De uitslag van de voorverkiezingen in de Amerikaanse staat New Hampshire zijn nu wel algemeen bekend geraakt. Trump en Sanders wonnen de primary van hun partij. Beiden redelijk overtuigend. Maar wat is de betekenis van New Hampshire?

De klap die Trump uitdeelde was stevig, maar nog niet indrukwekkend. In New Hampshire worden de beschikbare gedelegeerden verdeeld via een proportionele verdeling van de met stemmen begunstigde kandidaten. Zodat iedereen er wel een paar scoorde. Iedereen van belang, althans. Dat gaat anders worden als binnenkort staten aan de beurt komen waar het systeem is: winner takes all.

De zege Donald Trump was vooral van belang door de afstand die hij bewaarde tot de toch verrassende nummer 2, John Kasich. Kasich zou in normale tijden een sterke kandidaat zijn vanwege zijn standpunten die vrij dicht bij het Amerikaanse politieke midden liggen. Dat hij nu omhoog komt is opvallend, en mogelijk de doodssteek voor de al reeds zieltogende campagne van Jeb Bush. Op zich goed: het zou voor de politiek binnen de USA een prima zaak zijn als de dynastieke ontwikkelingen rond de Bushes en Clintons teneinde komen. Zoiets is voor geen enkele republiek een gezonde ontwikkeling.

De dreun die Clinton te verwerken kreeg was ernstiger. Ze is nog niet knock-out, zelfs nog niet ernstig aangeslagen, maar ze zal met iets moeten komen waarmee ze haar geloofwaardigheid kan herstellen. Aangezien 91% van de Democraten die zeiden op een ‘geloofwaardige kandidaat’ te stemmen voor Sanders kozen, heeft ze een probleem van pijnlijk grote proporties. Natuurlijk, het ligt in de lijn der verwachting dat ze in de zuidelijke staten beter zal scoren.

Toch is dit een vorm van piskijken die me nog niet erg overtuigt. Van New Hampshire werd ons verteld dat het een liberale staat is die grenst aan Sanders’ thuistaat Vermont, zodat de logica waarom dat Sanders Clinton verpletterde (60-38%) goed over het voetlicht kwam. Waarom bij de Republikeinen Donald Trump het dan zo goed deed, lijkt hiermee echter in tegenspraak. Sanders doet het goed bij jonge mensen – ook bij vrouwen scoorde hij in New Hampshire beter dan Clinton. Dat is bij deze uitslag een veeg teken. Best mogelijk dat Clinton het beter doet bij de minderheden die in het zuiden in grotere hoeveelheden beschikbaar zijn dan elders. Maar juist de boodschap van Sanders – die zich er op beroemt een onversneden socialist te zijn – zou ook daar kansrijk moeten zijn.

Clinton lijkt te vertrouwen op de clientèle-kracht van haar naam en partij, terwijl Sanders vertrouwt op zijn boodschap. Clinton heeft weliswaar niet beter – haar geloofwaardigheid is erg slecht, en haar enige punten zijn nog: ervaring en contacten om dingen voor elkaar te brengen. Maar die contacten en het belang daarvan is immers precies waarop Sanders zijn pijlen richt? Clinton is verre van binnen, en eerlijk gezegd verwacht ik niet dat ze het nog redt. De justitiële onderzoeken naar haar zullen prangender worden naarmate ze minder overtuigend weet te winnen.