Het wordt interessant om eens na te denken wat men bij de Regentenpartij na de vólgende verkiezingen door zal drukken. Mijn gok: de OV-chipkaart.

Niet dat het nu van enorm belang is, maar enige irritatie mag je toch verwachten. Ook het taalgebruik van de stas wijst in deze richting:

En dan bespreekt men het buiten oog en oor van de kiezers, en na de verkiezingen – als niemand denkt dat het nog gebeurt – dan is het: Bám, weg. Niet dat het ding erg geliefd is, maar je raakt er aan gewend. Dat heeft voordelen.

Ik moest er aan denken door de litanie die de vrouw vandaag bij de bank afstak over haar ING-betaalsotftware op haar telefoon. Die deed het niet meer. Na veel vijven en zessen kwam het er uit dat deze telefoon niet meer up-to-date was. Niet dat er iets aan mankeerde – bellen ging prima aldus de eigenaresse op leeftijd. Maar het model ging er bij de fabrikant uit, en dan kwamen de updates die nodig waren om de ING-updates te kunnen gebruiken niet meer en liep de boel vast. Misschien zou mevrouw beter een nieuwe… Mevrouw zag er niets in, en terecht. Het ding werkte nog, en was minder dan een jaar oud.

Er was van alles mogelijk volgens de ING-man, die werkelijk heel behulpzaam was, maar je hoorde hem denken dat het allemaal maar tijdelijke lapmiddelen waren. Niet voor niets sprak hij ook over “enge mensen op internet”. Die telefoon zou het slachtoffer worden van de vooruitgang, dat stond vast. De vooruitgang dicteerde dat ING de software zo veilig mogelijk houden moest, dus dat betekent geregeld vervangen, en zo meer.

Het was het moment dat ik me meer dan ooit realiseerde dat de moderne technologische vooruitgang een fuik is. Als dat zo doorgaat (zoals bij de aankondiging van de toekomst van het OV-gebruik hierboven) dan ontkom ik er niet aan ooit een telefoon aan te schaffen. Zo’n smartfoon waar allerlei “apps” op zitten die ik niet hebben wil, bah.

Hoewel het ook zo schijnt te zijn dat je er een prima ontsteking voor onverschillig welk explosief van maken kunt. Daar moet ik dan maar eens over gaan denken.