Het is opvallend dat nu USA2016 een week achter ons ligt, het domme gedram van journalisten, opiniemakers en anderen die niet gewend zijn tegengesproken te worden weer op volle kracht te beluisteren valt. Kennelijk premature beloften van beterschap ten spijt.

Neem nu deze tweet. De vooringenomenheid spat er van af. het haakt naadloos aan bij de rechtvaardiging die sommige topDemocraten gebruiken voor het rechtvaardigen van de voortgaande protesten tegen Donald Trump’s verkiezing tot president. Vrij bespottelijk, die mensen protesteren tegen een democratisch gekozen gezagsdrager.

Je kunt dat geen onbezonnen uitspraak na een hevige schok meer noemen. Er is voldoende tijd geweest voor reflectie, om de zaken eens rustig op een rijtje te zetten. President Obama lijkt dat te hebben begrepen, terwijl het voor hem moeilijker moet zijn dan voor wie dan ook. Niemand maakt graag plaats voor een ander die hij niet van zijn niveau acht, en dat heeft Obama van Trump tijdens deze campagne in ieder geval duidelijk gemaakt. Of hij daarin gelijk heeft moet blijken, maar zijn houding nu is de juiste.

Het gejank van mensen als Mouthaan laat een onvolwassenheid zien die treurig is, omdat dit de mensen zijn van wie het gros van ons in Nederland zich afhankelijk hebben gemaakt voor onze nieuwsvoorziening over USA2016. Eigenlijk zou ik de moeite niet moeten nemen, maar laat ik eens graven in voorbeelden die het duidelijk maken. Het UK kiest haar premier geregeld met minder dan 40% van de stemmen (Trump had 46,2%). Het is de logische consequentie van een éénrondig districtenstelsel, en als er maar twee partijen aan verkiezingen in het UK zouden deelnemen, zou het geregeld voorkomen dat het totaal aantal stemmen van de verliezende partij groter is dan dat van wie wint.

Is de winst daarom minder legitiem? Natuurlijk niet. Een kiessysteem in landen als het UK is een product van eeuwenlange consensus over hoe je verkiezingen afwikkelt. Zo lang het systeem door het gros van de kiezers wordt ondersteund is elk systeem valide, want indien dat niet zo zou zin is het snel genoeg veranderd. Eén verkiezing zou genoeg zijn.

Andere insteek, zelfde gedachte: de Democraten onder Obama hebben in de acht jaar dat hij aan de macht was geen moment het idee geopperd iets te doen aan het kiessysteem, ondanks dat het Al Gore al in 2000 ‘benadeelde’. Dan is nu janken over het feit dat die arme Hillary wel de meeste stemmen haalde, maar toch met een straatlengte aan kiesmensen verliest niets anders dan een uiting van slecht verliezersschap. Héél slecht verliezersschap, als je zoals al gememoreerd, die verkiezingen alweer een week achter je hebt liggen.

Wat gaan de Democraten nu doen? Hillary uitroepen als alternatief presidente, en het gezag van Trump negeren? De gedachte is lachwekkend. Gaan ze bij de eerstvolgende gelegenheid het kiessysteem veranderen? Reken er niet op. Want die eerstvolgende gelegenheid komt pas als ze weer aan de macht zijn, en wat dan?

Wijzigen van het systeem van presidentsverkiezing maakt het logisch dat àlle verkiezingen op basis van een geforceerde consensus (tweerondig districtenstelsel) dan wel onvermijdelijke consensus (via proportioneel kiesrecht zoals bijvoorbeeld in Nederland) zullen worden gehouden. Voor beide grote partijen houdt dat in dat ze hun machtspositie zullen verliezen. Kleinere partijen die nu nauwelijks een rol spelen, zoals de Amerikaanse Groenen of de Libertarische Partij, zullen groeien doordat ze zetels zullen gaan verwerven. Dat is het begin van een politieke versplintering die uiteindelijk leidt naar de aankomende chaos die we in Nederland nu gaan beleven. Aangezien de voorbeelden voor wie het zien wil ruim voorradig zijn, kunnen meneer Mouthaan en meneer De Blasio zich maar beter aanpassen aan een voor hen onplezierige werkelijkheid, en stoppen met janken.