Natuurlijk weet ik dat het een bijzonder zelfzuchtige vraag is, of ze in India bananen hebben. Zeker als je moet proberen een jong meisje terug te halen. Toch is het voor mij relevant.

Want als het mijn baantje wordt dit te regelen, dan is het wel degelijk iets van belang om te weten:

De vader van het ontvoerde meisje Insiya moet een dwangsom betalen van 10.000 euro voor iedere dag dat hij zijn dochter langer in India houdt. Het gerechtshof in Den Haag heeft dat vorige week bepaald.

Schrijft de NOS. Of die vader dat weet? Onduidelijk. Of hij het weten wil? Reken er maar niet op.

De rechtbank in Den Haag oordeelde eerder dat Insiya direct moet terugkeren naar Nederland. Die uitspraak wordt nu bevestigd door het hof, dat er ook nog een dwangsom aan verbindt. Het bedrag van 10.000 euro per dag kan oplopen tot maximaal een miljoen euro. Vader Shehzad H. moet betalen vanaf de dag dat hij de uitspraak ontvangt. Het vonnis is hem vorige week toegestuurd.

Prachtig, prachtig, prachtig. Ben ik eigenlijk helemaal vóór. Wat ik me in zo’n geval altijd af vraag is echter: is het hier beter voor het kind dan daar? Rechters schijnen dat te denken. Bovendien schijnen rechters te denken dat ze India kunnen commanderen dat kind als de raphazen op transport terug naar Nederland te zetten. Enig benul van hoe groot India is schijnt helaas te mankeren. Bovendien:

De inmiddels 5-jarige Insiya werd in september 2016 op een gewelddadige manier uit het huis van haar oma in Amsterdam gehaald en aan haar vader overgedragen. Die was destijds verwikkeld in een slepende echtscheidingsprocedure met de moeder van Insiya en nam het meisje mee naar India, waar ze sindsdien is. Volgens het gerechtshof blokkeert H. ieder contact tussen Insiya en haar moeder.

Het kind was twee toen ze van hier werd geroofd – mooi dat ze zich daar echt niets meer van herinnert. Of ze zich haar moeder herinnert? Kinderen ruiken dat gewoon – letterlijk overigens. Maar welke taal zou ze nu spreken? Dat lijkt me van hier uit moeilijk te overzien, zeker als al die tijd geen contact mogelijk is geweest. Op zijn best wordt dit heel lastig:

Tot nu toe lijken pogingen om Insiya via een juridische weg naar Nederland te halen nergens op uit te lopen. De vader werkt tot dusver op geen enkele manier mee en vecht iedere poging, zowel in India als Nederland, aan.

Maar op zijn best is hier duidelijk helemaal niet aan de orde:

In juli kregen zes mensen die betrokken waren bij de ontvoering van Insiya gevangenisstraffen tot 4 jaar. Ook vader H. zelf en een neef van hem worden vervolgd. Omdat India weigert hen uit te leveren, verwacht het Openbaar Ministerie dat ze bij verstek berecht zullen worden.

Goed, de hulptroepen zijn veroordeeld. Maar het vervolg? Het is heel hard om te zeggen – begrijp ik best – maar van hier uit gaat dit allemaal echt niet werken. Om enige kans op een reëel resultaat te krijgen moet de moeder naar India, iets anders zal er niet op zitten. De tijd dat we de mariniers stuurden is voorbij. En dat die Nederlandse rechters zichzelf een chiquita gunnen – met hun uitspraken bij verstek – vind ik eigenlijk nogal ingebeeld. En verspilde tijd. Die bovendien het leven van dat kind opnieuw verwoesten gaat. Elke realiteitszin ontbreekt dus, hoe hard het ook voor de moeder is dat te erkennen.