Schuld voorbij de pijn; de gevolgen van de stervende Slaaf Moraliteit en het belang dit te begrijpen.

De gevolgen van open-grenzen nihilisme zijn langzaam, ondanks het nep-nieuws, duidelijk geworden. De politieke machine, en de corruptie die het aandreef, die deze realiteit hadden geschapen werden pas goed duidelijk dankzij hacktivisten en de burgers die pro bono door gelekte emails heen spitten. Maar hoe kon de politieke machine zo waanzinnig ver doordraaien?

Corruptie verspreid zich waar het wordt toegestaan zich te verspreiden. Haar succes ligt in subversie. Maar wat we de laatste jaren waarnamen, is hoe het zelfs, juist!, volkomen zichtbaar die subversie kon uitvoeren. Het was succesvol dankzij media (inmiddels bekend als nep-nieuws-schreeuwend nep-nieuws) die het toestonden. Media die niet werden tegengehouden door het publiek.

Welke machinaties, welke leugens, de vrije loop krijgen, is afhankelijk van de moraliteit van de omgeving. Er zullen altijd nihilisten zijn, klaar om de wereld te verbranden voor hun ideaal. Er zullen altijd cynische spelers zijn, die munt slaan uit naïviteit en het uitbuiten van de huidige stand van zaken. De vorm en mate van hun succes worden bepaald door de dominante moraliteit.

Om enige inschatting van de turbulente toekomst te kunnen maken, moeten we inzien hoe deze moraliteit de reactie op Islamisering in het Westen heeft gevormd.

Een bezorgde burger die aandacht vroeg voor de vijandigheid van Islam, vond zichzelf al snel aangevallen en verworpen door dezelfde cultuur die hij probeerde te beschermen. De mediahoudgreep voor de moord op Pim Fortuyn is een sprekend voorbeeld. Keer op keer werd iemand zich bewust van het gevaar, probeerde het tegen te gaan, en werd vervolgens buiten spel gezet door demonisatie en laster vanuit de zelfmoord-kliek van links (wat de meerderheid van links bleek te zijn, in haar laatste jaren). Zulke xenofilie was slechts haat van de “zelf” (via proxy, zoals altijd). Als gevolg was iedere zachte kans om tijdig een oplossing tevinden verspild. Zelfs maar een stap in die richting toonde dat men liever medelevend overkwam dan werkelijk medelevend te zijn.

Deze linkse zenuwtrek van proxy-zelfmoord voedde zich in een milieu van leeghoofdige laster-aapjes. Het slagveld van ideeën was, en is zelfs nu, de media-machine. Een slagveld mede vorm gegeven door de overtuigingen van de mediagiganten. In deze strijd om het publiek gaven entertainers een beperkte en beperkende bijdrage door hun indrukwekkende gebrek aan kennis en hun kinderachtige non-redenaties. Wie weet, misschien weerhield dit ook enkele fanatieke fans van nadenken, ik sluit het niet uit. Maar wat vooral opviel in het eindeloze virtue-signaling, was een totale onverschilligheid tegenover de waarheid en een onvermogen om te kunnen redeneren. Want wat heeft de rede te schaften in een spektakel van zelfverheerlijking?

De politieke uiting van culturele zelfmoord was het open-grenzen nihilisme. De voorstanders toonden een totaal gebrek aan medeleven voor de slachtoffers van hun heilig verklaarde beleid. De stervende adem van Schengen smeekt zelf nu niet om vergeving, maar fluistert nog de oude doctrines; de keus is gevallen op ontkenning en volharding. Dit is op het oog een onbegrijpelijke gang van zaken. Het wordt echter kristalhelder wanneer men inziet dat het in lijn staat met een moraliteit die  volledig overheerste. Extreme navolgers werden niet als extreem herkend, totdat de gevolgen duidelijk werden. Iedere actie of leugen, alle pijn, leed en dood zijn noodzakelijke offers voor de nihilist in de absolute navolging van het doel. Het doel van de utopie, culturele zelfmoord in de praktijk, was absoluut. Een absoluut ideaal is abstract, het doel waar dit toe leidt is alleen hanteerbaar door niets anders te denken, niets anders te zien. De werkelijkheid kon dus ook niet tot deze droom doordringen. Pijn van anderen werd niet gevoeld, niet gezien en niet begrepen wanneer de rationaliteit moest bukken voor een absoluut morele eis. Dus laat ons dan terugkaatsen met een morele kern die geen leugen nodig heeft.

Binnen een vrije markt zullen entertainment en media de moraal voorhouden die de meeste winst bied: de wijd gedeelde moraliteit is de moraliteit van het grote publiek. Welke “deugd” de narcist nastreeft, de deugd die de entertainer aan het publiek verkoopt, is de deugd waarbij applaus een garantie is. Het publiek wordt deel van het proces, en zo start de vicieuze cirkel. Het virtue-signaling was de inspiratie voor de proxy-zelfmoord; de kern van de goedmens. Het virtue-signaling volgde narcisme; het narcisme volgde wat “deugdzaam” is:

“Deugdzaam” komt voort uit de dominante moraliteit. De moraliteit domineerde de rationaliteit tot aan de grenzen van waanzin.

De dominantie van de slaaf moraliteit maakte zich ook bij “ons” kenbaar. “Onze” kant, overtuigd van onze eigen rationaliteit, kon geen moreel argument samenstellen buiten de deug-grenzen van de zelfontkenning. Wij worden geconfronteerd met genocidale haat van niet-Westerse afkomst, en de lafheid om dat zelfs maar te erkennen. De onkunde om de mishandeling, verkrachting en moord van Westerlingen te verwoorden kreeg de noemer…

“bigotry of low expectations”

Gelooft u deze moreel laffe afwimpel-zin? Europeanen worden verkracht en afgeslacht, en het taboe om dit zelfs maar te noemen is discriminatie naar “de ander”? Zoals de beestachtigheid zelf, was het de verachting naar het Westen, naar blanken, naar het “ons”, waarom het werd gedoogd. “Voor je eigen volk opkomen, dat is niet braaf.” Deze ziekelijkheid kwam voort uit het sentiment dat de eigen staat en orde het ware kwaad zijn; dit maakte het onmogelijk om “anderen” als agressor en onderdrukker te zien. Nog niet genoeg duiding van de slavenmoraal? Kijk nog eens opnieuw naar die achterlijke zin: “bigotry of low expectation” verdraaid niet alleen xenofiele zelf-haat naar ons in discriminatie door ons, het neemt zelfs de schuld weg van de agressor door hem slachtoffer status te schenken!

De slaaf moraliteit, met haar absolute monopolie op Westerse moraliteit, en vervolgens, de zachtere academische disciplines, heeft niet alleen het fysieke leed van nu en de toekomst veroorzaakt. Het vermoeiende vingerwapperen, het knallen van de zelfhaatzweep, het voorspelbare gezeur, vertelde het Westen dat moraliteit en intellectualiteit altijd slecht, en haar vijandig moeten zijn. Het stond op het punt het Westen tegen moraliteit en intellectueel denken zelf te keren!

Dus ik citeer de grote poëet, Adam Mickiewicz:

Laat ons dus op de korst spuwen

En ik herhaal:

Een morele kern die geen leugen nodig heeft!

In 2016 bleek het draagvlak van de slaaf moraliteit te ver uitgehold. De nood van overleving bleek sterker. We hebben inmiddels wel de luxe van tijd verspeeld. Wachten tot de mode van liberale salonmeningen de realiteit zou inhalen bleek nalatig uitstelgedrag. Meespelen met de culturele doodswens van links bleek overdraagbaar. Niet vechten tegen de eisen van deze dwingelanden was het kwaad van pacifisme: het overhandigde de macht aan zelfgenoegzame onverschilligheid; deze dreigde ons te vervangen met een theïsme van sadisme. De slaaf moraliteit, ooit een drift tegen onderdrukking, dwong ons om meer dan een decennia achter de plannen van onze vijanden aan te sjouwen; plannen om ons, onze cultuur en zelfs onze geschiedenis volledig uit te vagen. We kunnen nog steeds stilletjes sterven en onze kinderen verhandelen als slaven, indien we de goedkeuring van een stel Hollywood-aapjes zo belangrijk vinden. Dat is de prijs van een slavenmoraal die haar nut heeft verloren. Of we kunnen moraliteit volledig opgeven.

Maar beter, met deze unieke kans van een stervende moraliteit, kunnen we onze nood van vandaag en de toekomst beschouwen. De toekomst die we onze kinderen en de wereld toewensen. Willen we wijsheid, moed en compassie? Een moraal groeit op natuurlijke wijze uit omstandigheden. Hebben wij nu genoeg geleerd om te cultiveren? Wijsheid begint met correctie en reflectie, compassie met de dood van solipsisme; moed met kracht, trots en liefde; het inzicht wat er beschermd moet worden. Deze drie punten lijken mij de basis voor een welvarend bestaan. Een basis die zichzelf in stand houden kan vooral, en de kern van moraliteit – overleving – navolgt. De eerste stap is het veld ontdoen van onkruid: sadisme, hebzucht, kleingeestigheid. En dan volgt het cultiveren van een moreel landschap; overleving voor de menselijke ziel.

Is dat geen toekomst om voor te vechten?