den Haag wilde van Teulings af, en heeft hem eenvoudig ontslagen.

Al met al moet worden erkend dat Teulings ietwat eigenwijs begon te worden, vanuit het perspectief van eurofiel Den Haag. Niet meer dan een klein beetje natuurlijk, maar toch was hij niet vrij van twijfels over de euro. Dat leverde nog een ander pronkstuk van misleidend commentaar op. Interviewer Van Liempt vroeg begrijpend naar al die hoge verwachte kosten als de euro plotseling te einde zou komen: iedereen weet immers dat die ondragelijk zouden moeten zijn. Let wel: Van Liempt vroeg dit niet om te zeuren – hij wilde zijn gast gewoon de gelegenheid geven een vaste riedel af te draaien die ontmoedigend moet werken bij alleen de gedachte al.

Teulings:

Nou, er zijn natuurlijk allerlei hoge kosten met juridische procedures. Stel je voor dat een contract met Spaanse ondernemers in euo’s was, in welke munteenheid wikkel je dat af als de euro plotseling verdwijnt? In harde guldens of boterzachte peseta’s?

Verder kwam Teulings niet. Een man voor wie dit jarenlang een dagelijkse angstdroom moet zijn geweest, volgens de eurofiele ideologie! Hij had – “juridische kennissen die likkebaardend dachten aan wat zij zouden kunnen verdienen met jarenlange juridische procedures over dit soort vragen”!!

En wat erkent Teulings daarmee dus? Dat de kosten voor het verdwijnen van de euro nauwelijks groter zullen zijn dan die van de invoering. Zoals ik laatst al cynisch constateerde: als het afvoeren van die eenheidsmunt zo duur is, moeten we maar gewoon een nieuwe eigen munt invoeren – dat schijnt goedkoper te zijn. De invoeringskosten rond 2001 zijn namelijk nooit hoger geweest dan circa 6 miljard, minus allerlei inverdieneffecten. Weliswaar is dit berekend door voorstanders van de euro, maar in deze kwestie neem ik het graag voor waar aan.

Teulings gaf hier tussen neus en lippen door eigenlijk toe, dat we jarenlang royaal en systematisch zijn bedrogen door voorstanders van de eenheidsmunt. Met hun angstverhalen over torenhoge kosten in geval van afschaffing ervan. Op zich geen nieuws, ware het niet dat het hier impliciet werd toegegeven door een hotemetoot die instrumenteel was in de handhaving tegen beter weten in. En dat is dan wel weer nieuws eigenlijk.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard