Mesut Özil is het nieuwe onderwerp waar de multiculturele jankerds èn hun tegenstanders zich thans rond verzamelen. Dat is alleen optisch te rechtvaardigen.

Optisch, voor wie niet verder kijkt dan zijn neus lang is. En dat, terwijl het Kaukasische ras door Chinezen de ‘langneuzen’ wordt genoemd. Özil wil niet meer voor het Duitse elftal uitkomen omdat hij zich in zijn eer voelt aangetast. In zijn eer van Turk, nota bene. Maar aangezien hij met zijn Duitse paspoort tot op heden als onvervreemdbaar Duits bezit werd beschouwd, is de boot aan nu Özil dat zelf genuanceerder ziet. Om niet te zeggen: heel anders.

Achtergrond 1 – de rel
Het begon met de foto’s van het bezoek van Özil aan de Turkse president Erdogan. Eigenlijk had het moeten gaan over het bezoek zelf natuurlijk, maar daar zie je het Gutmensch-gevoel dat ‘je zo iemand wat moet gunnen’ om de hoek kijken. Consequent is de pers met dit soort zaken nu eenmaal nooit. Maar die foto’s, die deden pijn:

Heel veel pijn: Özil was ook niet alleen, zijn maatje Gündoğan was er ook bij. Maar! Gündoğan is een veel minder goede speler, dus dan telt het niet als die zich minder meegaand opstelt. Dat was Duitse hypocrisie nummer 1.

Özil had Erdogan ‘mijn president’ genoemd. Dat gaf de critici een schot voor open doel. De afgang van Die Manschaft op het WK2018 in Rusland wordt Mesut Özil nu ook in de schoenen geschoven. Misschien terecht, misschien niet. Als de sfeer tevoren zo bedorven was had men hem beter thuis kunnen laten. En als dat niet kon is wat daar gebeurde terecht. Schade, meiner Freunde. Over vier jaar is er een herkansing. Zoals altijd – het is maar sport. Maar het gedoe er over heeft Mesut Özil doen besluiten voortaan niet meer mee te doen. Niet fijn voor Duitsland, ook niet zo fijn voor Özil zelf.

Achtergrond 2 – Mesut Özil
Jongens als Özil vindt je door heel Duitsland. Van Turkse afkomst, maar van hun volledige integratie als Duitser is nooit veel werk gemaakt. Mulitculti heiligheid en zo – laat die mensen hun cultuur. Zo’n man groeit dus op in een milieu dat Erdogan als hun eigen president beschouwd. Zo is hij opgevoed, en honderdduizenden Turken met hem. Enige jaren terug trok Erdogan on Tour stadions vol van deze mensen. Heel veel werd daarvan niet gezegd. En nu een van die mensen een bekend voetballer is mag hij dat verder niet doen zoals zijn hele familie doet? Kun je van mensen als Mesut Özil eisen, dat als ze bekend worden, ze zich plotseling vooral Duitser moeten gaan voelen? Veel schizofrener krijg je het niet. Dat is Duitse hypocrisie nummer 2.

Nederland?
In Nederland keken we vorig jaar vertederd naar die ex-Hollander die terug kwam als Amerikaans ambassadeur en zo opgewonden was dat hij zijn geloofsbrieven mocht overhandigen aan de Nederlandse koning. Het hoogtepunt van zijn ambassadeurschap zat wat deze man betref taan het begin (al deden de media genoeg moeite hem dat af te nemen). Wat was het verschil? Dat het een van ons was die terug in de moederschoot van het vaderland op bezoek ging bij de Hollandse koning.Dat moet dan zo maar wèl kunnen?

Nationale identiteit
Als de Duitse media vinden dat hij Duitser had moeten zijn, hadden ze dat hem en zijn vrolijke familie twintig jaar lang moeten inpeperen. Özil nu is een prof, maar geen politicus. Ik heb ook niet het idee dat hij dat ooit zou willen zijn. Zelf zegt hij dat hij apolitiek is, slechts een voetballer. Özil heeft wat mij betreft dus gelijk. Groot gelijk zelfs. Duitsland zou aan de hand van deze rel eens aan zelfreflectie moeten gaan doen, en niet gaan roepen en wijzen. Dit zijn geen zaken die je een individu kunt verwijten. De schuld ligt bij het gemankeerde Duitse collectief, dat een nationale gemeenschap een eng concept vindt. Als een nationale identiteit niet mag, dan moet je niet klagen als iemand zich daar dan ook – consequent – niet aan verplicht voelt.

Duitsland dient deze navel eerst maar eens wat verder uit te diepen. Iets wat Nederland ook sieren zou, want de problemen hier zijn weinig anders – alleen hebben wij geen voetballers meer met een zo hoog profiel als Mesut Özil. Als je diep genoeg in je navel graaft kom je vanzelf een ruggengraat tegen als het goed is. Laat men die eerst maar eens versterken en de integratie gaan afdwingen als zijnde normaal. Pas daarna hebben we – wellicht – recht van spreken of klagen.