De meeste migranten die Europa binnenkomen weten wat ze willen. Naar Duitsland. Sommigen willen ook wel naar Zweden, België of Nederland, maar verder houdt het op, wat de EU ook wil.

In de media worden ze vaak vluchtelingen genoemd, want dat wekt medelijden op. Veel reden daarvoor is er niet, want hoewel ze vaak in bijzonder primitieve omstandigheden reizen, is dat niet veel primitiever dan de laagste klasse van de bevolking uit de landen vanwaar ze komen gewend is te reizen. Dat betekent niet dat het daardoor makkelijker is, maar het is in ieder geval geen onbekende wijze.

Dit geldt ook voor de keus van hun doel die ze hebben gemaakt: men reist naar landen waarvan men heeft gehoord dat je er gratis geld krijgt, onderdak, voedsel, telefoons. Gehoord van voorgangers, die hen precies vertellen waar ze wel, en waar ze niet moeten zijn. En welke landen vermeden moeten worden.

Zo’n land dat vermeden moet worden is bijvoorbeeld Cyprus. Het is het EU-land dat het dichtst bij Syrië ligt, minder dan 100 kilometer, maar dit jaar hebben slechts 3000 mensen Cyprus aangedaan. Van een geschat totaal van meer dan een half miljoen mensen die Europa binnenvielen sinds januari.

Waarom is Cyprus zo impopulair? Dat heeft te maken met de regels van gezinshereniging:

(their) reluctance to plant roots in Cyprus, the European Union country closest to Syria, stems from Cyprus’ policy preventing most of those granted asylum from bringing their family members to join them.

Bovendien:

In Cyprus last year, only 3 percent of asylum-seekers were granted refugee status, which allows them to live and work legally. Fifty-six percent were granted subsidiary protection, a kind of second-tier international protection with fewer rights than refugee status. (The rest were rejected outright. But almost none of the rejections were Syrians; typically they get subsidiary protection.)

Vergelijkbaar maar nog minder populair is Albanië. Albanië is een islamitisch land, en met afstand het armste land van Europa. Veel Albanezen zijn de afgelopen jaren zèlf op weg naar Duitsland gegaan, waar men tijdelijk mag blijven en zelfs werken – mits men werk vindt. Maar bootvluchtelingen komen vrijwel nooit naar Albanië (dat een kust heeft recht tegenover Italië, en dat maar net iets voorbij Griekenland ligt), dit kalenderjaar kwamen maandelijks circa 80 asielzoekers binnen. Overduidelijk waren deze mensen verdwaald.

Een derde land waar migranten onder geen voorwaarde heen willen is Portugal. Dit land verschaft migranten geen onderhoud dan de basis van eten en drinken. Geen zakgeld, matig onderdak. En migranten hebben noten op hun zang. Afgelopen week werd vanuit een tijdelijk Duits opvangcentrum een transport naar een definitief centrum in Frankrijk aangekondigd. 60% van de 1000 geselecteerden weigerden categorisch het te overwegen.

De voortdurende confrontaties in Duitse en Nederlandse opvangkampen tussen mohammedanen en christenen zullen op termijn ook de èchte vluchtelingen tot strategische keuzes dwingen. Aangezien een aantal Oost-Europese landen heeft aangekondigd alleen christelijke vluchtelingen op te nemen, is er voor hen perspectief. Voor vluchtelingen die zich vooral veilig willen voelen zal wel een plekje worden gevonden in landen als Polen, Tsjechië en wellicht zelfs Slowakije, dat overigens zojuist heeft aangekondigd de Europese Commissie voor het Europese Hof te zullen dagen over de verplichting om een quotum op te nemen.

De rest is waar West-Europa vermoedelijk niet van af zal weten te komen. Die zullen kans zien uiteindelijk hun familie over te laten komen uit de meest onvermoede hoeken en holen van de wereld. Hoe we die ooit zullen moeten integreren? Wie het weet mag het zeggen.