Moord en doodslag zijn beide zaken waarvan je aan de rechterlijke macht moet overlaten hoe die te bestraffen. Rechters worden daarvoor echter niet meer opgeleid, en dat is een schande.

Hoe groot die schande geworden is bleek afgelopen vrijdag. De rechter die de moordenaar van het 16-jarige meisje Hümeyra moest vonnissen veroordeelde deze tot 14 jaar straf, maar beklaagde zich er tevens over dat er geen categorie tussen moord en doodslag bestond, en dat hij om die reden zijn werk niet goed doen kon.

Herkenbaar is hier

• a) dat deze rechters niet voor zijn werk berekend zijn
• b) deze rechters er van uit gingen dat alles waarvoor het woord moord niet voor 100% toepasbaar lijkt, geen moord is.
• c) de veroordeelde pertinent iets pleegde dat geen doodslag was.

En dan krijg je:

De straf van veertien jaar cel en tbs met dwangverpleging is in de ogen van de nabestaanden veel te laag.

De persrechter die het probeerde te verklaren kan zo de politiek in, en bewees en passant dat dit een beroep is dat zo snel mogelijk dient te worden afgeschaft:

“Ik denk dat het voor de familie heel belangrijk was geweest om te horen dat er sprake is geweest van moord”, zei persrechter Vincent de Winkel na de uitspraak. “De maximale gevangenisstraf voor een moord is dertig jaar, voor doodslag is dat maar vijftien jaar.”

No shit, Sherlock. Maar, zo meldde de staatsomroep vergoelijkend:

Juridisch gezien was er geen sprake van moord omdat niet bewezen kon worden dat E. een vooropgezet plan had om Hümeyra te doden. In de uitspraak zeiden de rechters dat de politiek misschien maar eens naar die wetgeving moet kijken.

Dus er moeten meer gradaties in het begrip moord worden aangebracht om deze rechter geestelijk te ontlasten? Nee! Kristalhelder is dat de politiek hier eens naar het kromdenken van rechters moet kijken. Het besef dat hier ontbreekt is dat doodslag niets anders is dan moord met een verzachtende omstandigheid, namelijk dat er in drift gehandeld werd en er dus sprake is van een vorm van tijdelijke verstandsverbijstering. Speelt dat laatste hier een rol? Ook bij het verslag van de NOS klinkt dat bepaald niet zo:

“De rechtbank gebruikte vandaag het woord executie”, zegt De Winkel. “Er is eigenlijk sprake van een executie van Hümeyra. Dan is het aan de politiek om te kijken of een maximale gevangenisstraf van vijftien jaar, zoals nu in de wet staat, nog wel goed is.”

Daarmee toont de rechtbank óók dat zij beseft wat hier gaande was. Maar moord wil men het niet noemen omdat het ook doodslag zou kunnen zijn? De lafheid dit niet tot moord te willen bestempelen is derhalve een exclusief probleem van (deze?) rechters, en onderstreept daarom dat de rechters in dit proces zowel intellectueel als moreel niet voor hun taak berekend waren.

Wat dit laat zien is dat rechters intellectueel niet langer in staat blijken hoofd- en bijzaken te splitsen, en op basis daarvan recht te spreken. Dat is inderdaad een schande – ingewikkelder is het niet.

Wie hier niet mee om kan gaan moet maar advocaat worden.