Bij gebrek aan echt nieuws hebben we tijd en ruimte ons eens te concentreren op wat er in de maatschappelijke marge plaats vindt. Er komen minibossen, zo viel vanmorgen te lezen. Wel, wel, wel.

De NOS is enthousiast:

Twaalf gemeenten gaan in samenwerking met natuureducatiefonds IVN zogenaamde ‘tiny forests’ aanplanten. Dat zijn dichtbegroeide minibosjes, ter grootte van een tennisbaan. Op deze manier wil IVN verstedelijkte gebieden groener maken. Ook dragen de bosjes bij aan meer biodiversiteit en waterberging bij zware regenval.

Nu is het niet ingewikkeld dit te gaan afbranden door er melig over te gaan doen. Tiny forests, hahaha. Maar dat is alleen maar de marketing van dit initiatief+ best wat op aan te merken, maar wat gebeurt er eigenlijk mee? Wat ik veel en veel erger vind is dat er een initiatief voor nodig was. In plaats van dat de lokale gemeenten het zelfstandig verzorgen, doen ze pas wat als een natuureducatiefonds de geldbuidel laat rinkelen.

Deze minibosjes zijn weinig anders dan stadsparken met een heemfunctie, als ik de bedoeling goed begrepen heb. Dat zal taalkundig wel iets anders verpakt zijn omdat het woord ‘heem’ een zekere nationalistische connotatie kan hebben – je moet iedereen binnen boord zien te houden bij maatschappelijke initiatieven. Maar met de bedoeling lijkt me niets mis. Ook al was mijn eerste associatie toen ik het bericht las met de smulbosjes onzaliger nagedachtenis – een gedachte die ook in Nederland in stilte nog blijkt te leven.

Al bij al vraag ik me af waarom dit niet vaker en spontaner wordt aangepakt. Met een groeiend aantal gemeenten die door GroenLinks worden bestuurd zou je hiervoor zeker meer aandacht verwachten, maar slechts een minderheid van de deelnemende gemeenten heeft een nadrukkelijke GL-aanwezigheid in de colleges van B&W.

Om er nog een belerende en paternalistische opmerking aan te te voegen: het kan ook bepaald geen kwaad als het scholen wordt verplicht hun leerlingen geregeld mee te nemen naar dergelijke bosjes of parken desnoods, teneinde hen live bij te brengen hoe de wereld er uitziet buiten de betonflats waar nog steeds kinderen opgroeien of dat de normale manier van leven is. Bijkomend is dat onderwijzers de kinderen er ook op kunnen wijzen wat een rotzooi er in die parken vaak terug te vinden is omdat te weinig mensen de vuilnisbakken benutten waarvoor die zijn bedoeld. Ongetwijfeld staat dit formeel in het curriculum, ergens op pagina 78 in een voetnoot. De realiteit laat echter zien dat dit te weinig gebeurt. het jaarlijkse bezoekje aan de Efteling is waarlijk iets anders.