NAVO-generaal Ben Hodges zegt dat de troepenversterking van de NAVO in de Baltische staten broodnodig is omdat Rusland ze binnen 60 uur zou kunnen veroveren – voor de NAVO ze zou kunnen verdedigen. Toch is dit militair-strategische sofistiek van een heel laag niveau.

Strategisch is boven aangehaalde uitspraak volstrekte kletskoek. Dat maakt dat het tot de meer stinkende argumenten behoort, iets wat je van ons, ‘de goede zaak’, niet zou verwachten vind ik.

Strategisch is het verdedigen van de Baltische staten is namelijk onzinnig. Ze zijn noodzakelijk voor wie Rusland binnen wil vallen – zoals zowel Napoleon als de Duitse generaals in WW II beseften – maar voor een verdediging tegen Russische agressie zijn ze erger dan waardeloos (opnieuw is het voorbeeld WW II – de Russische opmars negeerde de Duitse troepen in de Baltische staten aanvankelijk, waarna deze werden ingesloten en deels vernietigd omdat ze zich niet op tijd terugtrokken – de Napoleontische generaal MacDonald deed dat beter).

Dat Rusland nu het traditionele beraad aan de vooravond van een NAVO-top heeft afgezegd is daarom logisch. De Russen zijn veel benieuwder naar de nieuwe strategie die de NAVO in Warschau zal ontvouwen dan naar de leugens die men er een paar weken tevoren over debiteren zal.

In Europa is meer gaande dan we op de voorpagina’s terugzien. Eerder deze week deed Angela Merkel een oproep voor een grotere Europese defensie-inspanning met als argument dat we ons niet voor altijd afhankelijk kunnen maken van de USA. We hoorden er maar weinig over. Of dat te maken heeft me de inschatting dat Donald Trump wel eens de volgende Amerikaanse president zou kunnen worden valt niet te bewijzen – dat hij er over gesproken heeft in vrijwel dezelfde bewoordingen is een indicatie dat er iemand in Europa is gaan nadenken. Het is logisch dat dat in Duitsland – als belangrijkste Europese staat – de eerste reactie opriep. Altijd jammer dat de link naar een verdere integratie van Europese strijdkrachten vervolgens weer aan de EU wordt gelinkt.

Vanuit de NAVO komt nu het argument dat de recente NAVO-bewegingen bedoeld zijn als opstapje naar verdere ontspanning tussen NAVO en Rusland. Een vrij aparte aanpak. De Duitse SPD-minister Fran-Walter Steinmeier – eerder ook minister van defensie – noemde het optreden van de NAVO eerder sabelgekletter, en dat het zo in Rusland wordt opgevat is een gegeven. Dat eerder deze week ook de EU-sancties tegen Rusland werden verlengd kun je nu ook niet bepaald als een opmaat naar ontspanning zien.

De enige logische – maar bijzonder verontrustende – verklaring die ik er de laatste dagen over heb gezien, suggereert dat de NAVO zich voorbereid op grote problemen met Rusland omdat de USA mogelijk stappen zou gaan zetten die een voorbereiding daarop noodzakelijk zouden maken. Dat er binnen het Amerikaanse State Department sterk wordt aangedrongen op dergelijke stappen beschreef ik vrijdag al. Dat degenen die dit willen wat mij betreft te gek om los te lopen zijn eveneens – maar de geschiedenis zit vol van dergelijk gebeurtenissen. Dat Rusland zich volledig heeft gecommitteerd aan Assad en haar strategie in Syrië zou een waarschuwing tegen gekkigheid moeten zijn, en geen aanmoediging voor mensen die te weinig kennis van zaken hebben om te zien wat hierdoor gebeuren kan.