In de USA maakt men zich nog steeds mateloos druk om de veronderstelde Russische hack van een Democratische mailserver, omdat dit mede verklaren zou waarom Hilary Clinton voor velen zo onverwacht verloor op 8 november jl.

Het gejammer over over die nederlaag houdt maar niet op, en lijkt de manier waarop de Democraten proberen te verwerken dat de bevolking hen heeft uitgekotst. Wat je verder ook over de ‘meerderheid van de popular vote’ zeggen kunt. Wie gaat janken over een kiessysteem dat anders anders was uitgepakt, maar waar je zelf altijd redelijk tevreden mee was, kan vanzelfsprekend niet anders zijn dan een zielige loser.

Het excuus dat Hillary’s nederlaag aan de Russen te wijten is, doet net zo overtuigend aan als dat de groene mannetjes er de hand in hadden. Uiteindelijk gaat het om de stemmen die op 8 november werden uitgebracht, en nergens anders om. Russen hebben in de USA nog steeds geen stemrecht, en dat zou dat hebben moeten zijn. Ook, ten overvloede: de stemcomputers in cruciale staten bleken geen afwijkingen te zien gegeven hebben.

Gisteren zag ik op de BBC een hysterische verslaggeefster die deze zaak al vergelijkt met Watergate. WATERGATE!! Toe maar, een nieuwe uiting van journalistiek onbenul die er ook nog wel bij kon. Wat was de bedoeling van de inbraak in het Watergate-gebouw? Het achterhalen van de strategie van de Democratische partij bij de verkiezingen in 1972. Was dat nodig, in 2016? De Democraten waren zó zeker van hun overwinning ook nog ondersteund door agitatie van gelieerde actiegroepjes, dat hun strategie op en en bloot op tafel lag. Dat er ook zaken over Hillary Clinton boven tafel kwamen die voor haar niet gunstig waren lag al maanden voor de verkiezingen voor de hand. Dat de Amerikaanse pers het er nauwelijks over hebben wilde is van een veel schandaliger gehalte dan dat het naar buiten kwam. Opnieuw: wat was er voor de Russen nog aan toe te voegen?

De bottom line is dat de strategie van Trump heel wat uitgekiender en op de moderne tijd toegesneden bleek dan de Democratische. Dat men in de USA niet te wachten zat op een matig geconstrueerde epigoon van Frau Merkel had men moeten beseffen. Het zijn dat soort fouten die verkiezingen maken of breken. Met Russische hacks heeft dat allemaal niets van doen. Hoogstens benadrukt het via een omweg de misdadigheid van het gebruik door mevrouw Clinton van een eigen onbeveiligde mailserver, maar daar hoor je niemand over. Hetgeen tekenend is voor de reden van dit gedoe: het gaat nog steeds om de nederlaag van Clinton, en nergens anders over. De veiligheid van de Amerikaanse staatsgeheimen is tijdens deze verkiezingen in ieder geval niet méér dan anders door de Russen bedreigd, en invloed op die verkiezngen heeft het allemaal al helemaal niet gehad.

Dat gehamer op dat CIA-rapport is ook zoiets. Wat in de commentaren in de Europese pers zorgvudlig buiten beschouwing blijft, is dat het hoofd van de veiligheidsdiensten dat deze zaak aanzwengelde met een CIA-rapport, een lid van de regering Obama is. Die samen met hem het centrum van de macht zal verlaten.

Wat mij vanaf het begin dat de CIA werd opgevoerd als bron voor het hackverhaal opviel, is dat dit feitelijk niet de taak van de CIA is. In de USA is de binnenlandse veiligheid het domein van de FBI. Het is de CIA zelfs wettelijk verboden om operaties op het grondgebied van de USA uit te voeren. Maar de FBI heeft tot op heden geweigerd zich achter het CIA-verhaal te scharen. De wedijver tussen beide diensten is legendarisch, maar als het gaat om de staatsveiligheid? Laten we serieus blijven.

Vandaag wordt Trump bijgepraat door de vier hoofden van de veiligheidsdiensten. Dergelijke briefings vinden overigens geregeld plaats als onderdeel van de transitie, dus heel bijzonder is het nu ook weer niet. Gaat de CIA een extra poging doen een wantrouwige Trump te overtuigen van haar gelijk? Dan zal men van goede huize moeten komen vrees ik.

Vast staat dat de CIA meer te vrezen hebben zal van Trump dan de andere diensten. Als Trump de buitenlandse bemoeienis door Amerika zowel wil terugbrengen als van karakter wil doen veranderen, heeft dat gevolgen voor wat het werk van de CIA komende jaren zal zijn. Dat wordt dan een stuk minder spectaculair en prestigieus dan het onder het bewind van de neocons is geweest. De huidige hysterie is wat mij betreft eerder een laatste poging van de neocons hun invloed te bewaren – in ieder geval bij het grote publiek – dan een belangrijk en niet te negeren discours.

Wat ook nog steeds door de hysterie van in ieder geval de BBC schemert, is de hoop dat op de een of andere wijze Trump van het presidentschap afgehouden kan worden door een moderne variant op het McCarthyisme. Serieus is dat niet, al zullen veel media de komende acht à tien maanden nauwlettend toezien op de veranderingen in het buitenlandse beleid van de USA, en wat daarvan de veronderstelde gevolgen zullen zijn. Om vervolgens als misthoorns te keer te gaan over het verlies van invloed van de USA in de wereld.

Trump zal daarvan nauwelijks wakker liggen. President Bush senior heeft bewezen dat de Amerikanen als puntje bij paaltje komt niet geïnteresseerd zijn in de rest van de wereld, als het henzelf maar goed gaat. Zolang Donald Trump de man lijkt die daarvoor zorgen kan, zal er geen fundamenteel probleem ontstaan over zijn bewind.