Het grootste probleem met het moderne feminisme is dat je als man nauwelijks nog weet waar je aan toe bent.

Dat je door scherpslijpsters om alles werd gewantrouwd, en dat je je om de gekste zaken verantwoorden moest – als ze uitkwamen tenminste – daaraan raakte je gewend. Dat veel van je vrouwen wel wisten dat je porno keek was niet erg. Veel vrouwen kijken tegenwoordig zelf vaak porno, maar dat laten we er hier maar even buiten, omdat ik de vrouwelijke betrokkenheid met het onderwerp niet direct in de kinnesinne-sfeer wil drijven. Vrouwen hebben het al moeilijk genoeg met hun vrouw-zijn.

De emancipatie heeft er overigens voor gezorgd dat mannen het er minstens zo moeilijk mee hebben als vrouwen. In dat opzicht is de emancipatie volledig geslaagd.

Dit alles schoot me in een flits door het hoofd toen ik deze week door iemand herinnerd werd aan bepaalde genoeglijke schaakavonden zo tegen het einde van het schaakseizoen. Er stonden altijd nog wat losse avonden op de kalender die niet door de reguliere competities of kampioenschappen werden bezet, en op de laatste er van deden we Kolderschaak. Kolderschaak was een verzamelnaam voor allerlei varianten op het officiële schaakspel met aangepaste regels: doorgeefschaak, cylinderschaak, blindschaak en nog een hele trits die ik intussen vergeten ben. De ceremoniemeester van deze avonden was de oude Boudewijn, die een notitieboekje vol had met interessante varianten op de normale regels. Het leuke van zo’n avond was ook dat het de geest lenig hield.

Als u zich nu boos afvraagt wat dit soort schaken met modern feminisme te maken heeft, daar kom ik nu aan toe. Eén van mijn favorieten was Can I? Deze extreem moeilijke variant wordt gespeeld met twee borden en twee secondanten. Een speler ziet alleen zijn eigen stukken, en de stukken van zijn tegenstander die hij geslagen heeft. De secondanten voeren de zetten uit, en kondigen al dan niet ‘schaak!‘ aan.. Als hij wil zetten laat de speler zijn secondant zien wat hij voornemens is en vraagt: Can I? Als de zet volgens de normale regels niet mag moet hij een andere verzinnen, net zo lang tot hij zich iets voorneemt dat wèl mag. Van de zetten van zijn tegenstrever ziet de speler evenmin iets, behalve dat van tijd tot tijd enige van zijn eigen stukken door de secondanten worden weggenomen. Naar de speldynamiek in dat onzichtbare deel moet hij maar raden.

Voor de toeschouwers leidt dit tot hilarische speltaferelen, maar wie serieus wil winnen heeft het er maar moeilijk mee. Een oplettende lezer zal al wel begrijpen hoe mijn gedachten hiervandaan afdwaalden naar het probleem van het moderne feminisme. Omdat het geen (mannelijke?) logica heeft, maar slecht is gebaseerd op een onbegrijpelijke collectie persoonlijke taboes en probleempjes van de dame waarmee je kennis maakt, is het in den blinde aftasten van de stelling van de tegenstrever zoals bij Can I? nodig is heel vergelijkbaar met het opbouwen van een contact met een moderne feministe. Het verschil is natuurlijk ook nog eens, dat waar je bij Can I? een min of meer fysieke puzzel moet zien op te lossen, dat bij de moderne feministe uit den boze is. Het gaat exclusief om de gesteldheid van haar geestelijke geografie. Als je aan de lichamelijke geografie toe komt, ben je al bijna op het ‘thuishonk’.

Ik ben blij dat ik geen puber meer ben – ik heb al genoeg geleden.