Over de toon, de strategie, de persoon Geert Wilders, de hysterie in de media. Vandaag deel 5 – Geert Wilders als persoon.

Geert Wilders is waarschijnlijk de bekendste persoonlijkheid van Nederland op dit moment, maar zouden veel mensen hem kennen? Het is iets dat ik sterk betwijfel. Er wordt hem van alles toegeschreven, van het slechtste dat men van mensen verwacht, tot verwachtingen die sterk messianistisch zijn. Hoe je ook staat tegenover de man, het is nauwelijks mogelijk géén beeld van hem te hebben. Zodat ook ik er noodzakelijkerwijs niet aan ontkom, hier vooral af te gaan op mijn eigen indrukken. Een gevolg is dat deze analyse daarop voor een groot deel is gebaseerd, zoals ook de conclusies die ik daaruit getrokken heb dat zijn.

Zoals dat geldt voor vrijwel alle beschrijvingen en analyses van Geert Wilders.

Is er een goede rechtvaardiging voor een analyse van Geert Wilders als persoon? Immers, van de achtergrond van CDA-leider Buma weten we zo goed als niets, de achtergrond van PvdA-leider Samsom werd pas uitgesproken geanalyseerd toen hij tijdens een verkiezingscampagne plotsklaps met zijn dochter verscheen. Alleen van de achtergrond van Mark Rutte en Jesse Klaver weten we iets meer – van Rutte omdat hij premier is, van Klaver omdat zijn achtergrond publicitair van pas kwam in het discours dat de media graag hanteren. Klaver als tegenvoeter van Geert Wilders.

Dat laatste is wel degelijk terecht, maar op een andere manier dan vaak wordt gekarakteriseerd. In feite geldt, anders dan voor andere Nederlandse politieke leiders, dat Geert Wilders zijn partij is. Zonder Wilders is de PVV van dit moment niet denkbaar. Een toekomst van de PVV zonder Geert? Ondenkbaar.

Daarom is Wilders’ achtergrond inderdaad van groter belang dan dat van zijn collega politieke leiders. In feite is de serie over de PVV van deze week daarom al een beschrijving van de persoon Geert Wilders. Dat verklaart denk ik ook zijn weerzin tegen het faciliteren van een al te uitgebreide biografische beschrijving zoals Meindert Fennema die eerder maakte. Want een biografie, ook al is het maar een schets, een momentopname, heeft iets definitiefs. Het ligt dan vast, en daaraan wordt veel afgemeten. Bovendien moet een biografie (naar mijn idee in ieder geval) een complete analyse kunnen leveren, en daarvoor is het eenvoudig nog te vroeg. Hieronder volg ik een aantal punten die naar mijn idee een indicatie geven van Wilders als persoon en zijn denken, zijn principes. Ik sluit dat af met mijn eigen observaties, en daarmee zult U het moeten doen.

Het eerste moment van eminent belang is zijn vertrek uit de VVD. Omdat de VVD een toekomstig lidmaatschap van Turkije van de EU (hoogst actueel trouwens) niet wenste uit te sluiten. Daarmee gaf Wilders een veelbelovende carrière op voor een heel onzeker pad. Of hij zonder die stap nu minister was (geweest) of niet verder was gekomen dan burgemeester van een middelgrote stad kun je niet zeggen. Wèl dat die stap aangeeft dat principes voor hem belangrijker zijn dan een glanzende carrière en persoonlijke bevrediging. Dat hij niets hoger acht dan zijn taak als volksvertegenwoordiger. Een belangrijke constatering. Want dat de PVV bij de verkiezingen in 2006 zo succesvol zou blijken kon hij misschien hopen, maar niet voorzien. Want het lot van het overgrote deel van politici die hun partij tijdens hun mandaat gedag zeggen is de absolute vergetelheid.

Het tweede kenmerkende moment is de overgang naar continue beveiliging in safe houses en wat niet al. Toen moet Wilders hebben beseft dat er geen weg terug meer was. Het voorbeeld van Ayaan Hirsi Ali liet zien, dat zelfs een vertrek naar de USA hem nooit meer zou verlossen van de voortdurende nabijheid van beveiligers. Wat dat met iemand doet is moeilijk voorstelbaar, maar het betekende in ieder geval een veroordeling tot levenslang in de Nederlandse politiek.

Dat geeft ook het antwoord waarom Wilders niet naar bijvoorbeeld de USA vertrok – na alle ophef rond de minderminderminder-uitspraak werd dat immers gesuggereerd. De Nederlandse media riepen hier en daar al triomfantelijk: we hebben hem, hij moet opstappen, iederéén was nu opgestapt. Maar dat heeft geen zin meer. Geert Wilders is niet alleen de PVV, de PVV is ook Geert Wilders geworden. Dat besef ontbreekt bij de Nederlandse media. Compleet. Want Wilders kan niet meer weg. Het is inderdaad geworden: tot het bittere einde. Zelfs als hij premier wordt, zal dat niet veranderen. Er is geen situatie denkbaar die dat nog anders kan maken.

Daar horen we hem nauwelijks over. Slechts een enkele keer, door te memoreren dat hij nu al tien jaar wordt beveiligd en feitelijk een gevangene is. Maar niemand die beseft hoe dat is. Wat me brengt op het laatste deel van dit stuk en deze serie.

Zelf heb ik Wilders nooit gesproken, en hem slechts eenmaal in levenden lijve gezien. Toch was dat indrukwekkend, en op een andere manier dan U denkt. De gelegenheid was de presentatie van het laatste boek van Martin Bosma. Een goed bewaakte bijeenkomst in de oude zaal van de Tweede Kamer, en ik had de kans Wilders rustig te observeren. Niet eens een bewuste keuze, het ging zo. Wat ik zag was een man die ontzettend blij was eens gewoon onder mensen te kunnen zijn. Politieke leiders op recepties hebben de neiging na hoogstens een uurtje weer te vertrekken – er is altijd meer werk dat moet worden gedaan. Wilders bleef tot het einde.

Dat beeld wat ik hier schets zie je soms ook als Wilders op campagne gaat. Contact kunnen hebben met gewone mensen, voor iedereen zo normaal, is voor hem een uitje.

—————————————————————————–

Alle delen van deze serie:
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-1-de-nationale-hysterie/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-2-de-mediaspin/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-3-rutte1-en-haar-nasleep/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-4-de-strategie-van-de-pvv/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-5-geert-wilders-als-persoon/