De lijken in Parijs zijn nog niet koud, of een NRC-medewerker laat reeds weten dat wij verantwoordelijk zijn voor mensen die zich geen burger meer voelen – radicalisering komt van twee kanten. Intellectuelen hebben al vaker gepleit om te gaan praten met terreurorganisaties als Hamas en Hezbollah, terwijl ze rechtse politici verwijten aan islam-bashing te doen.

Afgelopen maandag werd herdacht hoe in 1938 de nazi’s een wrede pogrom ontketenden waarin duizenden Joden bijeen gedreven en naar concentratiekampen gestuurd werden, terwijl bendes van jonge nazischurken de ramen van Joodse huizen en winkels insloegen. De Kristallnacht – de nacht van het gebroken glas – gaf een voorbode van wat Europa te wachten stond.

In 2005, bijna exact 67 jaar later, gingen in Frankrijk opnieuw bendes van rellende jongeren de straat op om massaal auto’s in brand te steken. Ook in België gingen 15 auto’s in vlammen op, verder waren er incidenten in Duitsland, Denemarken en Spanje. In 1938 was het geweld gericht tegen een gehate raciale en religieuze minderheid, in naam van de inheemse meerderheid. In 2005 echter was het een religieuze minderheid van immigranten die een terreurcampagne ontketende tegen de inheemse meerderheid.

Aanleiding was de dood van twee jongeren van Noord-Afrikaanse afkomst in een randgemeente van Parijs, die werden geëlektrocuteerd toen zij zich wilden verstoppen voor de politie.

Vrijwel onmiddellijk braken er rellen uit en de politie werd beschuldigd van dood door schuld. Wikipedia bestaat het nog om te melden dat een uitspraak van Nicolas Sarkozy, “We zullen dit tuig eens van de straat vegen”, de ‘tweede aanleiding’ was voor de Franse Intifadah van 2005. Kwestie van oorzaak en gevolg omkeren.

In de nasleep legde o.a. de BBC de schuld voor de rellen vooral bij de negatieve houding van de Fransen tegenover de islam en discriminatie van immigranten. Afgelopen nacht was er in Parijs wederom sprake van een terreurcampagne, met naar verluidt 129 doden, maar een redacteur Opinie van NRC voelt zich geroepen om te melden dat radicalisering van twee kanten komt. Mensen voelen zich geen burger meer en dat is onze schuld.

Het lijkt wel of de media, de vierde macht, een vijfde colonne vormen. Wat bezielt hen, welke ideeën dragen ertoe bij dat zij ons aanmoedigen tot het afschaffen van Europa en een knieval voor de islam? In een artikel in The Intellectual Activist uit 2005 zet Robert Tracinski uiteen wat er mis is gegaan:

Europa heeft nooit de echte lessen geleerd uit het kwaad van het nazisme. In plaats van de meest fundamentele vooronderstellingen van de nazi’s te verwerpen, worden deze omgekeerd en in een nieuwe vorm gegoten, zodat Europa niet langer probeert om zijn minderheden te liquideren, maar deze minderheden juist in staat stelt om bij te dragen aan de zelf-liquidatie van Europa.

De mainstreamvisie op het nazisme is dat een teveel aan zekerheid en egoïsme de bron van de nazi-wreedheden was. Hierdoor zouden de nazi’s zich gerechtvaardigd wanen om hun belangen met geweld door te drukken. In werkelijkheid toont zelfs een vluchtig onderzoek van nazipropaganda het tegendeel aan.

In plaats van rationele zekerheid te verdedigen, waren de nazi’s veeleer dogmatische subjectivisten – zo deed Hermann Goering de vermaarde uitspraak “Twee plus twee is vijf, als de Führer dat wil” – wat hen inspireerde tot het haten van de rede en het aanbidden van bruut geweld.

Op het punt van eigenbelang waren de nazi’s onvervalste collectivisten, die vonden dat het belang van het individu rücksichtslos moest worden opgeofferd aan het belang van het Arische ras. Hitler verklaarde: “Du bist nichts, dein Volk ist alles”. Pas op groepsniveau, op het niveau van het collectief tegenover andere collectieven, bekenden de nazi’s zich tot een soort van ‘nietzscheaans egoïsme’

Lang geleden toonde Ayn Rand echter reeds aan (PDF-alert) dat altruïsme en ‘nietzscheaans egoïsme’ keerzijden van dezelfde medaille zijn. Altruïsme, een term die werd gemunt door August Comte, bepleit zelfopoffering ten gunste van anderen, het ‘nietzscheaanse egoïsme’ (zoals de nazi’s dat zagen) bepleit opoffering van anderen aan het eigenbelang.

Wat beiden gemeenschappelijk hebben, is opoffering. Rand stelde daar het Trader Principle tegenover: het ruilen van waarden tegen waarden. Opoffering, in welke vorm dan ook, dient te worden afgewezen. Wat gebeurt er nu als je denkt – zoals de meeste academici en zij die deel uitmaken van de mainstream politiek linkse orde – dat rationele zekerheid en egoïsme de hoofdzonden van de nazi’s waren? Welnu, in dat geval zal je de echte filosofische fundamenten van het nazisme graag willen accepteren, mits ze in een meer sceptische vorm vol zelfkritiek worden gegoten.

Dit is precies wat Europa heeft gedaan, aldus Tracinski in The Intellectual Activist. De Europeanen hebben ideeën aanvaard die direct zijn afgeleid van het nazisme – zowel wat betreft de filosofische fundamenten daarvan als de historische afstamming daarvan – maar dan wel in een meer ‘politiek correcte’ versie.

De ideologie van deze altruïstische nazi’s is multiculturalisme. Het eerste vermoeden daarvan kreeg Tracinski toen hij student filosofie was, n.a.v. een academische controverse over de onthulling dat twee invloedrijke filosofen uit de twintigste eeuw – Martin Heidegger en Paul de Man – nazisympathisanten waren. De controverse ging vooral over de vraag of de betrokkenheid bij het nazisme (Heidegger werd lid van de NSDAP, terwijl De Man sympathie uitte voor de nazi’s) afbreuk deed aan de waarde van hun filosofische werk.

Slechts enkele commentaren gingen in op de filosofische overeenkomsten tussen de nazi-ideologie en de ideeën van deze twee filosofen. Dit is van cruciaal belang, omdat Heidegger en De Man de twee grondleggers waren van een de meest invloedrijke hedendaagse filosofische stromingen: het deconstructivisme, dat het theoretische fundament vormt van het multiculturalisme.

In essentie is deconstructivisme een aanval op de rede ten gunste van hetzelfde dogmatische subjectivisme dat de nazi’s erop nahielden: de overtuiging dat er niet zoiets bestaat als objectieve waarheid, dat je niets kunt aantonen door te verwijzen naar feiten en bewijs. Iets wat we volgens Tracinski nu ook weer zien in de discussie rondom “white privilege en male privilege, maar dat terzijde.

Als feiten en bewijs er niet toe doen, wat is dan de basis om uit maken wat waar of onwaar is, goed of slecht, juist of verkeerd? Volgens de multiculturalisten worden al deze ideeën bepaald door een web van irrationele aannames en subjectieve emoties, waaraan je je niet kunt onttrekken. Deze aannames en emoties worden volgens hedendaagse deconstructivisten gevormd door collectieve maatschappelijke krachten, door de academische heilige drie-eenheid van ‘ras, klasse en sekse’.

Daarmee zijn we aangekomen bij de twee hoofdpunten van het nazisme: de afwijzing van de rede en de geest ten gunste van het vereren van ruwe emoties en het verheffen van het collectief boven het individu. Waar zit nu het verschil tussen de moderne intellectuelen en de filosofie van de nazi’s? In de toevoeging van een altruïstische draai, op het niveau van het collectief tegenover andere collectieven.

De nazi’s waren voor zelf-opoffering, want zij bepleitten de opoffering van het individu voor de eer en glorie van het Arische ras (en dwongen dit ook af). Zelfs toen de Russen aan de poorten van Berlijn stonden, waren de nazi’s nog steeds overtuigd van hun zaak en vonden dat het Duitse volk zich onvoldoende had ingezet voor het eigen ras. Wat voor gruwelen de Russen nu ook zouden aanrichten, het Duitse volk had dit verdiend. Het was tekortgeschoten in het brengen van offers.

Onze multiculturele elite heeft echter uit het nazisme de les getrokken dat wij onszelf moeten afschaffen, onszelf moeten opofferen aan andere culturen en volkeren. In essentie aanvaarden de multiculturalisten de verderfelijke opvatting van de nazi’s dat de ideeën en waarden van een individu worden bepaald door zijn ras, maar – zo zeggen zij – de hoofdzonde van de nazi’s was dat ze te cultureel aanmatigend waren.

Het ergste wat je kunt doen is een universele waarheid claimen en zeggen dat je eigen cultuur superieur is aan de ideeën en waarden van anderen. Vanwege het epistomologische scepticisme van de multiculturalisten is er immers geen manier om zulke claims kritisch tegen het licht te houden en te toetsen aan de realiteit. Er zijn geen feiten, alleen percepties, en percepties die kunnen leiden tot conflicten moet je onderdrukken.

“Alle culturen zijn gelijk”, zo luidt de multiculturele theorie. In de praktijk betekent dit dat we onze eigen cultuur – de cultuur van de westerse beschaving – ondergeschikt moeten maken aan die van welke andere groep dan ook, van Eskimo’s Inuit en indianen native Americans tot de cultuur van Noord-Afrikaanse Arabieren, om maar een voorbeeld te noemen.

Wat het multiculturalisme werkelijk inhoudt, blijkt het duidelijkst uit de confrontatie met de islam. Ook de moslims minachten de rede, niet ten gunste van persoonlijke emoties maar ten gunste van een net zo subjectief geloof: volgens de islam is twee plus twee vijf, als Allah dat wil.

Ook over de verhouding tot andere culturen en geloven is de Koran opvallend duidelijk: andersgelovigen dienen te worden gedwongen zich te bekeren tot de islam – onder bedreiging met de dood – met uitzondering van de “mensen van het boek” (joden en christenen), mits de laatsten bereid zijn de status van dhimmi te aanvaarden. Zolang zij de status van tweederangsburger zonder morren aanvaarden, een speciale belasting afdragen terwijl ze zich laten vernederen en zichzelf allerlei beperkingen opleggen, zodat er niet op de lange tenen van moslims wordt getrapt, mogen ze blijven leven en hun eigen geloof behouden.

Multiculturalisme is een programma voor een zelf-opgelegd dhimmischap. Keer op keer doen multiculturalisten buitengewoon veel moeite om de eigen cultuur te ontdoen van alles waar moslims aanstoot aan kunnen nemen. Ongeacht of er enige rechtvaardiging is voor het aanstoot nemen of niet.

De voorbeelden variëren van het verwijderen van een beeld van een varken uit de openbare ruimte, ergens op het platteland van Engeland, omdat moslims varkens als onreine dieren zien, tot een wetsvoorstel om kritiek op andermans religie strafbaar te stellen door zgn. hate-speechwetten. Van recenter datum is het wegkijken door de politie toen bleek dat in Rotherham sprake was massaal kindermisbruik door Pakistaanse moslims.

De rellen in de Franse voorsteden waren slechts een voorbode van wat ons te wachten staat. De aanslagen van gisteravond doen meer denken aan de aanslagen in Bombay van november 2008 , dan eerdere aanslagen die werden toegeschreven aan ‘verwarde mannen’ en ‘eenzame wolven’. Ook nu zal het commentaar weer luiden dat er iets is misgegaan bij de integratie van moslims in de samenleving, maar de schuld zal wederom bij ons gelegd worden. Wij sluiten buiten, zijn racistisch en bieden geen kansen aan jongeren die dolgraag willen deelnemen aan de samenleving.

In zekere zin hebben wij ook schuld: lang geleden al heeft Europa laten blijken geen belang te hechten aan het assimileren van immigranten. Dat is echter niet te wijten aan xenofobie bij de man in de straat, maar aan het verwerpen van enig idee van assimilatie door onze multiculturele elite. Nieuwkomers inwijden en integreren in de Europese cultuur? Allemachtig, dat soort culturele assertiviteit maakt ons even slecht als de nazi’s.

In plaats daarvan doet men alle moeite om dienstbaar te zijn aan andere culturen door immigranten aan te moedigen te integreren met behoud van eigen cultuur en hun eigen parallelle samenlevingen te vormen. De scheiding van kerk en staat, de gelijkheid van man en vrouw offert men graag op. Bij schending van rechten, bij misdrijven, kijkt graag even weg.

De aanleiding voor de rellen in de Franse voorsteden destijds was niet het gevolg van onbeholpen, tactloos optreden door de Franse politie, maar het aanvaarden van deze gebieden als no-go zones. Het tijdelijk opnieuw doen gelden van Frans gezag na jaren van verwaarlozing en multiculturele tolerantie ontketende de rellen.

In landen als Frankrijk, die onderdak bieden aan een niet meer zo heel kleine minderheid van religieus assertieve moslimimmigranten die geen enkele intellectuele en politieke invloed van de Verlichting hebben ervaren, komt het erop aan duidelijke grenzen te stellen aan politieke machtsclaims in naam van de islam.

Maar in welke cultuur moeten moslims integreren? Niet in een cultuur die zichzelf het liefst wil afschaffen.

Amerikanen waanden zich lange tijd veilig, omdat men daar kon bogen op de verlichtingswaarden van de Founding Fathers en zo mensen van uiteenlopende afkomst kon integreren in een verlichte cultuur van individualisme en streven naar geluk. De Amerikaanse Droom. Maar ook Amerika wordt van binnenuit opgevreten door multiculturalisme en politieke correctheid. Aan universiteiten worden donkere bladzijden uit de geschiedenis, slavernij en rassenscheiding, aangegrepen om zelfverloochening te bepleiten.

Ook in de VS moet de Leitkultur van de meerderheid offers brengen op het altaar van multiculturaliteit en politieke correctheid, als boetedoening voor white privilege en male privilege. Ook hier doen feiten en bewijs niet terzake, gekweste gevoelens en groepsidentiteit op basis van ras en sekse juist wel.

Dit terwijl juist individualisme en kapitalisme het beste antwoord vormen op racisme en echte ongelijkheid, racisme is immers de oudste en meest primitieve vorm van collectivisme. Feiten en rationaliteit zijn het beste antwoord op dwaalleren als racisme en nazisme. De auteurs van The Bell Curve, het meest politiek incorrecte boek van de jaren negentig, betoogden dat er geen enkele rechtvaardiging was voor discriminatie op basis van de groep waartoe iemand behoort. Dat deden ze met rationele argumenten. Op de Olypische Spelen van Berlijn van 1936 toonde Jesse Owens helemaal in z’n eentje aan dat de nazi-ideeën over superioriteit van het ‘Arische ras’ complete onzin waren.