Russiagate was spannend, maar de nasleep gaat een gigantische thriller worden. Met als belangrijkste vraag: tot hoe hoog worden ze gegrepen?

Eerst een tip voor de neutrale lezer. We zijn in een stadium beland dat neutrale analisten het strijdperk gaan betreden. Na bijna 3 jaar Russiagate-hysterie klinkt dat vreemd, maar neem van mij aan dat dit een feit is. Wie er eerder over schreef voelde zich verbonden (ik beken) met een der partijen. Nu de zaak in de kering gaat waarbij uitgesloten kan worden dat er opnieuw een kentering richting de andere zijde zal plaats vinden is voor velen die de zaak volgden – maar zich niet in het kabaal mengden – de tijd gekomen zich er mee te bemoeien.

Dat het tekenend is voor het niveau tot waar  de journalistieke integriteit is gedaald zult u mij niet horen of zien ontkennen. Tegelijkertijd is het zinloos de feiten zoals ze liggen te bestrijden – niet iedereen heeft de moed zich op te geven voor het martelaarschap van het vrije woord. Het middenveld zal hard genoeg nodig zijn de hysterici voor een flinke tijd op te bergen in het kolenhok waar ze thuis horen.

Een auteur als Eric Zuesse is een grensgeval. Hij publiceert van ZeroHedge tot de Huffington Post, maar de waarschuwing die hij deze week bij ZH plaatste zal vooralsnog bij Democratisch angehauchten in onvruchtbare grond vallen zolang de impeachmentwanen nog niet opgetrokken zijn. Een groot deel van hen zal zich zelfs na de uitkomst in de Senaat onvoldaan voelen en weigeren te geloven dat recht gedaan is. Het zij zo. Gaande het jaar zullen er nog processen komen. Het meest interessante zal zijn wie er worden aangeklaagd, en waarmee.

Na afloop zal een aantal auteurs ongetwijfeld in een ratrace verzeilen om wie de geschiedenis van deze hele dramatische klucht als eerste aan het publiek verkondigen mag. Zelf zal ik blij zijn als het voor bij is – ik verwacht mijn hier eerder geventileerde verdenkingen te zien bekrachtigd met de veroordeling van een aantal toplieden uit de regering Obama. Ook verwacht ik – ondanks boze reacties hier op dit blog op die opinie – dat Obama uiteindelijk buiten schot zal blijven, maar al zijn compatriotten harde klappen zullen krijgen.

Dat is niet meer dan wijsheid. Obama wordt nog steeds door veel Amerikanen gezien als een voorbeeld. Dat daar heel veel op aan te merken is doet niet ter zake: het moedwillig ruïneren van nationale iconen is een hachelijke zaak die vermeden dient te worden tenzij men niet anders kan. Het afstraffen van Obama’s naaste medewerkers zal de mythe intact laten maar zijn klauwen amputeren. Bovendien vereist het heel veel fantasie om vol te houden dat hij volkomen onschuldig was als dat eenmaal is gebeurd; uiteindelijk was hij verantwoordelijk voor hun handelen, moet zelfs de grootste fan beseffen.

Eric Zuesse schrijft

Former US President Barack Obama is now in severe legal jeopardy, because the Russiagate investigation has turned 180 degrees; and he, instead of the current President, Donald Trump, is in its cross-hairs.
The biggest crime that a US President can commit is to try to defeat American democracy (the Constitutional functioning of the US Government) itself, either by working with foreign powers to take it over, or else by working internally within America to sabotage democracy for his or her own personal reasons. Either way, it’s treason (crime that is intended to, and does, endanger the continued functioning of the Constitution itself*), and Mr. Obama is now being actively investigated, as possibly having done this. The Russiagate investigation, which had formerly focused against the current US President, has reversed direction and now targets the prior President. Although he, of course, cannot be removed from office (since he is no longer in office), he is liable under criminal laws, the same as any other American would be, if he committed any crime while he was in office.

Dat laatste klinkt beter dan het is, zoals ik hierboven al opmerkte. Eerlijk is het niet, maar voor presidenten en staatshoofden gelden uiteindelijk toch andere regels. Wie dat niet beseft begrijpt niet veel van geschiedenis, en bijvoorbeeld niet waarom Amerikaanse presidenten niet eerder door hen vijandige meerderheden in het Congres zijn geattaqueerd zoals Trump heeft moeten ervaren.

De analyse van Zuesse is zowel uitgebreid als de meesten van U hier deels bekend, zodat ik die hier niet herhalen ga. Wel wil ik even wat dieper in gaan op de waarschuwing die Zuesse in zijn laatste alinea;s verwerkte.

The problem in America isn’t either Obama or Trump; it’s neither merely the Democratic Party, nor merely the Republican Party; it is instead both; it isthe Deep State.[1] That’s the reality; and the process that got us here started on 26 July 1945 and secretly continued on the American side even after the Soviet Union ended and Russia promptly ended its side of the Cold War. The US regime’s ceaseless thrust, since 26 July 1945, to rule the entire world, will climax either in a Third World War, or in a US revolution to overthrow and remove the Deep State and end its dictatorship-grip over America. Both Parties have been controlled by that Deep State, and the final stage or climax of this grip is now drawing near.

Hoewel ik het lang niet met alles wat Zuesse eerder schreef eens ben (en waarheen hij genereus linkt hierboven), is zijn analyse – dat de worsteling uiteindelijk gaat tussen de Deep State en Amerikanen die werelddominantie minder belangrijk vinden dan een goed leven – de spijker op de kop. Dat is ook de kern van het presidentschap van Donald Trump, de reden voor zijn succes en de basis van zijn herverkiezing op 3 november aanstaande. En gaat de Amerikaanse Deep State nu fataal worden.

---

1. Lees voor Deep State het militair-industrieel complex zo u wilt, ze zijn vrijwel identiek.

---

Meer lezen? Op VoL leest u een ander relaas over Russiagate, The Memo, USA2016, Midterms2018, Spygate, de Deep State en Trump, en vanuit andere bronnen dan de bevooroordeelde verhalen van NOS en RTL.