Wat eerwraak is zal u bekend zijn, dat het OM de relevantie er van negeert is prima, en het opportunisme van het nageslacht van de Marokkaanse moordenaar is walgelijk.

Dit is in een paar woorden samengevat de zaak Mimoun H, de 71-jarige Utrechter die zijn vrouw vermoorde, vervolgens op de fiets een jerrycan benzine ging halen en er haar en zijn huis mee in de fik stak. Vervolgens meldde hij zich een kwartiertje later bij de politie met de mededeling: ,,Vrouw dood, ik heb het gedaan’’. De officier van Justitie eist nu 20 jaar cel. Dat deel van het verhaal leest u prima bij GeenStijl.

Normaal schrijf ik niet heel veel over het Klein Vuil dat de multiculturele samenleving ons dagelijks rond de enkels doet spoelen, maar wat de zaak Mimoun H. extreem walgelijk maakt is het opportunisme van de 11 kinderen van Mimoun en diens dode vrouw. Het AD (in de vorm van lokale verslaggevers van het eertijdse Utrechts Nieuwsblad) berichtte daar tamelijk neutraal over, maar dat waren dan ook wel feiten waarvan je steil achterover slaat. Zeker als je gaat beseffen hoe dat zal uitpakken als het toegewezen wordt.

Dat Mimoun H. nu er geen verzachtende omstandigheden zullen worden toegepast op de geheugenverliestoer gaat verbaast niet erg:

Inmiddels zegt H. zich niets meer te herinneren van de avond. ,,Ik weet niet wat er toen gaande was. Ik heb nooit zoiets meegemaakt. Ik werd wakker toen ik bij de politie was en zakken om mijn handen kreeg.’’ Een psycholoog en ook een psychiater zetten vraagtekens bij zijn verhaal. ,,Óf u bent geheugen kwijt en kunt geen vragen beantwoorden. Het tweede scenario is dat u nog wel weet wat er gebeurd is maar doet alsof u het niet meer weet’’, zei de voorzitter van de rechtbank.

Anders gezegd: ik meldde me eerlijk bij de politie, maar gelukkig herinner ik me daar niets meer van. Nu ik mezelf weer ben heb ik alles vergeten. Rechtbank noch OM lijkt erg onder de indruk van de beweringen van Mimoun H., en dat is prima. Maar daarna komt het hoofdstuk stuitend Marokkaans opportunisme. Eerst Mimoun H. zelf:

In tranen vroeg Mimoun vergiffenis. ,,Ik wil dat mijn kinderen mij vergeven. En ook die betrokken agent vraag ik om vergiffenis. Ik heb nog nooit zoiets gedaan. Ik hou zoveel van mijn elf kinderen. Ik ben nog nooit in contact geweest met justitie’’, zei hij met gebogen hoofd en gekleed in ruitjesblouse, donkerblauwe bodywarmer, spijkerbroek en sportschoenen.

Roerend, hoe zes messteken in de borst van zijn vrouw iemands kijk op het leven kunnen veranderen. Maar dat stuitende Marokkaanse opportunisme komt pas echt goed uit de verf als je beziet hoe de elf kinderen van het echtpaar hier in staan:

In hun slachtofferverklaring vertellen twee dochters namens alle kinderen over de ‘mooie band’ met hun moeder. ,,Het is een jaar geleden dat ons leven compleet veranderde. Alle kleur is uit ons leven gehaald. De zin van ons leven is zwartgeblakerd. Onze moeder was alles voor ons, maar van het ene op het andere moment was ze weg. We hebben haar nooit meer kunnen zien, aanraken of kussen.”

Ja roerend, tot hier. Maar dan:

De elf kinderen eisen via advocaat Frédérique ten Berge ieder €17.500,- shockschade. Ze willen een zware straf voor hun vader.

Oh??? Hier is enige uitleg bij vereist. Ook anderen eisen geld: de agent die het brandende pand slechts via het raam kon verlaten en beide hielen brak heeft grote schade en revalideert nog steeds. Ook de woningbouwcorporatie wil €95.000,- Maar €192.500,- voor de elf kinderen van Mimoun? Was hij zo rijk dan? Ambtelijk Nederland in de bocht:

Nee, maar de Nederlandse wet kent in geval van toegekende schadevergoedingen het “Schadefonds Geweldsmisdrijven“. Dat betaalt toegekende schadevergoedingen aan de benadeelden, waarna op de Nederlandse overheid de taak komt te rusten dat geld eventueel proberen terug te vorderen.

Van Mimoun H. – een van zijn AOW gestripte man die voor 13 12 jaar (oh nee, jaar voorarrest aftrek) wordt opgesloten als het aan het OM ligt en de rechtbank mee gaat in de hoogte van die straf –  zal niks te vorderen zijn. Dat schiet de Nederlandse staat dus voor als deze schadevergoedingen ook aan de kinderen van Mimoun H. worden toegekend.  Die agent (€13.000,-) en die woningcorporatie (€95.000,- is overigens rijkelijk hoog voor dat type huisjes), soit. Maar dat die kinderen uit het verkoolde lijk van hun moeder een slaatje proberen te slaan door een extra premie van €12.500,- per kind te eisen is echt het meest walgelijke aan deze hele zaak. Ergens is dat dan toch weer knap. Het zegt ook iets over de prioriteiten van de familie, en de advocate die hen dit ongetwijfeld aangeraden heeft.